“นี่เป็นสถานที่ซึ่งนายเจ้าอาศัยอยู่?” โจวเยี่ยถามพร้อมรอยยิ้มอย่างเยือกเย็นอยู่ภายในอุกกาบาต สีหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ในสายตาของมันสิ่งมีชีวิตทั้งหมดไม่ต่างไปจากมดแมลง มีเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นที่จะทำให้มันเกิดความสนใจขึ้นมาได้
จากนั้นดวงตามันก็สาดประกายขึ้นเมื่อมองตรงไปยังกู่ลา
“ซือหลงระดับเจ็ด? นี่คงเป็นนายของเจ้าแล้ว” พร้อมรอยยิ้ม โจวเยี่ยเข้าไปใกล้สุนัขป่าขาวที่ดูเหมือนว่าอ่อนแอและกำลังจะตายไป จากนั้นก็ส่ายหน้า
มันถูกห้อมล้อมไว้ด้วยแมงมุมมากกว่าหนึ่งหมื่นตัว ทั้งหมดวนเป็นวงกลมไปรอบๆ ร่างของมัน และปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า กลิ่นอายอันน่าตกใจกระจายออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากแมงมุมยักษ์ทั้งสามสิบสองตัว ซึ่งกระจายระลอกคลื่นที่เทียบเท่ากับขั้นต้นวิญญาณแรกก่อตั้งออกมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้กลิ่นอายในบริเวณนั้นเปลี่ยนแปลงไป
กู่ลาเริ่มสูดลมหายใจอย่างหนักหน่วง ขณะที่มันจ้องไปยังภาพที่เห็นเบื้องหน้า เมื่อสายตามันไปหยุดอยู่ที่โจวเยี่ย มันก็อ้าปากค้าง ไม่ใช่เรื่องยากที่จะบ่งชี้ตัวตนของโจวเยี่ย จากพลังที่กระจายออกมาจากร่าง ถ้ามันไม่เป็นต้าซือหลง ก็คงต้องเป็นซือหลงระดับเก้าอย่างแน่นอน
“การติดอยู่กับซือหลงระดับเจ็ดเช่นนั้น ไม่อาจจะเทียบได้กับการมาติดตามข้า” โจวเยี่ยกล่าว ดวงตาสาดประกายด้วยท่าทางดูถูก มันโบกสะบัดมือขวา และทันใดนั้น แมงมุมที่มีขนาดหนึ่งร้อยจ้างหนึ่งตัวก็พุ่งตรงไปยังกู่ลา กระจายรังสีสังหารออกมา ขณะที่มันเข้าไปใกล้
“ข้าจะกำจัดนายของเจ้าก่อน” โจวเยี่ยกล่าวเสียงราบเรียบ “จากนั้นก็จะใช้โลหิตของมันตัดพันธะระหว่างเจ้าทั้งสอง นับจากนี้ไป เจ้าก็จะเป็นของข้า”
ขณะที่คำพูดหลุดออกมาจากปากมัน แมงมุมยักษ์หนึ่งร้อยจ้างก็ตกลงไปที่ด้านบนกู่ลา ขณะที่เป็นเช่นนั้น…
เสียงแค่นอันเย็นชาจู่ๆ ก็ดังก้องออกมาจากภายในกลุ่มหมอก เริ่มจากเสียงที่เบามากๆ แต่ในชั่วพริบตา ก็กลายเป็นเสียงที่คล้ายกับเสียงฟ้าผ่า จากนั้นก็เริ่มกลายเป็นคลื่นที่มองไม่เห็นพุ่งตรงไปยังแมงมุมที่ใกล้เข้ามา
แมงมุมยักษ์ตัวนี้มีพลังที่เทียบเท่ากับขั้นต้นวิญญาณแรกก่อตั้ง แต่ทันใดนั้นมันก็เริ่มสั่นสะท้าน ส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าอนาถใจออกมา และจากนั้น อย่างน่าประหลาดใจมันล่าถอยไปด้านหลัง ก่อนที่มันจะเคลื่อนที่ไปได้ไม่ถึงจ้าง ร่างก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงและระเบิดออกกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เสียงธรรมดานั้นทำให้แมงมุมยักษ์ขนาดหนึ่งร้อยจ้างแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ทำให้สีหน้าโจวเยี่ยเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างรุนแรง
ในเวลาเดียวกันนั้น เงาร่างเมิ่งฮ่าวก็ค่อยๆ มองเห็นได้อย่างช้าๆ ขณะที่เขาเดินออกมาจากภายในกลุ่มหมอกที่ม้วนตัวไปมา เขาก้าวเท้าอย่างเชื่องช้า แต่ขณะที่เดินมา กลุ่มหมอกก็พลุ่งพล่านปั่นป่วน ทำให้มันดูคล้ายกับเป็นผ้าคลุมของเขา กลิ่นอายอันแข็งแกร่งทรงพลังของเขาพุ่งทะยานขึ้นไปถึงสวรรค์
หลังจากที่ได้ครอบครองสองรอยสักศักดิ์สิทธิ์ พื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าวก็แข็งแกร่งเพียงพอที่จะต่อสู้กับขั้นต้นวิญญาณแรกก่อตั้ง แต่แน่นอนว่าไม่ได้แข็งแกร่งจนสามารถสังหารวิญญาณแรกก่อตั้งขั้นต้นได้ด้วยเสียงแค่นเพียงครั้งเดียว โชคร้ายที่แมงมุมตัวนั้น มันเป็นแค่สัตว์ปีศาจ ไม่ใช่ผู้ฝึกตน!
ด้วยฐานะของผู้ผนึกอสูร เมิ่งฮ่าวสามารถกระจายแรงกดดันไปบนสัตว์ปีศาจได้ตามธรรมชาติ นี่เป็นวิชาที่เขาได้เรียนรู้ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ซึ่งทำให้สามารถออกคำสั่งกับสัตว์ปีศาจในถุงสมบัติของเขาได้ทั้งหมด
เมิ่งฮ่าวได้เรียกวิชานี้ว่า…แรงกดดันอสูร!
ในตอนนี้เมื่อเขาสามารถใช้วิชาแรงกดดันอสูร เมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้เป็นต้าซือหลงเพียงแต่ในนามอีกต่อไป!
ขณะที่เขาก้าวเนิบนาบออกมา สีหน้าโจวเยี่ยก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง โดยไม่รู้ตัว มันถอยไปด้านหลังสองสามก้าว แมงมุมมากกว่าหนึ่งหมื่นตัวรอบๆ ร่างมันเริ่มตัวสั่นสะท้าน สำหรับพวกมัน ราวกับว่าเมิ่งฮ่าวเป็นสัตว์ปีศาจที่แข็งแกร่งมากที่สุดในโลกแห่งนี้ นอกจากตัวสั่นไปมาแล้ว บางตัวก็ยังส่งเสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนออกมาอีกด้วย
“ต้าซือหลง!!” โจวเยี่ยอ้าปากค้าง ขณะที่มันมองไปยังปฏิกิริยาของสัตว์ปีศาจที่อยู่รอบๆ ตัวมัน เสียงหึ่งๆ ดังเต็มอยู่ในจิตใจ เป็นความรู้สึกที่มันเคยพบเห็นมาก่อน ในตอนที่กำลังเผชิญหน้ากับต้าซือหลงในเผ่าของมันเท่านั้น
ถึงแม้สีหน้ามันจะเปลี่ยนไป แต่โจวเยี่ยก็พูดขึ้นในทันที “ถ้าเจ้าเป็นต้าซือหลง? เจ้ามีสัตว์ปีศาจอยู่มากมายเท่าใด, เจ้า…”
ก่อนที่มันจะทันได้พูดจบประโยค เสียงหึ่งๆ ก็ได้ยินออกมาจากกลุ่มหมอกสีดำที่ด้านหลังเมิ่งฮ่าว ขณะที่ฝูงยุงสีเขียวนับพันปรากฎขึ้น
ยุงแต่ละตัวมีความยาวเกือบหนึ่งจ้าง มีปากที่แหลมคมและยาวมากๆ ร่างของพวกมันปกคลุมเต็มไปด้วยขน และดูอำมหิตโหดเหี้ยมขณะที่พวกมันปกคลุมเต็มไปทั่วท้องฟ้า
“ยุงปีศาจ!!” โจวเยี่ยอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง สิ่งมีชีวิตเช่นนี้หายากมากในทะเลทรายตะวันตก อันที่จริงในชั่วชีวิตของโจวเยี่ย มันเคยเห็นมาแค่สิบตัวเท่านั้น ยุงปีศาจเหล่านี้ไม่เพียงแต่จะมีความน่ากลัวในเรื่องการดูดเลือดจากร่างของสิ่งมีชีวิตเท่านั้น แต่ที่น่าตกใจมากไปกว่านั้นก็คือ พวกมันยังมีพิษร้ายอย่างที่สุด!
อันที่จริง บางคนก็คิดว่าพิษร้ายของพวกมันนี้ไม่ใช่พิษร้าย แต่จริงๆ แล้วก็เป็นหายนะ!
ฝูงยุงปีศาจเหล่านี้ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง และที่น่าตกใจก็คือมีมากกว่าหนึ่งพันตัว ทำให้โจวเยี่ยต้องสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ
ในเวลาเดียวกันนั้น แมงมุมหนึ่งหมื่นตัวในบริเวณนั้นก็เริ่มกรีดร้องเสียงแหลมเล็กออกมา และบางตัวก็ลงไปนอนคว่ำอยู่ที่พื้น ไม่กล้าจะขยับตัวเคลื่อนไหว
ด้านหลังฝูงยุงปีศาจนับพัน แสงสีดำปรากฎขึ้น ภายในแสงสีดำนั้นเป็นฝูงอีกาดำมากมายนับไม่ถ้วนกำลังบินฝ่าอากาศมา ดวงตาพวกมันกระจายแสงสีแดงเจิดจ้าอย่างน่าตกใจออกมา
“นั่นก็คือ…อีกาปีศาจ!” จิตใจโจวเยี่ยเต็มไปด้วยเสียงหึ่งๆ ขึ้นอีกครั้ง ฝูงอีกาเช่นนั้นพบเห็นได้ไม่บ่อยนักในทะเลทรายตะวันตก ที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือตำนานที่เกี่ยวกับพวกมัน ซึ่งกล่าวกันว่า อีกาปีศาจเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องบางอย่างกับความตาย! จากเรื่องราวเหล่านี้…พวกมันสามารถนำพาความตายมาให้กับผู้คนได้!
แมงมุมบางตัวที่อยู่ข้างกายโจวเยี่ยในตอนนี้ ไม่สนใจคำสั่งใดๆ ของมันอีก พวกมันแน่นิ่งลงไปที่พื้น ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเคลื่อนไหว
จากนั้น ก็มีสัตว์ปีศาจมาปรากฎตัวอยู่ด้านหลังเมิ่งฮ่าวมากขึ้น แต่ละตัวทำให้สีหน้าโจวเยี่ยเปลี่ยนแปรไป เมื่อจรเข้สีแดงปรากฎขึ้น โจวเยี่ยก็อ้าปากค้าง และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“จรเข้ปีศาจเพลิง! นั่นคือ…สัตว์ปีศาจจากสมัยโบราณ จรเข้ปีศาจเพลิง! เมื่อพวกมันถือกำเนิดขึ้นก็อยู่ในระดับแปดแล้ว และอยู่ในส่วนลึกสุดของปล่องภูเขาไฟ!”
หลังจากนั้น จิ้งเหลนยักษ์ก็คลานออกมา ทันทีที่มันปรากฎขึ้น ก็ส่งเสียงร้องออกมา ทำให้กลุ่มหมอกสีดำที่อยู่รอบๆ เริ่มแข็งตัวและถูกมันดูดเข้าไปในปาก
“นั่นคือ…นั่นคือ…สัตว์ปีศาจสมัยโบราณอีกชนิดหนึ่ง! จิ้งเหลนพิฆาตสวรรค์!!” ร่างกายโจวเยี่ยสั่นสะท้าน ในตอนนี้ แมงมุมแต่ละตัวกำลังตกใจจนแทบตาย แม้แต่แมงมุมที่มีขนาดหนึ่งร้อยจ้างก็กำลังสั่นสะท้านและหมอบนิ่ง ไม่กล้าจะขยับตัวเคลื่อนไหว
“ข้า…ข้ากำลังมีเรื่องกับใครกัน…? ต้าซือหลงที่มีสัตว์ปีศาจน่ากลัวมากมายเช่นนี้…บัดซบ, แม้แต่สัตว์ปีศาจของต้าซือหลงในเผ่าของข้า ก็ยังไม่อาจจะเทียบได้กับพวกสัตว์ปีศาจเหล่านี้!”
ใบหน้าโจวเยี่ยซีดขาว ขณะที่มันกล่าวว่า “ท่าน…”
ก่อนที่มันจะทันได้พูดต่อไป เมิ่งฮ่าวที่มีสีหน้าไร้ความรู้สึก ก็แวบตรงไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ไปปรากฎขึ้นที่ด้านข้างต้าเหมา
โดยไม่สนใจโจวเยี่ยแม้แต่น้อย เมิ่งฮ่าวนั่งยองๆ ลงไป และลูบไปที่หลังต้าเหมาอย่างอ่อนโยน ขณะที่ทำเช่นนั้น พิษร้ายก็หายไปจากร่างต้าเหมา หลังจากสองสามอึดใจผ่านไป ต้าเหมาก็ฟื้นคืนกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม มันลุกขึ้นยืน และส่งเสียงร้องหงิงๆ ออกมา ขณะที่ใช้ศีรษะที่ใหญ่โตของมันเสียดสีไปที่เมิ่งฮ่าว
“ข้าเข้าใจ” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมพยักหน้า จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไป ทำให้แมงมุมขนาดหนึ่งร้อยจ้างที่อยู่ใกล้ตัวหนึ่งระเบิดออกในทันที จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ตัวอื่นๆ มันระเบิดขึ้นเช่นกัน
ตัวแล้วตัวเล่า เมิ่งฮ่าวกำจัดแมงมุมขนาดใหญ่หนึ่งร้อยจ้างไปทั้งหมดหกตัว แมงมุมเหล่านั้นเป็นตัวที่ทำให้ต้าเหมาบาดเจ็บ ตอนนี้พวกมันกลายเป็นเถ้าธุลีลอยหายไปในสายลม
“มีอีกหรือไม่?” เมิ่งฮ่าวถาม มองไปยังต้าเหมา, ต้าเหมาพยักหน้าและส่งเสียงร้องหงิงๆ ออกมาอีก
เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวเยี่ยก็ขนลุกตั้งชี้ชัน ตอนนี้จิตใจมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ข้ามาจากเผ่าห้าพิษ, ข้า…” ขณะที่มันเริ่มพูด ทันใดนั้น เมิ่งฮ่าวก็มองมายังมัน
เมิ่งฮ่าวก้าวเดินตรงไป เพียงชั่วพริบตาก็มาอยู่เบื้องหน้าอุกกาบาตของโจวเยี่ย เขายื่นมือออกและตบไปที่อุกกาบาตเบาๆ
การตบนี้ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องไปทั่วในอากาศ อุกกาบาตสั่นสะเทือนลอยไปด้านหลัง เกิดเป็นเสียงแตกร้าวออกมา รอยแยกขนาดใหญ่ปกคลุมทั่วพื้นผิวของมัน ถึงแม้ว่ามันไม่ได้แตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ แต่ก็มองเห็นรอยฝ่ามือลึกลงไปในพื้นผิวของอุกกาบาตในตอนนี้
“หือ” เมิ่งฮ่าวอุทานออกมาดวงตาสาดประกาย
จิตใจโจวเยี่ยหมุนเคว้งคว้าง และโลหิตก็ไหลซึมออกมาจากมุมปาก ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ และรู้สึกประหลาดใจโดยสิ้นเชิง อุกกาบาตนี้เป็นของวิเศษอันล้ำค่าของซือหลงในเผ่าของมัน การที่ซือหลงของทะเลทรายตะวันตกมีความแข็งแกร่งก็เพราะว่า พวกมันสามารถควบคุมสัตว์ปีศาจจำนวนมากมายได้ แต่พวกมันก็มีจุดอ่อนที่ร้ายแรง
จุดอ่อนนั้นก็คือ ซือหลงโดยทั่วไปมักจะมีพื้นฐานฝึกตนที่ไม่สูงมากนัก!
เนื่องจากมีจุดอ่อนเช่นนั้น จึงทำให้พวกมันถูกสังหารได้อย่างง่ายดาย นั่นจึงเป็นเหตุให้ซือหลงในทะเลทรายตะวันตก มักจะมีการป้องกันตัวเองด้วยวิธีพิเศษเฉพาะ อุกกาบาตนี้ก็คือของวิเศษอันล้ำค่าเช่นนั้น สามารถต้านทานการโจมตีจากวิญญาณแรกก่อตั้งขั้นต้น โดยไม่ได้รับความเสียหายใดๆ
แต่…เมื่อครู่นี้โจวเยี่ยรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า ของวิเศษอันล้ำค่านี้ของมันเกิดการแตกร้าวขึ้น นั่นก็หมายความได้เพียงอย่างเดียวว่า ต้าซือหลงผู้นี้มีพื้นฐานฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง!
“ต้าซือหลงในเผ่าของข้าอยู่ในขั้นวงจรอันยิ่งใหญ่สร้างแกนลมปราณเท่านั้น ต้าซือหลงที่มีพื้นฐานฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง แทบจะ…ไร้ผู้ต่อต้าน!! แทบจะไม่พบเห็นอยู่ในทะเลทรายตะวันตก และวิชาลับซือหลงของพวกมันก็สามารถเรียกสัตว์ปีศาจขั้นตัดวิญญาณออกมาได้!!” โจวเยี่ยรู้สึกหวาดกลัวจนทั่วทั้งร่างมันสั่นระริก ส่งเสียงแผดร้องออกมา ขณะที่บังคับให้อุกกาบาตลอยไปด้านหลังเร็วมากขึ้น เห็นได้ชัดว่า มันกำลังคิดจะหลบหนี
ในตอนนี้ กลุ่มคนทั้งห้าเผ่าพันธมิตร รวมถึงผู้พิสดารวิญญาณแรกก่อตั้งต่างก็มาถึง เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ก็ทำให้ต้องอ้าปากค้าง พวกมันรู้ว่าเมิ่งฮ่าวแข็งแกร่ง และคิดว่าถ้าพวกมันร่วมมือกันทั้งหมดก็คงจะสามารถสะกดเขาลงได้ถ้าถึงคราวจำเป็น แต่ตอนนี้สีหน้าพวกมันสลดลง และจิตใจก็เต็มไปด้วยลางสังหรณ์ ขณะที่ตระหนักว่าพวกมันไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมาก่อน จนทำให้สุนัขป่าขาวและยักษ์เถื่อนต้องได้รับบาดเจ็บ
ก่อนที่พวกมันจะทันได้เริ่มคิดว่า จะแก้ไขการกระทำก่อนหน้านี้อย่างไรดี ร่างเมิ่งฮ่าวก็พุ่งตรงไปยังโจวเยี่ย มือขวากำเป็นหมัดต่อยออกไป เสียงระเบิดดังเต็มอยู่ในอากาศ และรอยร้าวก็ปรากฎมากขึ้นบนพื้นผิวของอุกกาบาต
“ผู้อาวุโส ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย! ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อครู่นี้เป็นเหตุสุดวิสัย เป็นเรื่องเข้าใจผิด…”
เสียงกระหึ่มกึกก้องอย่างน่าตกใจเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่เมิ่งฮ่าวต่อยหมัดออกไปสามครั้งติดต่อกัน ในที่สุดเสียงที่อุกกาบาตแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ได้ยินออกมา โจวเยี่ยมีใบหน้าซีดขาว และไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้ เมิ่งฮ่าวยื่นมือออกไป และคว้าจับลำคอมันไว้
จากนั้นเขาก็มองกลับไปยังต้าเหมา “แขนข้างนี้ใช่หรือไม่?” เขาถาม
ต้าเหมาพยักหน้า ส่งเสียงร้องหงิงๆ ออกมาอีก ขณะที่มันนึกไปถึงความอัปยศที่ได้รับมาก่อนหน้านี้
เมิ่งฮ่าวพยักหน้า และคว้าจับโจวเยี่ยที่ส่งเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมา ขณะที่แขนของมันถูกตัดออกไปจากร่าง และกลายเป็นกลุ่มหมอกของโลหิตและชิ้นเนื้อ สีหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ขณะที่เขาลอยอยู่ที่นั่นในกลางอากาศ เขากำลังจะปล่อยโจวเยี่ยลง แต่ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นยักษ์เถื่อน, เอ้อร์เหมา และตัวอื่นๆ กำลังถูกมัดไว้ และได้รับบาดเจ็บอยู่ภายในใยแมงมุม
เมื่อได้เห็นเช่นนี้ แสงอันเย็นเยียบก็ปรากฎขึ้นในดวงตา ทันใดนั้นเขาก็กำมือจนแน่น เสียงแตกร้าวได้ยินออกมา ขณะที่ลำคอโจวเยี่ยแหลกละเอียดไปในทันที ดวงตามันเบิกโพลง และตกตายไป
เมิ่งฮ่าวปล่อยซากศพโจวเยี่ยลง และจากนั้นก็หันหน้าไปเผชิญกับผู้พิสดารวิญญาณแรกก่อตั้งของทั้งห้าเผ่าพันธมิตร
“ทุกท่านสบายดี?” เขากล่าว
