ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตก ส่งยิ้มอันโหดเหี้ยมและละโมบโลภมากให้กับหญิงสาว “เมื่อสัตว์ปีศาจเริ่มเป็นที่รู้จักอยู่ในทะเลทรายตะวันตก ตระกูลหานเซี่ย (寒血= โลหิตเยือกเย็น) ก็ได้สร้างต้าซือหลง (จ้าวมังกร) รุ่นแล้วรุ่นเล่าออกมา เมื่อข้ายังเยาว์ ก็เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับตำนานทั้งหมดของตระกูลเจ้ามา”
“ต้าซือหลงมีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าภาพศักดิ์สิทธิ์มากนัก พวกมันคือจุดสูงสุดที่แท้จริงของทะเลทรายตะวันตก สำหรับข้า…ข้าเพียงเป็นซือหลงขั้นที่สาม แต่ถ้าข้ายึดมรดกของตระกูลหานเซี่ยมาได้…ข้าก็จะมีโอกาสกลายเป็นต้าซือหลง!”
“หานเสวี่ยชาน, เจ้าคิดว่าสัตว์ปีศาจของข้าเป็นอย่างไร?” ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกหัวเราะเสียงดังขณะที่สุนัขป่าสีดำในบริเวณนั้นทั้งหมด ผงกศีรษะของพวกมันขึ้นและส่งเสียงหอนออกมา ราวกับว่าพวกมันกำลังโกรธเกรี้ยวอย่างดุร้าย
เกราะป้องกันเรืองแสงที่ปกคลุมล้อมรอบหญิงสาวชุดขาว กำลังส่งสัญญาณว่าจะแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ใบหน้านางซีดขาว และโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากมุมปาก ความสิ้นหวังปรากฎขึ้นในดวงตา แต่ก็ยังคงมีความมุ่งมั่นด้วยเช่นกัน
หันหน้าไปหาสองผู้ฝึกตนที่กำลังพิทักษ์คุ้มครองนาง กล่าวว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงข้า, รีบไปในตอนที่พวกท่านยังสามารถไปได้เถอะ!”
สองผู้ฝึกตนดูท่าทางกังวล พวกมันกำลังจะกล่าวบางอย่างขึ้น แต่หญิงสาวก็มองมาใช้สายตาบอกว่าพวกมันไม่ควรพูด
ในเวลาเดียวกันนี้ ร่างของสุนัขป่าสีดำที่กำลังส่งเสียงเห่าหอน ทันใดนั้นก็เริ่มขยายขนาด และพวกมันก็พุ่งตรงมา กระแทกเข้าไปในเกราะป้องกัน ซึ่งตอนนี้ถูกทำลายไปมากกว่าครึ่งแล้ว จากที่เห็น เพียงโจมตีอีกแค่ครั้งเดียวก็จะทำให้มันแตกกระจายออกไปได้
สุนัขป่ากำลังจะโจมตีไปอีกครั้ง และดวงตาผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกก็กำลังสาดประกายด้วยแสงเจิดจ้า ในตอนนี้เองจู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าที่กำลังเหยียบย่ำหิมะดังขึ้นมาจากด้านในของผืนป่า
เสียงนี้ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน ผู้คนธรรมดาไม่ได้อาศัยอยู่ในพื้นที่แถบนี้ ดังนั้นทันใดที่เสียงเหยียบย่ำหิมะได้ยินออกมา ก็ทำให้หญิงสาวชุดขาวและผู้ฝึกตนที่ติดตามนางมา มองไปยังจุดที่เสียงดังมา ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกก็มองไปพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยเช่นกัน
ที่พวกมันมองเห็นก็คือ บุรุษหนุ่มที่สวมใส่ชุดยาว พร้อมกับเส้นผมที่ยาวสยายอยู่บนไหล่ ดูท่าทางสุภาพเรียบร้อย และกระจายกลิ่นอายของผู้ฝึกตนออกมา คนผู้นี้แน่นอนว่าก็คือ เมิ่งฮ่าว เขาเดินออกไปช้าๆ ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนก็ดูเหมือนเป็นนักศึกษาอยู่ตลอดเวลา
จากกิริยาท่าทาง ดูเหมือนเขากำลังมีความสุขกับการเดินทอดน่องในอยู่ในสวนหลังบ้านยามราตรี ออกมาเดินชมหิมะที่ทับถมกันเป็นชั้นๆ อย่างสวยงามในสวนดอกไม้ เขาเดินไปช้าๆ ถือม้วนตำราอยู่ในมือ ทำให้ดูเป็นนักศึกษามากยิ่งขึ้น
ดวงตาผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกหดเล็กลง ราวกับมันไม่เชื่อว่ากลิ่นอายอันลึกซึ้งของเมิ่งฮ่าวนี้เป็นของจริง มันโบกสะบัดมือขวา และทันใดนั้นสุนัขป่าสีดำแปดตัวก็กระโจนตรงไปยังเมิ่งฮ่าว ส่งเสียงเห่าออกมา ดวงตาสีแดงคล้ำของพวกมันสาดประกายเจิดจ้า
หญิงสาวชุดขาวดูเหมือนจะผิดคาดต่อภาพที่เห็น แต่พลังทั้งหมดของนางก็ใช้ในการควบคุมตัวไหมหิมะเยือกเย็นอยู่ ทำให้นางไร้พลังที่จะไปช่วยเหลือใดๆ ได้แต่มองมาอย่างเงียบๆ
“เป็นขนที่สวยงามนัก” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงแผ่วเบา มองไปยังสุนัขป่า “ถ้าเจ้านกแก้วอยู่ที่นี่ด้วย มันก็คงจะชอบมาก” สุนัขป่าเหล่านี้ไม่ได้เป็นภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นมาจากวิชาเวท แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเลือดเนื้อ
แต่ก็มีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป ราวกับว่าพวกมันมีพลังของภาพศักดิ์สิทธิ์อยู่ภายในร่าง นี่เป็นครั้งแรกที่เมิ่งฮ่าวได้เห็นสัตว์ป่าเช่นนี้ พวกมันมีอยู่มากกว่าหนึ่งร้อยตัว แต่ละตัวก็กระจายพลังเทียบเท่ากับขั้นสุดท้ายพื้นฐานลมปราณออกมา
ถ้าอยู่ในดินแดนด้านใต้ กลุ่มสุนัขป่าสีดำเช่นนี้เป็นขุมกำลังที่แข็งแกร่งมากเลยทีเดียว
“น่าสนใจนัก” เมิ่งฮ่าวกล่าว ขณะที่เดินตรงไป เขาตบไปที่ถุงสมบัติเบาๆ หยิบเอาเม็ดยาสีแดงออกมา บดขยี้มันให้กลายเป็นฝุ่นผงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็โปรยไปในอากาศพร้อมกับโบกสะบัดชายแขนเสื้อ
สายลมก่อตัวขึ้น กระจายฝุ่นผงตรงไปยังสุนัขป่าทั้งแปดตัวที่กำลังพุ่งเข้ามา ทันทีที่พวกมันปะทะกับฝุ่นผงนั้น ก็เริ่มส่งเสียงหอนอย่างโหยหวนออกมา ไม่นานหลังจากนั้น พวกมันก็ระเบิดออกกลายเป็นกลุ่มหมอกโลหิตและเศษชิ้นเนื้อ โลหิตและชิ้นเนื้อนั้นเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที และจากนั้นก็ละลายหายไปโดยสิ้นเชิง
ฝุ่นผงนั้นกระจายออกไปอย่างต่อเนื่อง และสุนัขป่าสีดำอีกมากมายส่งเสียงแผดร้อง และเริ่มเน่าเปื่อย จากนั้นร่างของพวกมันก็ระเบิดออก ทำให้โลหิตสีดำปลิวกระจายออกไป แปดเปื้อนหิมะสีขาว และมีกลิ่นเหม็นเน่าเต็มอยู่ในอากาศ สุนัขป่าตัวอื่นๆ ที่ไปแตะสัมผัสโดนโลหิตเหล่านั้น ก็จะเริ่มส่งเสียงแผดร้องขึ้นในทันที ร่างของพวกมันสั่นไปมา และภายในช่วงไม่กี่อึดใจ พวกมันก็ตกตายไปเช่นเดียวกัน
กลายเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ ขณะที่เมิ่งฮ่าวเดินตรงไป สุนัขป่าก็เริ่มส่งเสียงแผดร้องและตกตายไปมากขึ้นเรื่อยๆ โลหิตสีดำกระจายออกไป ลอยอยู่ในอากาศ ราวกับเป็นกลุ่มหมอกสีดำ ซึ่งพุ่งขึ้นไปในอากาศและก่อตัวกลายเป็นก้อนเมฆ
เพียงครู่เดียวสุนัขป่านับร้อยก็ถูกสังหารไปมากกว่าครึ่ง พวกที่เหลืออยู่หลบหนีไป ตัวสั่นสะท้าน หางอยู่ระหว่างขาหลังทั้งสองข้าง ขณะที่พวกมันมองมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หญิงสาวชุดขาวมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ผู้ฝึกตนทั้งสองที่ข้างกายนางก็อ้าปากค้างด้วยเช่นกัน แม้แต่ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกก็จ้องมองมาด้วยความตกตะลึง
“นี่…เจ้า…” มันพูดตะกุกตะกัก ร่างกายสั่นสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงราวกับจะทะลุออกมาจากศีรษะ “เจ้ากำลังอยากหาที่ตาย, หือ?!?!” จากนั้นมันก็ส่งเสียงกู่ร้องออกมา ซึ่งเต็มไปด้วยโทสะเหลือประมาณ เส้นโลหิตบนใบหน้ามันโป่งพอง และดวงตาก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและเส้นเลือดฝอย
มันยกมือขวาขึ้นมา ในมือเป็นศิลาสีดำ มันบดขยี้ศิลาก้อนนั้น และโบกสะบัดมือ กลุ่มหมอกสีดำก็กระจายออกมา จากนั้นก็กลายเป็นกระแสน้ำวน
“สัตว์ปีศาจจิ้งเหลนมังกรขั้นสอง, ออกมา!” ทันใดนั้น เสียงกระหึ่มกึกก้องก็ดังออกมาจากภายในกระแสน้ำวน ตามมาด้วยสัตว์เลื้อยคลานสีแดงเจิดจ้า มีความยาวประมาณหนึ่งจ้าง ตามติดมาด้วยตัวอื่นๆ ในที่สุดก็มีสิบตัว และจากนั้นก็เป็นสามสิบตัว!
เมื่อจิ้งเหลนสีแดงสามสิบตัวปรากฎขึ้น ก็กระจายพลังอันน่าตกใจออกมา เสียงแผดร้องของพวกมันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ บริเวณนั้นสั่นสะเทือน
แสงแปลกๆ ส่องประกายอยู่ในดวงตาเมิ่งฮ่าว เขาได้สังเกตเห็นมานานแล้วว่า มีบางสิ่งที่แตกต่างไปเกี่ยวกับผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกนี้ มันมีรอยสักภาพศักดิ์สิทธิ์สองภาพอยู่บนร่าง หนึ่งเป็นสุนัขป่าสีดำ อีกหนึ่งเป็นภาพจิ้งเหลน ภาพศักดิ์สิทธิ์นี้ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกคนอื่นๆ ที่เขาเคยเห็นมา แต่เมิ่งฮ่าวก็รู้สึกได้ว่าจริงๆ แล้วก็มีบางสิ่งที่แปลกไป
“ผู้อาวุโส มันคือซือหลงแห่งทะเลทรายตะวันตก!” หญิงสาวชุดขาวกล่าวอย่างกังวลใจ นางรู้ว่าเมิ่งฮ่าวไม่คุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตเช่นนี้ และกล่าวต่อว่า “ซือหลงอาจจะมีพื้นฐานฝึกตนไม่สูงนัก แต่พวกมันสามารถออกคำสั่งสัตว์ปีศาจได้ ถ้าสังหารมันไป สัตว์ปีศาจก็จะแยกย้ายจากไปด้วย!”
“หลังจากที่ข้ากำจัดคนผู้นี้ ข้าก็จะจัดการเจ้า, เจี้ยนเหริน! (นางแพศยา)” ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกแผดร้องออกมาอย่างดุร้าย มันโบกสะบัดมือตรงมายังเมิ่งฮ่าว และจิ้งเหลนสีแดงสามสิบตัวก็พุ่งตรงมาที่เขาอย่างบ้าคลั่ง พวกมันอ้าปากสีแดงขึ้น กระจายกลิ่นเหม็นของซากศพออกมา
เมิ่งฮ่าวมองไปยังจิ้งเหลนสีแดงอีกครั้ง จากนั้นก็ส่ายศีรษะ ยกมือขวาขึ้น และชี้นิ้วตรงไปยังกลุ่มเมฆสีดำที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศ ทันใดนั้น เม็ดฝนสีดำมากมายก็เริ่มตกลงมา หยดน้ำฝนกระจายไปปกคลุมทั่วกลุ่มจิ้งเหลนสีแดง และพวกมันก็เริ่มส่งเสียงแผดร้องโหยหวนออกมา ร่างกายสั่นสะท้านและเริ่มเน่าเปื่อย เพียงแค่ไม่กี่อึดใจ จิ้งเหลนสีแดงทั้งหมดที่อยู่ภายใต้กลุ่มเมฆสีดำที่กว้างประมาณหนึ่งร้อยจ้าง ก็กลายเป็นโครงกระดูก
เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ในท่ามกลางสายฝนสีดำ แต่ก็ไม่มีแม้แต่หยดเดียวที่จะตกลงมาบนเสื้อยาวสีเขียว และเส้นผมสีดำที่ยาวเงางามของเขา ภาพที่เห็นนี้น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกอ้าปากค้าง ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้า…เจ้าคือ ต้าซือหลง! (จ้าวมังกร)”
