เสียงเก่าแก่โบราณดังออกมาจากท้องฟ้า ก้องกังวานไปทั่วภายในปล่องภูเขาไฟ
“ต่อให้เจ้าหลบหนีไปจนสุดขอบโลก ก็ไม่อาจจะหลีกหนีข้าได้!”
เมิ่งฮ่าวอยู่ห่างจากเส้นใยสีเงินเพียงแค่สามจ้าง สีหน้าเขาซีดขาว
ดูเหมือนว่าจริงๆ แล้ว สิ่งที่เสียงนั้นพูดมาก็เป็นความจริง เมิ่งฮ่าว…ไม่อาจหลบหนีพ้น!
มีลาวาอยู่ในปล่องภูเขาไฟลูกนี้ รวมถึงยังมีสระน้ำอยู่ตรงส่วนลึกด้านใน มีก้อนศิลาเรียงกันเป็นขั้นบันไดอยู่รอบๆ สระน้ำนั้น
เมิ่งฮ่าวเข้าไปใกล้ พุ่งผ่านเวทป้องกันมากมาย เวทป้องกันเหล่านี้ถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่ไม่ใช่ชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ผ่านเข้ามา บุคคลภายนอกใดๆ ก็ตามที่พยายามจะผ่านเข้าไป โดยไม่ได้รับการช่วยเหลือจากคนในเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ก็จะถูกสังหารไปในทันที
อย่างไรก็ตาม…เมิ่งฮ่าวกำลังถูกไล่ตามมาด้วยสายเบ็ดตกปลา ขณะที่มันเข้ามาใกล้ ก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง แม้แต่สิ่งแปลกประหลาดทั้งหมดที่อยู่ด้านในปล่องภูเขาไฟ
เวทป้องกันในตอนนี้ก็หยุดนิ่งด้วยเช่นกัน พลังที่ซ่อนอยู่ไม่อาจจะสำแดงฤทธิ์ใดๆ ออกมาได้ เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไปด้วยความรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ จากสมัยโบราณจวบจนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาเป็นบุคคลภายนอกคนแรกที่เข้ามายังสถานที่แห่งนี้ตามลำพัง!
นี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ขณะที่เมิ่งฮ่าวเข้าไปใกล้สระแห่งโชคชะตา ก็มองเห็นระลอกคลื่นกระจายไปทั่วผิวน้ำ แต่เมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้ยินดีใดๆ กับเรื่องนี้ ดวงตาเขาสาดประกายด้วยความสิ้นหวัง ก่อนหน้านี้ เขาหวังว่าจะมีสิ่งของบางอย่างในที่แห่งนี้ ที่สามารถจะนำไปใช้เพื่อต่อสู้กับเส้นใยสีเงิน จึงเป็นเหตุให้เขาต้องมุ่งหน้ามายังทิศทางนี้
แต่โชคร้าย ที่ดูเหมือนว่าในที่แห่งนี้จะมีเพียงสระน้ำนี้เท่านั้น
“ไม่มีที่ไปอีกแล้ว…” สายตาเขาสาดประกายเจิดจ้า ส่งจิตสัมผัสกระจายออกไป หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่ในสถานที่แห่งนี้จริงๆ นอกจากสระแห่งโชคชะตา เขาก็ยิ้มอย่างแห้งแล้งออกมา
“สระแห่งโชคชะตา…ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีที่ไปและไร้ทางเลือกใดๆ อีกแล้ว ก็ดี ถ้าข้าจะถูกกำจัดไป ข้าก็จะต้องต่อสู้ และข้าจะต่อสู้อยู่ในสระแห่งโชคชะตานี้!” ดวงตาเขาสาดประกายด้วยความมุ่งมั่นอย่างดุร้าย ร่างแวบขึ้น และเขาก็ก้าวเท้าเข้าไปในสระแห่งโชคชะตา
ในตอนที่เขากระทำเช่นนี้ ในที่สุดเส้นใยสีเงินก็มาถึง พันไปรอบๆ ร่างเขาอย่างแน่นหนาในทันใด!
ทันทีที่เส้นใยสีเงินสัมผัสร่าง จิตใจเมิ่งฮ่าวก็เต็มไปด้วยเสียงกระหึ่ม รู้สึกราวกับว่าวิญญาณกำลังจะลอยออกไปจากร่าง ราวกับว่าจิตใจและร่างกายถูกแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง รับรู้ได้ถึงความเย็นเยียบราวน้ำแข็งปรากฎขึ้นอยู่ในจิตวิญญาณ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงจุดวิกฤตความเป็นตายที่จวนตัว
“เหมือนที่ข้าได้พูดไว้ เจ้ายังไม่แข็งแกร่งเพียงพอที่จะหลบซ่อนตัวไปจากข้า เจ้าคิดว่าจะเทียบได้กับคนในอดีตที่เคยหลบหนีข้าไปได้? เมื่อข้าเกี่ยวกรรมของเจ้าได้ ทุกอย่างก็จบลง!”
“หา? เดี๋ยวนะ…เจ้ามีร่องรอยกรรมแห่งตระกูลจี้อยู่แล้ว? มันเลือนลาง และดูเหมือนเกือบจะถูกลบล้างไปหมดแล้ว แต่ก็ยังคงมีอยู่ ข้าคงต้องดูให้ละเอียดว่าเจ้าเป็นใคร มาดูกัน…เมิ่งฮ่าว…สังหารหนึ่งในบุตรแห่งจี้…ถูกตามล่าจากตระกูลจี้ โอ, ก็คือเจ้านั่นเอง…คงเป็นโชคชะตาที่ทำให้เจ้ามาเผชิญหน้ากับข้าในที่แห่งนี้ ข้าคงต้องจัดการกรรมของเจ้าที่มีกับตระกูลจี้แล้ว”
“ข้าคือจี้สือจิ่ว (อันดับสิบเก้าแซ่จี้) ข้าจะมอบให้เจ้าด้วย…การตัดกรรมแห่งตระกูลจี้!” ร่างเมิ่งฮ่าวกำลังสั่นสะท้าน รู้สึกราวกับว่าสติสัมปชัญญะและร่างกายกำลังถูกแยกออกจากกัน รู้สึกราวกับว่าวิญญาณกำลังถูกล่ามโซ่ตรวนไว้ ราวกับว่ามีพลังอันยิ่งใหญ่กำลังเตรียมจะฉุดดึงวิญญาณของเขาออกมาจากร่างกาย
รู้สึกเต็มไปด้วยความสับสน และพื้นฐานฝึกตนก็หายไป แม้แต่พลังผนึกอสูรของเขาก็หายไปด้วยเช่นกัน ราวกับว่าเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา ที่อ่อนแอจนไม่อาจจะต่อสู้กลับไปได้
สิ่งเดียวที่เขารับรู้ได้ก็คือ คำพูดที่ดังขึ้นมาจากเสียงเก่าแก่โบราณนั้น ซึ่งดังก้องอยู่ในจิตใจ
“ตัดกรรม…”
เขามองเห็นเส้นใยที่เรืองแสงริบหรี่เลือนลางมากมายเชื่อมต่อเข้ากับร่าง เส้นใยเหล่านี้เป็นโชคชะตาและกรรมของเขา ถูกรวมเข้าด้วยกันและถูกดึงให้ยืดยาวออกไปในอากาศ โดยไม่รู้ว่าถูกเชื่อมต่อไปยังที่แห่งใด
ทันใดนั้น เมิ่งฮ่าวก็มองเห็นส่วนที่ลึกลงไปด้านในของเขา กำลังมีพลังกระจายออกมาจากเส้นใยเหล่านี้ และกระจายไปยังพลังชีวิตของเขา…
“ตัด!” เสียงโบราณกล่าว ทันทีที่คำพูดดังออกมาจากปากมัน ทั้งโลกก็สั่นสะเทือนราวกับว่าถูกสายฟ้าฟาดลงมา
ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ขณะที่มองไปยังเส้นใยที่เชื่อมต่อกับร่างกายกำลังแตกกระจายไป ราวกับว่ามีใบมีดที่ไร้ตัวตนกำลังเริ่มตัดพวกมันออก เมื่อเส้นใยสลายไป ก็ทำให้เกิดเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ทำลายเส้นใยอื่นๆ มากขึ้น ยากที่จะบอกว่าเส้นใยเหล่านี้มีการเชื่อมต่อกับความทรงจำของใครบ้าง แต่ทันใดนั้น พวกมันก็แตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ
ไม่สำคัญว่ามีการเกี่ยวข้องกันยืดยาวมากน้อยแค่ไหน เมื่อเส้นใยถูกทำลายไป ผลกระทบก็เริ่มกระจายออกไปทั่วทั้งพื้นปฐพีของดาวหนานเทียนแห่งนี้
ในทะเลทรายตะวันตก, ด้านนอกของแสงสีทอง ทุกสิ่งทุกอย่างสงบนิ่งโดยสิ้นเชิง กลุ่มคนทั้งหมดของห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์จู่ๆ ก็สั่นสะท้านขึ้นมา ใบหน้าพวกมันซีดขาวและเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ภายในความทรงจำของพวกมัน ร่องรอยใดๆ ของเมิ่งฮ่าวได้ถูกลบล้างไป จนเกือบจะหมดสิ้น
อูหลิง, อูเฉิน, อูไห่ กลุ่มคนทั้งหมดของห้าเผ่าอันยิ่งใหญ่ จู่ๆ ก็ไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเมิ่งฮ่าวอยู่ภายในจิตใจพวกมัน
มั่วหลี และปีศาจเฒ่าวัง หรือแม้แต่เหยียนซง และผู้พิสดารหลีเทียน ต่างก็สั่นสะท้านขณะที่เส้นใยกรรมที่เชื่อมต่อระหว่างพวกมันและเมิ่งฮ่าวถูกทำลายไป
ราวกับว่ามีใบมีดขนาดยักษ์ที่มองไม่เห็นได้กรีดเฉือนลงมา ขณะที่มันมุ่งหน้าตรงไปยังบุรุษร่างแปลงของสัตว์อสูรเทียมสวรรค์ ก็พบกับพลังอันแข็งแกร่งที่ดิ้นรนต่อต้านกลับมา ร่างของบุรุษผู้นั้นสั่นสะท้าน แต่ในที่สุด….ใบมีดก็ยังคงกรีดลงไป
เสียงของนกแก้วทันใดนั้นก็ดังออกมาจากปากของบุรุษผู้นั้นด้วยเสียงแผดร้องแผ่วเบา “ตระกูลเซียนจี้, ครั้งนี้อู่เหยียจะไม่มีทางลืม!!”
คมมีดกวาดผ่านไป เฉือนผ่านไปยังกู่ลา ลบล้างการคงอยู่ของเมิ่งฮ่าวไปสิ้น กระจายออกตรงไปยังดินแดนสีดำ สำหรับความนิ่งเงียบ มันไม่ได้ปกคลุมไปยังดินแดนสีดำ จำกัดอยู่เพียงแค่อาณาเขตในทะเลทรายตะวันตกที่อยู่รอบๆ ชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ ในตอนนี้ เต้าจื่อแห่งโม่ถู่กง หลัวชง กำลังนั่งขัดสมาธิเข้าฌาณอยู่ ร่างของมันทันใดนั้นก็สั่นสะท้าน และกระอักโลหิตออกมา มันมองขึ้นไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน
ในวิหารจินกวง กลุ่มคนที่มารวมตัวกันทั้งหมด เริ่มสั่นสะท้านและกระอักโลหิตออกมา ความงุนงงปรากฎขึ้นบนใบหน้า ราวกับว่าพวกมันได้ลืมบางสิ่งไป แต่ก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร
ใบมีดที่มองไม่เห็นกวาดผ่านไปทั่วทั้งดินแดนสีดำ ลบร่องรอยใดๆ ที่เมิ่งฮ่าวเคยมีอยู่ที่นั่น ตรงไปยังดินแดนด้านใต้อย่างต่อเนื่อง
ตอนนี้ เจ้าอ้วนกำลังถูตะไบฟันของมันและกอดหญิงสาวที่น่ารักไว้ในอ้อมแขนอย่างชื่นฉ่ำใจ มันกำลังพึมพำเรื่องราวบางอย่างกับนาง แต่ทันใดนั้นร่างของมันก็สั่นสะท้าน และสีหน้าก็เปลี่ยนไป จากนั้นก็กระอักโลหิตออกมาเจ็ดถึงแปดครั้ง ใบหน้าซีดขาวขณะที่มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน
“เกิดอะไรขึ้น?” หญิงสาวถาม ดูท่าทางตื่นตระหนกขณะที่นางลูบไปที่หลังมันด้วยความอ่อนโยน
“ไม่มีอะไร…ดูเหมือนว่า…ข้าเพิ่งจะลืมใครบางคนไป…แปลกจริงๆ”
ในตอนนี้ ไม่เพียงแต่เจ้าอ้วนเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบ เฉินฟ่านและคนอื่นๆ ทั้งหมดที่มีความทรงจำเกี่ยวกับเมิ่งฮ่าวอยู่ จู่ๆ ก็กระอักโลหิตออกมา และจากนั้นก็มองไปรอบๆ ด้วยความสับสน
ขณะที่ตอนนี้ ร่องรอยทั้งหมดของเมิ่งฮ่าวที่มีอยู่ภายในความทรงจำของพวกมันถูกลบล้างไป เส้นใยกรรมทั้งหมดของพวกมันที่เชื่อมต่อกับเมิ่งฮ่าวได้ถูกตัดขาดไป
ในตอนนี้ ชีวิตของพวกมันไม่ได้มีคนที่มีนามว่าเมิ่งฮ่าวหรือตานติ่งต้าซือ (เจ้าโอสถจอมกระถาง) ปรากฎอยู่
“บัดซบ, คนผู้นี้มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ในดินแดนด้านใต้ได้อย่างไรกัน!?” เสียงเก่าแก่โบราณกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ “มีผู้คนมากมายเชื่อมต่อกับมันด้วยกรรม!” สุ้มเสียงของมันตื่นเต้นและไม่อยากจะเชื่อ การตัดกรรมเป็นวิชาเวทที่สิ้นเปลืองพลังงานเป็นอย่างมาก เมื่อต้องตัดความสัมพันธ์มากมายที่เชื่อมต่อกัน มันเป็นวิชาที่แปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็จำเป็นต้องระมัดระวังตัวในตอนใช้งาน
ฉื่อชิงกำลังนั่งเข้าฌาณในถ้ำเซียนของนางในสำนักชิงหลัว ที่ด้านนอกเป็นยามสนธยา ทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้น และถอนหายใจอย่างแผ่วเบาออกมา สอดมือเข้าไปในเสื้อซึ่งมีกล่องยาเล็กๆ เก็บไว้ ภายในเป็นเม็ดยาคงโฉม
ในตอนนี้เองที่แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านร่าง และนางก็กระอักโลหิตออกมา ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่รวมทั้งหมดเก้าครั้ง ใบหน้าซีดขาว และนางก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง
นางรับรู้ถึงการคงอยู่ของเมิ่งฮ่าวภายในความทรงจำของนางในตอนแรก จากนั้นความทรงจำนั้นก็สั่นไปมาและพังทลายลงอย่างรุนแรงขณะที่กำลังถูกลบออกไป
“ไม่!!” นางร้องออกมา เส้นผมพริ้วไปมาจนยุ่งเหยิง และนางเริ่มขยับมือร่ายเวทอย่างรวดเร็วเพื่อต่อสู้กลับไป ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือต้องกระอักโลหิตออกมามากขึ้น
“เมิ่งฮ่าว…เมิ่งฮ่าว…” พื้นฐานฝึกตนของนางเริ่มโคจรหมุนเวียนอย่างรวดเร็ว ขณะที่นางเตรียมจะใช้ความแข็งแกร่งที่สามารถรวบรวมได้ทั้งหมดต่อต้านกลับไป
อย่างไรก็ตาม แม้ขณะที่พื้นฐานฝึกตนของนางเริ่มหมุนเวียน นางก็กล่าวขึ้น “เมิ่งฮ่าว…นั่นคือใคร?”
นางนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ สีหน้าว่างเปล่า พยายามที่จะระลึกว่าเมิ่งฮ่าวคือใคร และทำไมนางถึงกำลังโคจรหมุนเวียนพลังลมปราณ นางรับรู้ได้ว่าจิตใจกำลังแตกสลาย และเมื่อเอามือไปสัมผัสที่ใบหน้าโดยไม่รู้ตัว นางก็รู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตา
“ทำไมข้าถึงได้เจ็บปวดใจอย่างมากมายเช่นนี้?” นางคิด “ทำไมข้ากำลังร้องไห้?”
ทั่วทั้งดินแดนด้านใต้ พายุกรรมที่มองไม่เห็นโหมกระหน่ำ เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายอย่างรุนแรงขึ้นในสำนักจื่อยิ่น ทุกคนในสำนักตัวสั่นสะท้าน และกระอักโลหิตออกมา
ใบหน้าฉู่อวี้เยียนขาวซีด กำมือเป็นหมัดจนแน่น นางหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา ขณะที่รู้สึกว่าความทรงจำของนางได้เปลี่ยนไป เมิ่งฮ่าวถูกกวาดหายไปโดยสิ้นเชิง นางยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็กัดปลายลิ้นเล็กน้อย พ่นโลหิตไปบนนิ้ว นางเริ่มเขียนตัวอักษรสองตัวไปบนผนังที่ด้านข้าง เมิ่งฮ่าว
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่นางเขียนตัวอักษร เมิ่ง…นิ้วของนางก็หยุดนิ่ง และความสับสนก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้า
“ข้ากำลังเขียนอะไรอยู่?”
ตานกุ่ยนั่งอยู่ที่ภูเขาเตี้ยของท่าน มองออกไปในท้องฟ้า ไม่แน่ชัดว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ขณะที่ใบมีดที่มองไม่เห็นเข้ามาใกล้ ท่านก็นั่งอยู่ที่นั่นและถอนหายใจออกมา
“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…” ตานกุ่ยส่ายศีรษะอย่างขมขื่น แต่ดวงตาสาดประกายแสงเจิดจ้าออกมา ยกมือขวาขึ้นมาซึ่งมีเม็ดยาอยู่ด้านใน ยาเม็ดนั้นกระจายปราณที่เก่าแก่โบราณออกมา เห็นได้ชัดว่ามีความเก่าแก่อย่างน่าเหลือเชื่อ
“ถ้าเจ้าตัดกรรมศิษย์ข้า” ท่านคิด “ข้าก็จะไม่มีทางยอมจำนน กลายเป็นเซียนแห่งตระกูลจี้!” ด้วยเช่นนั้น ท่านก็หลับตาลง และมองไปด้วยความปวดร้าว ขณะที่ทุกสิ่งทุกอย่างภายในความทรงจำของท่าน ที่เกี่ยวข้องกับเมิ่งฮ่าวได้หายไปจนกลายเป็นเถ้าธุลี
เม็ดยาที่อยู่ในมือท่านกระจายกลิ่นอายอันน่าตกใจออกมา ซึ่งทำให้ชิ้นส่วนของธุลีความทรงจำที่ลอยออกไป ทันใดนั้น ก็ก่อตัวขึ้นมาใหม่ ไร้ผลกระทบใดๆ
“บัดซบ, มันมีอาจารย์เช่นนั้นอยู่ด้วย!!” เสียงเก่าแก่โบราณดังก้องออกมา เป็นเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ “เสียดายที่พื้นฐานฝึกตนของข้าไม่เพียงพอ ไม่เช่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงจะถูกกวาดออกไปหมดแล้ว!”
ใบมีดกวาดผ่านไปทั่วดินแดนด้านใต้อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตาม เมื่อมันเข้าไปใกล้ถ้ำกำเนิดใหม่ เสียงเย็นชาของหญิงสาวก็ได้ยินออกมา
“เซียนเทียมจากตระกูลจี้ เจ้าบังอาจมาลบล้างความทรงจำของข้าจริงๆ? ไสหัวไป!”
เสียงเก่าแก่โบราณดังก้องไปทั่วในอากาศ เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและตื่นตระหนก กล่าวตอบอย่างแผ่วเบา “แม้แต่คนที่อยู่ในถ้ำกำเนิดใหม่มันก็ยังมีการเชื่อมต่อกันด้วย! บัดซบ! บัดซบ! คนผู้นี้ยังรู้จักใครอื่นอีก? ทำไมกรรมของมันถึงได้ตัดยากตัดเย็นได้เช่นนี้!?”
