ในช่วงของการระเบิด พลังปราณทั้งหมดในพื้นที่บริเวณนั้นไหลเข้าไปในร่างเมิ่งฮ่าว ใช้เวลาไม่นานก็หายไป ถูกเมิ่งฮ่าวดูดซับเข้าไปโดยสิ้นเชิง ไม่เหลือแม้เพียงเศษเสี้ยว
น้ำพุร้อนแห่งเต๋าหยุดการปะทุออก อันที่จริง ดูเหมือนมันจะเหือดแห้งไปแล้ว ผู้พิทักษ์เต๋าในกลางอากาศส่งแสงริบหรี่ จากนั้นก็หายไปโดยสิ้นเชิง น้ำพุร้อนแห่งเต๋าจริงๆ แล้ว…ก็ถูกดูดซับจนหมดเกลี้ยง
ผู้ฝึกตนนับหมื่นที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นมองมาอย่างเงียบๆ น้ำพุร้อนแห่งเต๋า ซึ่งกลายเป็นจุดศูนย์รวมของเหตุการณ์อันน่าตกใจต่างๆ มาตลอดหนึ่งปีในดินแดนด้านใต้ เหือดแห้งและกลายเป็นขี้เถ้า ซึ่งจากนั้นก็หายไปในอากาศ ไม่มีอะไรเหลืออยู่อีก
เมิ่งฮ่าวดูท่าทางได้ดูดซับพลังปราณที่น้ำพุร้อนแห่งเต๋ามีทั้งหมดไว้ จึงไม่มีการรู้แจ้งให้ได้รับอีกต่อไป ดังนั้นมันจึงหายไป
ความเงียบราวความตายปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น ผู้ฝึกตนนับหมื่นมองไปด้วยสีหน้างุนงง…แต่ก็ใช้เวลาไม่นานนัก ก่อนที่พวกมันจะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย
“น้ำพุร้อนแห่งเต๋า…หายไปแล้ว?”
“มันควรจะมีอยู่อีกสองสามวัน แต่…มันก็เหือดแห้งไปโดยสิ้นเชิง!”
“ฟางมู่ได้ทะลวงผ่านไปถึงขั้นไหนกันแน่? เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ก้าวไปถึงขั้นสร้างแกนลมปราณ แต่มัน…เห็นได้ชัดว่า…มันเป็นสาเหตุที่ทำให้น้ำพุร้อนแห่งเต๋าเหือดแห้งไปเร็วกว่าปกติ!!”
เต้าจื่อดินแดนสีดำ หลัวชงและฉือเฟย กำลังอ้าปากหอบหายใจ สำหรับพวกมัน การมายังเขตตะวันตกของดินแดนด้านใต้ กลายเป็นเรื่องที่น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง สาเหตุของเรื่องน่าตกใจนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้ฝึกตนคนหนึ่ง
ผู้ฝึกตนคนนี้ก็คือ…เจ้าแห่งเตา จากแผนกเม็ดยาบูรพา แห่งสำนักจื่อยิ่น!
ผู้ฝึกตนหน้ากากฟ้าอีกสองคนแห่งดินแดนสีดำก็มองมา ดูเหมือนจะไม่มีผลกระทบต่อพวกมันมากเท่าไหร่ แต่คลื่นลูกใหญ่แห่งความตกใจ ก็กวาดผ่านจิตใจของพวกมันไป ไม่ใช่เนื่องจากการเหือดแห้งหายไปของน้ำพุร้อนแห่งเต๋า แต่เนื่องจากการโจมตีของเมิ่งฮ่าวเมื่อครู่นี้
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกมันได้มีส่วนรู้เห็นพื้นฐานลมปราณ ต่อสู้กับสร้างแกนลมปราณ ยิ่งไปกว่านั้น…ขณะที่เห็นได้ชัดว่าเมิ่งฮ่าวกำลังเสียเปรียบ เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนต่อความพ่ายแพ้ ยิ่งน่าประหลาดใจมากขึ้นเมื่อการฝึกตนของเมิ่งฮ่าวได้ทะลวงผ่านในท่ามกลางการต่อสู้ มีบางสิ่งที่ยากจะพบเห็น ก็คือ การที่เมิ่งฮ่าวได้คีบกระบี่พลังชีวิตด้วยสองนิ้วของเขา!
“ผู้ฝึกตนพื้นฐานลมปราณไม่ควรแม้แต่จะแตะไปที่กระบี่ได้เช่นนั้น…มัน…มันเป็นนักปรุงยาจริงๆ?” นี่เป็นคำถามที่น่าตกใจ ซึ่งลอยอยู่ในจิตใจของสองผู้เชี่ยวชาญหน้ากากฟ้า
ขณะที่เสียงพูดคุยดังกระหึ่มออกไป ผู้ฝึกตนนับหมื่นของดินแดนด้านใต้จ้องมองขึ้นไปยังเมิ่งฮ่าว ดวงตาเต็มไปด้วยความซับซ้อนที่แตกต่างกัน
สีหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย แม้ว่าจะถูกจ้องมองมาโดยสายตายนับหมื่นคู่ สีหน้าเขาก็ไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย
เขาไม่แน่ใจว่าเสาแห่งเต๋าทั้งสิบต้นของเขามีความแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่ลึกลงไปในจิตใจเขาก็รู้ว่า…ก่อนหน้านี้ ถึงแม้เขาจะระมัดระวังมากเพียงใด เขาก็ไม่อาจเทียบกับขั้นต้นสร้างแกนลมปราณได้เลยแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้ … ทุกสิงทุกอย่างได้เปลี่ยนไป
ตอนนี้ เขาได้เผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนสร้างแกนลมปราณ ซึ่งอายุขัยได้ถูกทำลายลง และวิญญาณได้รับบาดเจ็บ เขาไม่มั่นใจว่าจะเป็นผู้ชนะอย่างสิ้นเชิง แต่ผู้ฝึกตนนั้นก็ได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง…การสังหารมันไป ก็ไม่ได้ยากเย็นมากเท่าใด!
แสงอันเย็นชาเต็มอยู่ในดวงตา เขาใช้สองนิ้วที่คีบกระบี่บีบลงไป พลังพุ่งขึ้นมาจากภายในร่าง และเสาแห่งเต๋าทั้งสิบต้นก็โคจรหมุนวน พลังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนก็ไหลผ่านแขนเข้าไปในนิ้ว!
เสียงปะทุดังออกมาจากตัวกระบี่ ทันใดนั้น รอยร้าวก็ปกคลุมอยู่ที่พื้นผิวของมัน ภายในไม่กี่อึดใจ มันก็แตกสลายกลายเป็นฝุ่นผงโดยสิ้นเชิง
วิญญาณที่อยู่ด้านในกระบี่ส่งเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมา และจากนั้นก็หายไป
ขณะที่วิญญาณหายไป และกระบี่แหลกสลาย น้ำตาแห่งโลหิตก็ไหลลงมาจากใบหน้าของผู้ฝึกตนไร้หน้ากาก โลหิตยังได้ไหลออกมาจากจมูกและหู ขณะที่มันโซเซถอยหลังไป กระอักโลหิตออกมาจำนวนมาก มันเงยใบหน้าซีดขาวซึ่งเต็มไปด้วยความดุร้ายขึ้นมา ทำให้พวกที่มุงดูมองเห็นความฉุนเฉียวซึ่งเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งของมัน
มันยกมือขวาขึ้นมาตบไปที่ถุงสมบัติ รูปปั้นสีดำปรากฎขึ้น มันเป็นมังกร ที่ไม่ใช่มังกร เหมือนกับงูเหลือม แต่ก็ไม่ใช่งูเหลือม นี่ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก มังกรวารี!
มันมีเขาเดียวยื่นออกมาจากส่วนศีรษะ และมีสองแขนพร้อมกรงเล็บอยู่ที่ส่วนท้อง ร่างกายของมันเป็นสีน้ำเงินดำ ทันทีที่มันปรากฎขึ้น กลิ่นอายอันโหดเหี้ยมก็เต็มอยู่ในบริเวณนั้น ทำให้ท้องฟ้าที่มีแดดจ้าก่อนหน้านี้ เต็มไปด้วยกลุ่มเมฆสีดำ
เสียงแผดร้องที่ดังออกมา เหมือนจะดังมาจากสมัยโบราณ ดังก้องออกไปสั่นสะเทือนจิตใจของผู้ฝึกตนนับหมื่น
ขณะที่เสียงแผดร้องดังก้องไปทั่ว แกนของมังกรปีกวารีโบราณที่อยู่ภายในเสาแห่งเต๋าต้นแรกของเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล มันเริ่มสั่นไปมา
ไม่นานหลังจากนั้น อากาศด้านหลังเมิ่งฮ่าวก็เริ่มกระจายเป็นระลอกคลื่น และภาพลวงตาของมังกรปีกวารีโบราณขนาดใหญ่มหาศาลก็ปรากฎขึ้น มันจ้องมองลงไปยังรูปปั้นของมังกรวารี ราวกับว่ามันกำลังมองดู…อาหาร!
ในสมัยโบราณ มังกรวารีไม่ใช่อะไรนอกไปจากอาหารสำหรับมังกรปีกวารี!
พวกที่มุงดูอยู่ มองไม่เห็นภาพภูติผีของมังกรปีกวารี ซึ่งทันใดนั้น เสียงแผดร้องของรูปปั้นมังกรวารีก็ดูเหมือนจะหยุดลง
ผู้ฝึกตนไร้หน้ากากจ้องมายังเมิ่งฮ่าว กล่าวจบในรวดเดียวว่า “แปลงแกนปราณให้กลายเป็นบรรพบุรุษมังกรวารี! เปิดเต๋าอันยิ่งใหญ่ด้วยโลหิตพื้นฐานฝึกตน เลี้ยงไข่มังกรด้วยร่างกาย ใช้วิญญาณให้กำเนิดผู้สังหาร!” มันกัดปลายลิ้นเล็กน้อย และพ่นโลหิตลงไปบนรูปปั้น
“ข้าขอใช้พลังเรียกบรรพบุรุษมังกรวารีออกมา!” ร่างของมันสั่นสะท้านขณะที่เงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าและส่งเสียงกู่ร้อง รอยร้าวปกคลุมรูปปั้นมังกรวารี เสียงปะทุเต็มอยู่ในอากาศ และผู้ฝึกตนนับหมื่นที่อยู่รอบๆ ก็มองมา ขณะที่รูปปั้นแตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ
มันแตกสลายไป และก่อนที่ชิ้นส่วนสีน้ำเงินดำจำนวนมากมายจะกระจายออกไป สายลมก็โชยพัดมา รวมพวกมันเข้าด้วยกัน บิดเบือนให้กลายเป็นภาพของมังกรวารี
ภาพนี้ดูเหมือนมีชีวิตเป็นอย่างยิ่ง เมื่อมันปรากฎขึ้น ความหนาวเย็นก็พุ่งออกมา และกระจายออกไป สีหน้าผู้ฝึกตนไร้หน้ากากดุร้ายขณะที่มันจ้องมายังเมิ่งฮ่าว
“บรรพบุรุษมังกรวารี ข้าขอให้เจ้าสังหารบุรุษผู้นี้!”
ทันทีที่คำพูดดังออกมาจากปากของมัน ภูติผีมังกรวารีก็หมุนตัว จุดอันเย็นชาสองจุดซึ่งคล้ายคลึงกับดวงตาก็ปรากฎขึ้นบนศีรษะ มันจ้องมายังเมิ่งฮ่าวชั่วขณะ ดูเหมือนต้องการโจมตี ทันใดนั้น มันก็ทะยานขึ้น พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว
ขณะที่มันเข้ามาใกล้ ความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นไปจนถึงสวรรค์ ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆ ตัวมัน จะถูกแช่แข็งไปในทันที
เพียงชั่วพริบตา มันก็อยู่ห่างจากเมิ่งฮ่าวหนึ่งร้อยจ้าง!
ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายเจิดจ้า เขาไม่ถอยหนีหรือหลบเลี่ยง แต่สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ยกมือขึ้น และเริ่มกรีดไปที่นิ้ว ทันใดนั้นทั้งห้านิ้วก็เต็มไปด้วยโลหิต เขาหลับตา โน้มตัวลง และยืดแขนออกไป
“โลหิตสังหาร!” เขาร้องออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของโลหิต ทันทีที่คำพูดดังออกไป ภาพที่เบื้องหน้าเขาก็กลายเป็นสีโลหิต
ในเวลาเดียวกันนั้น กลิ่นอายโลหิตก็กระจายออกมาจากมือขวาของเขา ปกคลุมพื้นที่รอบๆ บริเวณนั้น ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างภายในรัศมีหนึ่งพันจ้าง กลายเป็นสีของโลหิต!
มังกรวารีด้วยเช่นกัน ถูกปกคลุมอยู่ภายในโลกของโลหิต
โลกที่เป็นเอกลักษณ์นี้ก็คือ…วิชาเวทอันดับสามจากขุมทรัพย์เซียนโลหิต เป็นวิชาเวทที่ก่อนหน้านี้เขาไม่อาจจะปลดปล่อยออกมาได้…โลหิตสังหาร!
ทันทีที่โลหิตสังหารปรากฎ ภูติผีโลหิตห้าตนก็ปรากฎขึ้นรอบๆ กายเมิ่งฮ่าว นี่ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจาก…ร่างจำแลงโลหิตทั้งห้าของเขา!
เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ จิตใจของผู้ฝึกตนนับหมื่นเต็มไปด้วยความตกใจ ใบหน้าผู้ฝึกตนไร้หน้ากากซีดขาว การปรากฎขึ้นของโลหิตสังหาร ทำให้จิตใจของมันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับมังกรวารี ซึ่งก่อนหน้านี้มันคิดว่าจะสามารถสร้างความประหลาดใจอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ในตอนนี้ก็ส่งเสียงแผดร้องแหลมเล็กออกมา ขณะที่มันกระเสือกกระสนดิ้นรนอยู่ในโลกแห่งโลหิตสังหาร ดูเหมือนมันกำลังต่อสู้กับพลังบางอย่างที่มองไม่เห็น ซึ่งมันไม่อาจจะสลัดให้หลุดไปได้
ขณะที่เสียงแผดร้องของมันดังออกไป เมิ่งฮ่าวก็ค่อยๆ ยืดตัวขึ้น เขาเริ่มกำมือข้างขวาเป็นหมัด
ขณะที่เขากำหมัดอย่างช้าๆ โลกแห่งโลหิตสังหาร ทันใดนั้น ก็หดตัวลง ดูเหมือนมันจะทำตามการเคลื่อนไหวของมือเขา
ขณะที่อาณาเขตของมันหดตัวลง พวกมันก็กระแทกเข้าไปในมังกรวารีที่กำลังแผดร้องอยู่ นำมันไปพร้อมกัน เพียงชั่วพริบตา โลกแห่งโลหิตสังหารก็หายไป หดตัวเข้าไปในมือที่กำเป็นหมัดของเมิ่งฮ่าวโดยสิ้นเชิง กลิ่นอายโลหิตจางๆ ไหลซึมออกมาระหว่างร่องนิ้วของเขา
สีหน้าเมิ่งฮ่าวสงบเรียบเหมือนเช่นเคย เขาค่อยๆ คลายนิ้วออก และขณะที่เขาทำเช่นนั้น ก้อนฝุ่นเล็กๆ สีน้ำเงินดำก็ลอยออกมาจากฝ่ามือ และหายไปในสายลม
เสียงหอบหายใจได้ยินออกมา ขณะที่ผู้คนจดจำได้ว่าฝุ่นนั้นก็คือ…เศษชิ้นส่วนของรูปปั้นมังกรวารี!
ผู้ฝึกตนไร้หน้ากาก จ้องมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ “การต่อสู้ในวันนี้ จะจบลงด้วยความตายของเจ้าเท่านั้น ขั้นพื้นฐานลมปราณ…ไม่มีทางจะต่อสู้กับขั้นสร้างแกนลมปราณได้” มันยกมือซ้ายขึ้น และใช้เล็บนิ้วกรีดเป็นร่องโลหิตสามรอยบนใบหน้า วาดเป็นรูปสามเหลี่ยม
มองเห็นกระดูกอยู่ใต้รอยกรีดนั้น ซึ่งมีโลหิตไหลซึมออกมา เป็นภาพที่น่าตกใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ผู้ฝึกตนไร้หน้ากากก็ไม่แสดงสีหน้าเจ็บปวดใดๆ แม้แต่น้อย มันจ้องมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความดุร้ายมากกว่าก่อนหน้านี้
เสียงพูดคุย ทันใดนั้น ก็กระจายออกมาท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านล่าง
“นั่นคือ…”
“นั่นคือวิชาลับของดินแดนสีดำ แม่น้ำเหลืองผนึกสามชาติภพ!”
ขณะที่คำพูดกระจายออกมาท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกตน เสียงอันน่ากลัวของผู้ฝึกตนไร้หน้ากากก็เต็มอยู่ในอากาศ “สามชาติภพถูกสร้างขึ้นมาจากภายในแม่น้ำเหลือง สามชาติภพที่สามารถทำลายชาติภพทั้งหมด! แม่น้ำเหลือง…ผนึกสามชาติภพ!” กลิ่นอายแปลกๆ เต็มอยู่ในดวงตาผู้ฝึกตนไร้หน้ากาก นี่คือวิชาเวทที่ทรงพลังมากที่สุดของมัน การใช้วิชานี้มันต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างใหญ่หลวง แต่ในตอนนี้มันก็ไม่สนใจ สามรอยแผลโลหิตบนใบหน้าของมันเริ่มลุกไหม้ ประทับลึกลงไปในใบหน้า พวกมันเริ่มกลายเป็นรอยแผลเป็น ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความดุร้ายอย่างบ้าคลั่งมากขึ้น
ขณะที่คำพูดดังออกมาจากปาก มันยกมือขวาขึ้นชี้ตรงมายังเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็สับลงไปในอากาศ ตอนแรก ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่จิตใจเมิ่งฮ่าวก็สั่นสะท้าน
สายตาเมิ่งฮ่าวราวกับสายฟ้า ขณะที่เขาจ้องไปยังผู้ฝึกตนไร้หน้ากาก คิ้วของเขาขมวดขึ้นมา เขาสามารถกำจัดมังกรวารี ก็เนื่องจากการปรากฎขึ้นของมังกรปีกวารีที่อยู่ภายในโลกแห่งโลหิตสังหาร ด้วยเช่นนั้น มันก็หายไปด้วย เมื่อโลกแห่งโลหิตสังหารหายไป
“ถึงเวลาจบแล้ว” เขากล่าวเสียงแผ่วเบา คลายคิ้วที่ขมวดอยู่ออก ยกมือขวาตบไปที่ถุงสมบัติ แทนที่จะหยิบเอาสิ่งของออกมา เขากลับส่งจิตสัมผัสเข้าไปในหน้ากากสีโลหิต มุนวนไปรอบๆ ธวัชสามแฉก ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่อาจใช้มันได้
นี่คือของวิเศษอันล้ำค่าจากขุมทรัพย์เซียนโลหิต
ขณะที่จิตสัมผัสลอยอยู่ด้านบนธวัชสามแฉก มันก็เริ่มสะบัดพริ้วไปมา จากนั้นก็คลี่กระจายออกมาในทันที มันเข้าไปในร่างของเขา ทำให้เต็มไปด้วยความรู้แจ้ง เขายกมือขวาขึ้น จากนั้นก็โบกสะบัดมัน
ด้านหลังเขา รอบๆ ตัวเขา ทั่วทุกทิศทาง…
เต็มอยู่ในท้องฟ้า, ปกคลุมไปทั่วพื้นดิน ปรากฎเป็นชายธงที่ขาดรุ่งริ่ง แต่ก็ยังคงกระจายพลังของเจตจำนงแห่งสวรรค์…นี่เป็นหนึ่งในชายธงของธวัชสามแฉก!!
มันดูเก่าขาด และสีทึมๆ แต่ก็ยืดยาวออกไปจนดูเหมือนจะไร้จุดสิ้นสุด
ขณะที่มันยืดขยายออกไป…แม่น้ำสีเหลืองก็ดูเหมือนจะเหือดแห้งลง สามชาติภพก็ถูกทำลายไป ทุกสิ่งทุกอย่างจมลงไปในนรก!!!
