“นกแก้วไม่เคยกลับมาอีกเลย หลังจากที่ไล่ตามสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ไป ยากที่จะบอกได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกมัน แต่ตอนนี้ดูเหมือน…พวกมันตกลงกันได้แล้ว?” เขายกเลิกวิชาม่านตาเซียน ถึงจะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็แน่นอนว่า เมื่อพิจารณาถึงบุคลิกส่วนตัวของนกแก้ว เรื่องทั้งหมดก็สามารถเป็นไปได้
สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ เมิ่งฮ่าวรู้สึกเสียใจเล็กน้อยต่อคนทั้งหมดที่มาจากเผ่าอื่นๆ ซึ่งกำลังขึ้นไปบนเวทีประลองภายในเกราะป้องกันสีทอง
“ข้าคิดว่าเหยียนซงและคนอื่นๆ คงอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น…” เขาคิด มองไปยังกลุ่มคนเหล่านั้น แน่นอนว่า เหยียนซงและคนอื่นๆ ต่างก็เป็นจิ้งจอกชรา ที่มีความระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่มองไปยังผู้ติดตามสิบสองคนจากเผ่าอื่นๆ แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังไม่อาจจะมองเห็นร่องรอยใดๆ
นี่เป็นการต่อสู้ของผู้ฝึกตนภาพศักดิ์สิทธิ์สิบห้าคนจากห้าชนเผ่า ขณะที่พวกมันก้าวเท้าเข้าไปในเกราะป้องกันสีทองบนพื้นเวที พวกมันไม่พูดจา แต่เสียงระเบิด ทันใดนั้น ก็เต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่พวกมันเริ่มต่อสู้กัน
แต่ละกลุ่มรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว รวมพลังเข้าด้วยกันในทันที อย่างน้อยนี่ก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับสี่เผ่าอื่นๆ แต่…ขณะที่สามคนจากเผ่าอูต๋า ก็มีเรื่องราวที่แตกต่างกันออกไป
บุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ ก้าวเท้าไปบนพื้นเวที เงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งเสียงกู่ร้อง จากนั้นก็พุ่งตรงไป มันไม่แม้แต่จะมองไปยังสหายอีกสองคน ซึ่งทำให้คนทั้งสองจ้องไปด้วยความประหลาดใจ พวกมันคิดว่าจะพุ่งติดตามไป แต่ความดุร้ายที่กระจายออกมาจากบุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ ก็ดูเหมือนจะเป็นการบ่งบอกว่า มันตั้งใจจะต่อสู้ด้วยตัวคนเดียว อีกสองคนเริ่มถอยไปด้านหลังในทันที ตัวสั่นสะท้าน
การกระทำเช่นนี้ ทำให้ผู้ฝึกตนจากเผ่าอื่นๆ จ้องมองไปด้วยตาที่เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ อันที่จริง หลายคนคิดว่านี่เป็นกลยุทธ์ที่วางไว้ล่วงหน้าบางอย่างของเผ่าอูต๋า
แต่หัวหน้าเผ่า และผู้เฒ่าสูงสุดของเผ่าอูต๋า รวมถึงคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึงกันไปทั้งหมด สมาชิกของอีกสี่เผ่าที่เหลือ มองไปด้วยท่าทางครุ่นคิด
เสียงกึกก้องดังเต็มอยู่ในอากาศ และดวงตาเมิ่งฮ่าวก็สาดประกาย แต่ที่เขากำลังมองไปไม่ใช่บุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ แต่เป็นผู้ติดตามจากเผ่าอื่นๆ เขายังพยายามที่จะค้นหาว่าใครเป็นเหยียนซงและคนอื่นๆ
ทันใดนั้น บุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ก็ส่งเสียงแผดร้อง “เจ้าพวกสารเลวไร้ศีลธรรม! ข้าเป็นตัวแทนของเทียนเทียน (เทียนฟาง = สัตว์อสูรเทียมสวรรค์) และอู่ตี้ (น้องชายห้า = อู่เหยีย)! ข้ามาที่นี่เพื่อเปลี่ยนแปลงพวกเจ้าทั้งหมด!”
เสียงของมันดังราวกับสายฟ้าฟาด เพียงชั่วพริบตา บุรุษผู้นั้นก็มาอยู่ที่เบื้องหน้าของหนึ่งในกลุ่มคนทั้งสาม ทันใดนั้น เสียงระเบิดก็ได้ยินออกมา แสงของภาพศักดิ์สิทธิ์ก็กระจายออกมาอย่างน่ามหัศจรรย์
กลุ่มคนทั้งสามนี้มาจากเผ่าอูเหยียน พวกมันมองบุรุษผู้นั้นเข้ามาใกล้ จากนั้นก็โจมตีออกไปพร้อมกันโดยไม่ลังเล อีกครั้งที่เสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไป ขณะที่วิชาเวทกระแทกเข้าหากัน
“อ๊ากกกกก!” บุรุษผู้นั้นตะโกน เป็นเสียงที่ราวกับว่ามันรู้สึกผิด “หนึ่ง, สอง, สาม…บัดซบ! พวกเจ้ามีอยู่สามคน! สาม! สามต่อหนึ่งช่างไร้ศีลธรรมนัก!!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็ทำให้สีหน้าแปลกๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของกลุ่มคนจากเผ่าที่อยู่รอบๆ
พวกมันมองไปขณะที่บุรุษร่างสูงใหญ่ล่าถอยออกไป ขณะที่มันทำเช่นนั้น สีหน้ามันจู่ๆ ก็เปลี่ยนไป ตอนนี้มันดูค่อนข้างจะต่ำช้าเลวทราม
“สารเลว!” บุรุษผู้นั้นร้องขึ้นมา “ดูเหมือนพวกเจ้าไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมบนเตียงกัน! พวกเจ้ารอก่อน รอสักครู่!” มันไม่ได้ดูเจ็บใจอีกต่อไป แต่มีท่าทางโอ้อวดและเย่อหยิ่งอย่างป่าเถื่อน ครั้งนี้ มันมุ่งหน้าตรงไปยังกลุ่มสามคนอื่นๆ
“ข้าแทง!”
“ข้าส่าย!”
“ฮา ฮา ฮา และข้าก็แทงอีกครั้ง!” บุรุษร่างสูงใหญ่ตอนนี้มีเสียงแหลมเล็กและเย่อหยิ่งมากกว่าเดิม ด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ มันพุ่งไปมาอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ดูเหมือนมันจะมีผิวหนังที่หนาเป็นอย่างยิ่ง ไม่ว่าผู้คนจะโจมตีมันอย่างไร ก็ไม่อาจจะทำอะไรมันได้ กลุ่มผู้ติดตามมีโทสะเพิ่มมากขึ้น การโจมตีของบุรุษผู้นี้ช่างน่ารังเกียจและน่าละอายเป็นอย่างยิ่ง ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดของมัน ดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปที่หนึ่งดรรชนี
และดรรชนีนั้น…ก็โจมไปที่ก้นโดยเฉพาะ
ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ได้แบ่งแยกระหว่างเผ่าใดๆ มันโจมตีไปยังทุกคนที่มันเห็น แม้แต่อีกสองคนที่มาจากเผ่าอูต๋า พวกมันก็เช่นกัน ถูกจิ้มไปโดยบุรุษผู้นั้น ทำให้พวกมันระเบิดโทสะออกมา นอกจากนี้ พวกมันก็มาจากเผ่าเดียวกัน จึงไม่ควรจะโจมตีซึ่งกันและกัน
เนื่องจากความวุ่นวายนี้ การต่อสู้อย่างมีศักดิ์ศรีทันใดนั้น…ก็ไม่ใช่การต่อสู้อย่างมีศักดิ์ศรีอีกต่อไป ตอนนี้ ทุกคนจากเผ่าต่างๆ รวมตัวกันต่อสู้กับ บุรุษร่างสูงใหญ่ผู้นั้น
ไม่นานสีหน้าของคนเผ่าอูต๋าที่มุงดูอยู่ก็ค่อนข้างจะน่าเกลียดขึ้น หัวหน้าเผ่าและผู้เฒ่าสูงสุด แม้แต่ผู้เฒ่าของเผ่า ทั้งหมดต่างก็สีหน้าเคร่งเครียดอย่างถึงที่สุด
ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งการแข่งขันสักการะบรรพบุรุษได้จัดขึ้น ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน นี่ไม่ใช่การต่อสู้อย่างมีศักดิ์ศรี แต่เป็นการต่อยตีของอันธพาล
เมิ่งฮ่าวไอแห้งๆ ออกมา และมีท่าทางรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย นอกจากนี้ ถ้าเขาไม่ได้นำนกแก้วมายังสถานที่แห่งนี้ การแข่งขันครั้งนี้ก็คงจะไม่กลายเป็นแบบนี้
“ผีโต้งไม่มีทางตายไป…ความชั่วร้ายที่ผิดเพี้ยนของนกแก้ว…ข้าเกรงว่าต่อไปก็คงจะได้เห็นความโหดเหี้ยมของสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ ฮาฮาฮา…ถ้าไม่มีอะไรผิดคาด เผ่าอูต๋าก็จะเป็นผู้ชนะอย่างแน่นอน” แม้ในขณะที่เมิ่งฮ่าวกำลังขบคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสียงแผดร้องอย่างมีโทสะจู่ๆ ก็ได้ยินออกมาจากลานประลอง ขณะที่หนึ่งในผู้ติดตามคนอื่นของเผ่าอูต๋าพุ่งเข้าไปโจมตี
มันทนไม่ได้อีกต่อไป การถูกจิ้มไปที่ก้นสามครั้งติดต่อกัน เป็นเรื่องที่น่าละอายเป็นอย่างยิ่ง พร้อมกับเสียงแผดร้องอย่างมีโทสะ มันพุ่งตรงไปยังบุรุษร่างสูงใหญ่ ไม่สนใจว่าพวกมันต่างก็เป็นผู้ติดตามที่มาจากเผ่าเดียวกันหรือไม่
ผู้ติดตามคนอื่นที่อยู่ข้างกายมัน กำลังจะขวางกั้นมันไว้ แต่ทันใดนั้น บุรุษร่างสูงใหญ่ก็แวบขึ้นมาอยู่ข้างกายมัน นิ้วของมันจิ้มออกไป
“บัดซบ เราเป็นพวกเดียวกัน! เจ้า, เจ้า, เจ้า…” ด้วยความเดือดดาล ดวงตาผู้ติดตามนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดง และมันก็ส่งเสียงแผดร้องอย่างเกรี้ยวกราดออกมา “ดี! ตายซะเถอะ!”
อีกครั้งที่ภาพการต่อสู้ซึ่งจัดขึ้นด้านในเกราะป้องกันสีทองบนลานประลองได้เปลี่ยนไป ตอนนี้ ทุกคนกระหน่ำโจมตีไปยังบุรุษร่างใหญ่ โดยไม่ต้องพูดถึงคนของเผ่าอื่นๆ ซึ่งพยายามโจมตีมันด้วยเช่นกัน นอกจากนี้ การโจมตีของบุรุษร่างใหญ่ก็น่าละอายเป็นอย่างยิ่ง, น่ารังเกียจโดยสิ้นเชิง
ในชั่วชีวิตของพวกมัน ยังไม่เคยเห็นใครสัปดนหยาบคายเช่นนี้มาก่อน
ทันใดนั้น กลุ่มคนจากเผ่าอื่นๆ ก็เริ่มเยาะเย้ยถากถางคนจากเผ่าอูต๋า
“นี่เป็นการแข่งขันสักการะบรรพบุรุษ! การที่เผ่าอูต๋ารับผู้ติดตามเช่นนี้มา น่าจะ…จงใจให้เกิดปัญหาเช่นนี้!”
“บางทีเผ่าอูต๋าหาคนอื่นๆ ไม่ได้อีกแล้ว จึงได้รับผู้ติดตามที่น่าละอายเช่นนี้มา!”
สีหน้าของกลุ่มคนเผ่าอูต๋ายิ่งดูน่าเกลียดมากขึ้น พวกมันอยากจะพูดย้อนกลับไป แต่ก็ไม่อาจจะพูดสิ่งใดได้ ดวงตาของหัวหน้าเผ่าเต็มไปด้วยโทสะ ขณะที่จ้องไปยังบุรุษร่างสูงใหญ่ที่อยู่บนเวทีประลอง
เมิ่งฮ่าวแอบถอนหายใจ และรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น แต่เขาก็ได้ศึกษาคนจากเผ่าอื่นที่อยู่บนเวทีประลองอย่างต่อเนื่อง ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นร่องรอยบางอย่างที่เป็นตัวตนของเหยียนซงและคนอื่นๆ
ทันใดนั้น ดวงตาเขาก็สาดประกาย ขณะที่ตกกระทบไปบนร่างของผู้ติดตามที่กำลังยืนอยู่กับคนเผ่าอูอ้าน เป็นบุรุษวัยกลางคน ร่างสูงใหญ่กำยำแข็งแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม แต่เมื่อบุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์โจมตีมัน สีหน้ามันก็แตกต่างไปจากคนอื่นๆ มีท่าทางลังเล จนดูค่อนข้างจะเหม่อลอย
สีหน้านั้นหายไปอย่างรวดเร็ว แทนที่ด้วยโทสะ แต่แม้ขณะที่มีโทสะเต็มอยู่บนใบหน้า หนึ่งในผู้ติดตามจากเผ่าอูปิง จู่ๆ ก็พุ่งตรงมาไล่ตามบุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์
ดวงตาเมิ่งฮ่าวหดเล็กลง จากการแสดงออกเช่นนี้ ทำให้เขาบอกได้ว่าทั้งสองคนนี้เป็น “มั่วหลี และผู้พิสดารวัง!”
บุรุษที่เป็นสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ร่างสูงใหญ่ในตอนนี้ถูกล้อมไว้รอบด้าน
“เทียนเทียน, เจ้าคนน่าเบื่อ, ถึงตาเจ้าแล้ว!” ทันใดนั้น แรงสั่นสะเทือนก็วิ่งผ่านร่างของมัน เป็นเวลาเดียวกับที่ผู้ติดตามซึ่งอยู่รอบๆ ทั้งหมดโจมตีมา
เสียงระเบิดอย่างน่าตกใจดังก้องออกมา จากมุมมองของทุกคนที่กำลังดูอยู่ ไม่มีทางที่บุรุษผู้นั้นจะรอดพ้นความตายไปได้ มีเพียงเมิ่งฮ่าวเท่านั้นที่ถอนหายใจออกมา เขารู้ว่าสัตว์อสูรเทียมสวรรค์กำลังมาแล้ว
ภายในเสียงระเบิดดังกึกก้อง เสียงคำรามอย่างน่าตกใจจู่ๆ ก็ดังขึ้นมา ความเข้มข้นของเสียงคำรามนั้น เปลี่ยนให้การโจมตีกลายเป็นระลอกคลื่นกระจายออกไปทั่วทุกทิศทาง ภาพของการโจมตีครั้งนี้ ทำให้กลุ่มคนทั้งห้าเผ่าที่มุงดูอยู่หยุดหายใจ และจ้องมองไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
สิ่งที่พวกมันเห็นก็คือ ผู้ติดตามทุกคนที่โจมตีไปยังบุรุษร่างสูงใหญ่จู่ๆ ก็ตัวสั่นถอยไปด้านหลัง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและตกตะลึง
บุรุษที่ทุกคนคิดว่าต้องตายไปอย่างแน่นอน ยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม ดวงตาเป็นสีแดงเจิดจ้า และเส้นผมก็ลอยพริ้วไปมา มันแหงนหน้าขึ้นไปในท้องฟ้า และส่งเสียงคำรามของสัตว์ปีศาจอย่างบ้าคลั่งออกมา
ร่างของมันแวบขึ้น ทันใดนั้นมันก็มาปรากฎอยู่เบื้องหน้าของหนึ่งในผู้ติดตามคนอื่นๆ สีหน้าเต็มไปด้วยความโหดร้าย ยื่นมือออกไปด้วยท่าทางแปลกๆ และคว้าจับผู้ติดตามที่หนีไปไม่ทันไว้ จากนั้นก็ฉีกร่างมันออก
เสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ร่างของผู้ฝึกตนนั้นแยกออกเป็นสองส่วน โลหิตพร่างพรมไปทั่วทุกที่ และบุรุษร่างสูงใหญ่ก็แวบขึ้นอีกครั้ง
เสียงแผดร้องโหยหวนดังเต็มอยู่ในอากาศ ภาพที่เต็มไปด้วยโลหิตนี้ ทำให้กลุ่มคนทั้งห้าเผ่ารู้สึกตกใจขึ้นในทันที พวกมันเริ่มหอบหายใจ ดวงตาเบิกกว้าง
เพียงชั่วขณะก็ตายไปสามคน บุรุษร่างสูงใหญ่คล้ายกับนักรบสวรรค์ที่ไร้ผู้ต่อต้าน การเข้าไปใกล้มันก็เหมือนกับการเข้าไปใกล้กับความตาย
“ข้ายอมแพ้!!” ผู้ติดตามจากเผ่าอูเหยียนร้องออกมา ขณะที่มันเห็นบุรุษร่างใหญ่เข้ามาใกล้ ตัวสั่นสะท้าน ร่างของมันจู่ๆ ก็หายผ่านเข้าไปในเกราะสีทอง ขณะที่มันออกไปจากสนามการต่อสู้
“ข้ายอมแพ้!!”
“ข้ายอมแพ้!!” เสียงตะโกนดังก้องออกไปเสียงแล้วเสียงเล่า แต่บางคนก็สายเกินไป และจบลงด้วยการถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ โดยบุรุษที่บ้าคลั่งนั้น
“ข้ายอม…” หนึ่งในผู้ติดตามจากเผ่าอูปิง กำลังเริ่มพูดขณะที่สัตว์อสูรเทียมสวรรค์ในร่างบุรุษสูงใหญ่ปรากฎขึ้นตรงหน้ามัน สัตว์อสูรเทียมสวรรค์อ้าปากกว้าง และกัดลงไปที่ลำคอของผู้ติดตามนั้นตรงๆ ทำให้คำพูดของมันเปลี่ยนเป็นเสียงแผดร้องอย่างโหยหวนในทันที
เพียงชั่วขณะเวทีประลองก็ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง ยกเว้นบุรุษร่างใหญ่ มันยืนอยู่ที่นั่น มองไปรอบๆ ด้วยความโหดเหี้ยม และแผดร้องออกมา
“เผ่าอูต๋า” มันร้องขึ้น “ข้านำชัยชนะมาให้แล้ว! ตอนนี้นำสระแห่งโชคชะตามาให้ข้า!!”
จิตใจคนเผ่าอูต๋าหมุนคว้าง ผู้เฒ่าสูงสุดท้องฟ้ากำลังหอบหายใจ และผู้เฒ่าเผ่ากำลังจ้องมองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง สำหรับหัวหน้าเผ่า ดวงตามันแวบแสงขึ้น และเริ่มหัวเราะ
“มันควรจะเป็นเช่นนั้น” มันกล่าว “สหายเต๋า, ท่านจะได้เข้าไปในสระแห่งโชคชะตา!”
บุรุษร่างสูงใหญ่มองมายังหัวหน้าเผ่า จากนั้นก็พยักหน้า มันก้าวเท้าไป จากนั้นร่างของมันก็แวบขึ้น และออกมาจากเกราะป้องกันสีทอง เมื่อมันปรากฎขึ้นอีกครั้ง คนของเผ่าที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดถอยไปด้านหลัง เปิดช่องว่างให้กับมัน จิตใจพวกมันสั่นระรัว ขณะที่หลีกเลี่ยงมัน เมื่อบุรุษร่างใหญ่เข้ามาใกล้ ดูเหมือนมันพยายามจะหลีกเลี่ยงสายตาของเมิ่งฮ่าว
ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงบในช่วงสูดลมหายใจเข้าออกสิบครั้ง ในที่สุด เสียงเคร่งขรึมก็ดังออกมาจากเผ่าอูโต้ว
“การต่อสู้ครั้งที่สอง, การประลองของซือหลง!”
เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไป
