ลำแสงสีดำปรากฎขึ้น กลายเป็นทางยาวตรงมาที่พวกเขาจากที่ห่างไกล ความเร็วของมันยากที่จะอธิบายออกมาได้ ขณะที่มันพุ่งตรงมายังเจตจำนงของฉู่อวี้เยียน และจากนั้นก็กระแทกเข้าไปที่กระถางปรุงยาบางส่วน ซึ่งกำลังหมุนวนอยู่รอบๆ ตัวนาง ทันทีที่มันกระแทกเข้าไป พวกมันก็แตกกระจายกลายเป็นชิ้นๆ และแสงสีดำนั้นก็กินเข้าไป
เป็นเรื่องที่ยากลำบากเป็นอย่างยิ่ง กว่าที่ฉู่อวี้เยียนจะดึงดูดให้กระถางปรุงยาเหล่านี้ออกมาจากกลุ่มของหนึ่งแสนกระถาง ในขณะที่นางพบกับกระถางใบหนึ่งที่นางสามารถเชื่อมต่อกันได้ ลำแสงสีดำก็กระแทกเข้ามา และทำลายมันไป ราวกับว่ากระถางนั้นไม่กล้าจะหลบหนีหรือหลีกเลี่ยง ราวกับว่าพวกมันยินยอมให้ลำแสงสีดำกลืนกินลงไป ราวกับว่าลำแสงสีดำเป็นจักรพรรดิ์ซึ่งสั่งให้ข้าราชบริพารไปตาย แน่นอนว่าข้าราชบริพารเหล่านั้นไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตาย!
เจตจำนงของฉู่อวี้เยียน สั่นสะท้านขึ้นในทันที
ไม่ใช่กระถางปรุงยาทั้งหมดจะสั่นสะท้าน มีอยู่สองถึงสามกระถางที่ลำแสงสีดำดูเหมือนจะไม่สนใจ และปล่อยมันไว้
ฉับพลันหลังจากนั้น ลำแสงสีดำก็พุ่งตรงไปยังเยี่ยเฟยโม่ หมุนวนไปรอบๆ และกระถางปรุงยาสิบสองใบ ซึ่งเยี่ยเฟยโม่ได้ดึงดูดความสนใจมาจากกระถางทั้งหนึ่งแสน ครึ่งหนึ่งแตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ และถูกกลืนกินไป จากนั้นลำแสงก็มุ่งหน้าตรงไปที่คนอื่นๆ
ทั้งหมดนี้ใช้เวลาอธิบาย แต่ลำแสงสีดำก็เคลื่อนไหวเพียงชั่วพริบตา ต่อมามันก็พุ่งตรงมาที่เมิ่งฮ่าว เขาไม่มีเวลาที่จะคว้าจับไปที่กระถางปรุงยา ซึ่งกำลังลอยอยู่ตรงหน้า ลำแสงสีดำกระแทกเข้าไปที่กระถางปรุงยาสีม่วงของเขา มันแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และถูกดูดเข้าไปในลำแสงนั้น
ทันใดนั้น โทสะก็พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของจิตใจเมิ่งฮ่าว โทสะของเขาทะยานขึ้นไปจนถึงสวรรค์ เขาไม่เหมือนกับผู้แข่งขันคนอื่นๆ ทีสามารถดึงดูดความสนใจของกระถางปรุงยาได้มากมาย สำหรับพวกมัน การสูญเสียไปไม่กี่ใบก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอันใด พวกมันสามารถเลือกกระถางใบอื่นที่ลำแสงนั้นไม่ได้ทำลายลงไป
แต่เมิ่งฮ่าวต้องใช้ความพยายามมากมาย ในการชักชวนให้กระถางสีม่วงยอมรับเขา แต่ต่อมา มันก็ถูกทำลายไปเพียงชั่วพริบตาโดยลำแสงสีดำ ตอนนี้เขาไม่มีอะไรเหลืออยู่อีก แล้วเขาจะไม่มีโทสะมากมายได้อย่างไร?
นี่ยิ่งทำให้เขามีโทสะมากขึ้นไปอีก หลังจากที่ทำลายกระถางปรุงยาของเขา ลำแสงสีดำก็แสดงท่าทางหยิ่งผยองออกมา และจากนั้นก็พุ่งจากไปไกล ราวกับว่ามันเป็นจักรพรรดิ์กำลังสำรวจตรวจตราอาณาเขตของมัน ซึ่งสามารถสังหารข้าราชบริพารที่ไหนก็ได้ และจากนั้นก็จากไป
เมิ่งฮ่าวมองเห็นภาพของกระถางปรุงยาที่อยู่ภายในลำแสงสีดำนั้นได้อย่างชัดเจน มันเป็นสีดำสนิท และไม่มีสัญลักษณ์เวทกระจายออกมา สีดำไม่ใช่หนึ่งในสีของโลกแห่งนี้ ทำให้มันดูเหมือนจะขัดแย้งกัน ราวกับว่ามันอยู่เหนือกระถางปรุงยาทั้งหมด
“เจ้าทำลายกระถางปรุงยาของข้า, ใช่หรือไม่? ดี, กระถางปรุงยาใบใหม่ของข้าต้องเป็นเจ้า!” โทสะพุ่งขึ้น เจตจำนงของเขา ทันใดนั้น ก็พุ่งไล่ตามกระถางปรุงยาสีดำไป
ในตอนนี้ เมิ่งฮ่าวได้ทำในสิ่งที่เรียกว่า ‘ทำตามใจตัวเอง’ โดยไม่สนใจสิ่งใดๆ เขายังได้โยนความคิดที่จะค้นหากระถางชีวิตซึ่งเป็นของเขาเพียงผู้เดียวไป นี่เป็นบุคลิกส่วนตัวของเขา
ถ้าเจ้าทำลายกระถางปรุงยาของข้า ถึงแม้จะมีเหตุผลที่เจ้าต้องทำเช่นนั้น แต่เจ้าก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนเพื่อชดใช้มา!
นี่คือเมิ่งฮ่าว โทสะของเขากระจายออกไป และเจตจำนงของเขาก็พุ่งไล่ตามลำแสงสีดำไป
ยิ่งไปกว่านั้น กระถางปรุงยาสีดำ ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นเขา ความเย่อหยิ่งของมันช่างน่าเหลือเชื่อนัก ขณะที่มันมุ่งหน้าไปตามทาง มันก็มักจะกระแทกเข้าไปในกระถางปรุงยาใบอื่นๆ ทำลายและกลืนกินพวกมันไปเรื่อยๆ
ดูเหมือนกระถางปรุงยาใบนี้จะมีจิตวิญญาณของมันเอง ซึ่งมองดูเมิ่งฮ่าวด้วยความดูถูกและเหยียดหยาม
ในเวลาเดียวกันนั้น ที่ด้านนอกของภูเขาจื่อตง ทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆ มารดาแห่งเตา ฉู่อวี้เยียนลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เช่นเดียวกับเยี่ยเฟยโม่ และบุคคลอื่นๆ อีกเจ็ดคน ขณะที่พวกมันทำเช่นนั้น อากาศที่ด้านบนมือของพวกมันก็เริ่มส่องแสง และจากนั้นก็กลายเป็นกระถางปรุงยา
ไม่สำคัญว่าสีของกระถางปรุงยาที่พวกมันได้เห็นภายในโลกแห่งภาพลวงตาเมื่อครู่นี้เป็นสีอะไร กระถางปรุงยาที่ปรากฎอยู่ในมือพวกมัน ตอนนี้ทั้งหมดต่างก็เป็นสีขาว
ทุกคนได้ตื่นขึ้นมา ยกเว้นเมิ่งฮ่าว เขายังคงนั่งอยู่ที่นั่น หลับตาเข้าฌาณ คิ้วขมวดขึ้น และกัดฟันแน่น
ด้านนอกของแดนสวรรค์ และโลกแห่งภาพลวงตา ทุกคน รวมทั้งเทพกระถางม่วง จริงๆ แล้วก็ไม่มีทางได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายในมารดาแห่งเตา มีเพียงสิ่งเดียวที่เห็นได้ก็คือสีหน้าของเมิ่งฮ่าวและคนอื่นๆ ตอนนี้ ทุกคนเพ่งมองไปที่เมิ่งฮ่าว และความล้มเหลวของเขา
ฉู่อวี้เยียนมองไปที่เขาเช่นเดียวกัน โดยไม่พูดจา นางลุกขึ้นยืน และวิ่งไปยังภูเขาจื่อตง พร้อมกระถางปรุงยาในมือ ร่างกายเยี่ยเฟยโม่แวบขึ้น ขณะที่มันพุ่งตรงไปเช่นเดียวกัน มุ่งหน้าไปยังทางสายแรกซึ่งนำไปสู่ยอดเขา
ผู้เข้าแข่งขันอีกเจ็ดคน ก็มุ่งหน้าไปยังภูเขาจื่อตงด้วยเช่นกัน แต่ละคนเลือกเส้นทางของตัวเอง เมื่อทำเช่นนั้น เส้นทางที่ด้านหลังของพวกมันก็หายไป ในที่สุด ก็มีเพียงเส้นทางเดียวที่เหลืออยู่บนภูเขา ทิ้งไว้ให้กับเมิ่งฮ่าว ซึ่งยังคงนั่งเข้าฌาณอยู่
ภายในโลกแห่งภาพลวงตาของกระถาง เมิ่งฮ่าวกำลังบ้าคลั่งในการไล่ตามลำแสงสีดำ มันได้นำเขาไปทุกซอกทุกมุมของสถานที่นั้น และเมื่อมันทำเช่นนั้น การดูถูกก็เหมือนกับจะเริ่มเข้มข้นมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ในที่สุด เมิ่งฮ่าวก็หมดความอดทน เขาแค่นเสียงเย็นชาออกมา “ผนึกอสูร, เวทรุ่นแปด!” ความรู้สึกได้บอกเขาว่าโลกแห่งนี้อยู่ภายใต้การผนึกบางอย่าง ทำให้บุคคลภายนอกไม่อาจจะบอกได้ว่ากำลังมีอะไรเกิดขึ้นที่ด้านใน ดังนั้น เขาจึงไม่ยั้งมือใดๆ ร่างที่มองไม่เห็นของเขากระจายไป และส่วนของวิญญาณเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น ก็ปรากฎขึ้นท่ามกลางระลอกคลื่นที่ไร้จุดจบ ระลอกคลื่นกลายเป็นเส้นใย ซึ่งพุ่งตรงไปยังกระถางปรุงยาสีดำ ครอบคลุมมันไว้ในทันที
กระถางปรุงยาสีดำดูเหมือนจะแข็งทื่อด้วยความตกใจ ในความทรงจำของมัน มันไม่เคยเผชิญหน้ากับใครที่สามารถจับมันได้ ภายในโลกแห่งนี้ มันคือราชัน ไม่มีใครสามารถจับมันได้ แต่ในวันนี้ มันก็ตกอยู่ภายใต้วิชาเวทซึ่งสามารถทำให้เจตจำนง และรูปลักษณ์กระถางปรุงยาของมันต้องสั่นสะท้าน ทันใดนั้น มันก็หยุดลง ใช้เวลาแค่สองอึดใจเพื่อขยับตัวหลบหนี
แต่ขณะที่มันกำลังจะเร่งความเร็วหนีจากไป ภาพลวงตาของมือก็ปรากฎขึ้น และบีบลงมาที่มัน เดิมทีการปรากฎขึ้นของเมิ่งฮ่าวในสถานที่แห่งนี้ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เนื่องจากเวทผนึกอสูรรุ่นแปด ภาพลวงตาภูติผีของร่างเขาก็สามารถมองเห็นได้
“เจ้าคิดว่ากำลังจะหนีไปที่ใดได้?!” เขากล่าว คว้าจับไปที่กระถางปรุงยา, กระถางสีดำเริ่มขัดขืนดิ้นรน ส่งคลื่นพลังอันมากมายมหาศาลออกมา เมื่อมันทำเช่นนี้ ใบหน้าก็ปรากฎขึ้นบนพื้นผิวของมัน
เป็นใบหน้าของปีศาจอายุเยาว์ที่ดุร้าย แสดงท่าทีเป็นศัตรูและเกลียดชัง หลังจากที่มันปรากฎขึ้น ก็จ้องมายังเมิ่งฮ่าว และส่งเสียงข่มขู่ออกมา
ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายด้วยความเย็นชา ยกมือซ้ายขึ้นมา ตบลงไปบนสิ่งที่เป็นใบหน้าด้านขวา การตบนี้ทำให้วิญญาณของกระถางปรุงยาดังกึกก้องขึ้น ใบหน้าสะบัดไปด้านข้าง แต่จากนั้นก็หมุนกลับมา และส่งเสียงแผดร้องอย่างโกรธแค้นมาที่เมิ่งฮ่าว
เสียงแผดร้องพุ่งขึ้นไปจนถึงสวรรค์ ราวกับว่าประกอบไปด้วยอำนาจอันน่าเหลือเชื่อ พลังของมันคลอบคลุมเมิ่งฮ่าว ทำให้เจตจำนงของเขาสั่นสะท้าน เขาไม่ยอมคลายมือออกแม้แต่น้อย แต่ส่งเสียงแค่นอย่างเย็นชาออกมา
“ต่อสู้กลับ? การสู้กลับมาไม่ได้ทำให้เจ้าดีขึ้นแต่อย่างใด!” เขายกมือซ้ายขึ้น ใช้พลังของเวทผนึกอสูรรุ่นแปด ขณะที่กดนิ้วลงไปบนใบหน้าที่อ่อนเยาว์นั้น
“เจ้ากลืนกระถางปรุงยาอื่นๆ เข้าไป? ดี, ข้าไม่สนใจ แต่เจ้ากล้ากลืนกระถางปรุงยาของข้า เมื่อทำเช่นนั้น เจ้าก็ได้ก่อกรรมไว้แล้ว ตอนนี้เจ้าต้องรับผลและชดใช้เวรกรรมนั้น!” มือซ้ายเขาขยับร่ายเวท ขณะที่ใช้พลังของเวทผนึกอสูรรุ่นแปดอีกครั้ง กระแสผนึกไหลลงมาบนกระถางปรุงยา ราวกับว่าในไม่ช้า ก็จะผนึกมันได้โดยสมบูรณ์
จิตวิญญาณของกระถางปรุงยา ซึ่งแปลงกายเป็นใบหน้าของเด็กหนุ่ม ดิ้นรนอย่างรุนแรง ความเกลียดชังของมันทรงพลังมากขึ้นกว่าเดิม ในความบ้าคลั่งนั้น มันอ้าปาก และส่งเสียงกรีดร้องแหลมเล็กเสียดแก้วหูออกมา
เสียงนั้นกระจายออกไปทั่วในโลกแห่งภาพลวงตา ดังออกไปทุกซอกทุกมุม กระถางปรุงยาทั้งหมดได้ยิน และเริ่มสั่นสะท้าน พวกมันเริ่มพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวในทันที
เพียงชั่วพริบตา เมิ่งฮ่าวก็ถูกห้อมล้อมด้วยกระแสแล้วกระแสเล่าของลำแสงอันเจิดจ้า หนึ่งพัน, ห้าพัน, หนึ่งหมื่น, ห้าหมื่น, หนึ่งแสน…
ลำแสงมากกว่าหนึ่งแสน หมุนวนไปรอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าว แสงเหล่านั้นดูเหมือนจะพุ่งขึ้นไปอย่างไร้จุดสิ้นสุด และค่อยๆ กลายเป็นกระถางปรุงยาหนึ่งแสนใบ พวกมันล้อมเมิ่งฮ่าวไว้ภายใน เสียงหึ่งๆ ดังออกมาจากพวกมัน ขณะที่หมุนวนไปรอบๆ ตัวเขาด้วยความรวดเร็ว ดูเหมือนพวกมันได้เล็งเมิ่งฮ่าวไว้ ถ้าเขาไม่ปล่อยกระถางปรุงยาสีดำ พวกมันก็จะโจมตีเขา
กระถางปรุงยาสีดำวัยเยาว์ หยุดความพยายามที่จะหลบหนี ความภาคภูมิใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของมัน จากนั้นก็เป็นสีหน้าที่เย่อหยิ่งก้าวร้าว มองมายังเมิ่งฮ่าว ราวกับว่ามันกำลังท้าทายเขา แต่ในตอนนี้เองที่เมิ่งฮ่าวยกมือขึ้น และตบลงไปบนใบหน้ามันอีกครั้ง
โทสะปกคลุมอยู่บนใบหน้าของกระถางปรุงยาสีดำวัยเยาว์ เสียงกรีดร้องดังออกไป ทำให้กระถางปรุงยานับแสนที่อยู่รอบๆ ทันใดนั้นก็พุ่งเข้ามาโจมตี พวกมันพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว ส่งผลให้เกิดเป็นระลอกคลื่นกระจายไปทั่วในอากาศ แสงของพวกมันพุ่งขึ้นไปถึงสวรรค์ เมิ่งฮ่าวเพียงแค่นเสียงเย็นชา และหลับตาลง
“ถึงเวลาจากไปแล้ว!”
เจตจำนงของเขากระโดดไปสู่การกระทำ เริ่มหายไปในทันที ตามไปด้วยกระถางที่เขาจับไว้ในมือ มันส่งเสียงร้องแหลมเล็ก ค่อยๆ กระจายไป ขณะที่กระถางปรุงยานับแสนพุ่งเข้ามาโจมตี ไม่มีแม้แต่กระถางใบเดียว ที่สามารถสัมผัสเมิ่งฮ่าวได้
ด้านนอกของกระถางปรุงยาในแดนสวรรค์ เมิ่งฮ่าวนั่งขัดสมาธิเข้าฌาณ ทันใดนั้น ดวงตาเขาก็เปิดขึ้น ทันทีที่เป็นเช่นนั้น แสงสีดำก็พุ่งขึ้นมาที่เบื้องหน้าเขา และกระถางปรุงยาก็ปรากฎขึ้น ถึงแม้มันจะอยู่ที่นี่ มันก็กำลังดิ้นรนไปมาอยู่
แต่เจตจำนงของเมิ่งฮ่าวยังคงอยู่ในร่างกาย แล้วเขาจะปล่อยให้มันหนีไปได้อย่างไร? เขาจับมันแน่นขึ้น และดวงตาก็เปล่งประกายด้วยกลิ่นอายอันเย็นชาดุร้าย
“เจ้าต้องการจะตายจริงๆ?!”
กระถางปรุงยากระเสือกกระสนต่อไป และขณะที่มันทำเช่นนั้น เส้นใยแห่งเจตจำนงก็เข้าไปในจิตใจของเมิ่งฮ่าว มันกล่าว…มันขอตายดีกว่ายอมจำนน!
เมิ่งฮ่าวยิ้ม ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย็นชา
“ขอตายดีกว่ายอมจำนน? ไม่, ข้าจะไม่ทำลายเจ้า เริ่มจากวันนี้ ข้าไม่สนใจว่าเจ้าต้องการหรือไม่ เจ้าก็คือกระถางปรุงยาของข้า ไม่ว่าเจ้าจะต่อต้านข้าอย่างไรก็ตาม!” เขาลุกขึ้นยืน มองไปยังภูเขาจื่อตง และเส้นทางที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียว
ในเวลาเดียวกันนั้น ด้านนอกของแดนสวรรค์ บนภูเขาตงหลาย พวกที่มองอยู่ดูเหมือนจะไม่ค่อยประทับใจมากเท่าใด แต่ใบหน้าของเทพกระถางม่วงทั้งแปดต่างก็เปลี่ยนไป
“นั่น…”
“กระถางปรุงยาสีดำนั่นมีเจตจำนงของมันเอง!”
“ข้าเคยเห็นกระถางเดียวกันนี้ เมื่อเข้าไปอยู่ที่นั่นเมื่อหลายปีก่อน…ข้าอยากได้มัน แต่ก็ล้มเหลว ฟางมู่ผู้นี้ดูเหมือนจะสร้างการเชื่อมโยงบางอย่างกับมัน…”
“มันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้เห็นกระถางปรุงยานั้นภายในโลกแห่งภาพลวงตา เจตจำนงของผู้ฝึกตนไม่อาจเปรียบเทียบกับมันได้ และไม่อาจจะจับมันได้เช่นกัน หลังจากหลายปีนั้น มันได้กลายเป็นราชันกระถางปรุงยาของโลกแห่งภาพลวงตา…”
“ฟางมู่ได้ให้คำสัญญาอะไรกับกระถางปรุงยาสีดำนั่น มันถึงได้ยอมเชื่อฟัง…? จากสีหน้าของมัน ดูเหมือนคนทั้งสองมีเรื่องขัดแย้งกันบางอย่าง!” ขณะที่เทพกระถางม่วงพูดคุยถึงภาพบนจอ พวกที่มุงดูคนอื่นๆ ก็เริ่มสังเกตดูเมิ่งฮ่าวและกระถางปรุงยานั้นเช่นกัน
“น่าแปลกมาก ทำไมฟางมู่ถึงได้มีกระถางปรุงยาสีดำ? ทุกคนได้สีขาวกันหมด…”
ขณะที่สีหน้าของคนเหล่านั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ดวงตาเจ้าโอสถจอมปีศาจเริ่มสาดประกายด้วยแสงแปลกๆ
“เจ้าเด็กผู้นี้…จริงๆ แล้วก็คิดจะนำมันออกมา…” รอยยิ้มจางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็น เกิดขึ้นที่มุมปากของท่าน
ย้อนกลับไปยังโลกของแดนสวรรค์ กระถางปรุงยาที่ด้านล่างภูเขาจื่อตงเริ่มสั่นสะท้าน เสียงกระหึ่มกึกก้องดังกระจายไปทั่ว ตามมาด้วยแสงเจ็ดสี ดูเหมือนกระถางปรุงยานับแสนที่อยู่ด้านในกำลังบ้าคลั่ง พยายามที่จะทะลุออกมาจากด้านใน
