ราวกับว่ามีวงจรอันลี้ลับบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งภายในวงจรนั้นมีกฎเกณฑ์ปรากฎอยู่ เนื่องจากเช่นนี้ ดักแด้ไร้ตาจึงไม่มีทางที่จะถูกสังหาร และเส้นใยของมันก็ไม่มีทางถูกทำลายลงไปได้เช่นเดียวกัน ช่างเป็นสิ่งมหัศจรรย์อย่างแท้จริง
“สิ่งมีชีวิตนี้คือการต่อต้านสวรรค์…” หลังจากที่สัมผัสได้ถึงการเชื่อมต่อกับดักแด้ไร้ตา ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็เริ่มสาดประกาย และจิตใจก็เริ่มหนักอึ้ง
อู่เหยียดูท่าทางผิดหวังเสียใจ และเต็มไปด้วยความอิจฉาขณะที่มันมองมายังเมิ่งฮ่าว ราวกับว่าจิตใจมันใกล้จะระเบิดออก มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ธรรมดาและพิเศษเฉพาะ และสามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนี้ได้เช่นเดียวกัน มันจ้องมองไปยังดักแด้ไร้ตา หลังจากผ่านไปสักพัก มันก็ถอนหายใจออกมา
“อู่เหยียช่างหล่อเหลาและมีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง” มันกล่าว ถอนหายใจต่อไป “เป็นที่นับถือทั่วทั้งสวรรค์และปฐพี, เป็นนกที่สวยงามโดดเด่น แต่ตลอดช่วงชีวิตนี้ ข้าก็ไม่เคยจะมีสิ่งมีชีวิตที่ต่อต้านสวรรค์อย่างน่ามหัศจรรย์เช่นนี้ ทำไมเมิ่งฮ่าวถึงจู่ๆ ก็มีอยู่หนึ่งตัว…มันไม่ยุติธรรม เจ้าสวรรค์ผายลมสุนัข! มันไม่ยุติธรรมเลย!”
เมิ่งฮ่าวเงยหน้าขึ้นมองไปในท้องฟ้า
“นกแก้ว ถึงเวลาที่จะเอาพลังที่เจ้าใส่ไว้ในร่างข้า เพื่อปิดบังข้าจากทัณฑ์สวรรค์ออกไปได้แล้ว ถึงเวลาที่ข้าจะเอาชนะทัณฑ์แกนสีทองของข้าแล้ว!” ดวงตาเขาสาดประกายด้วยแสงเจิดจ้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นแสงแห่งความเชื่อมั่นในตัวเอง รวมถึงท่าทางดูถูกอยู่เล็กน้อย
นกแก้วมองมายังเมิ่งฮ่าว จากนั้นก็กระพือปีกของมัน แสงหลากสีพุ่งออกมาจากตัวมันไปปกคลุมอยู่ทั่วร่างเมิ่งฮ่าว
ขณะที่แสงหลากสีพุ่งผ่านเขาไป กลิ่นอายทันใดนั้นก็กระจายออกมาจากร่างเขาอย่างเข้มข้น นี่ไม่ใช่กลิ่นอายที่ออกมาจากพื้นฐานฝึกตนของเขา แต่เป็นระลอกคลื่นที่ถูกวางอยู่บนร่างเขาโดยนกแก้ว เพื่อปกปิดเขาไว้จากทัณฑ์สวรรค์
ดูเหมือนสายฟ้าจะสับสน ราวกับว่ามันกำลังค้นหาเมิ่งฮ่าวมาเป็นเวลานาน และตอนนี้มันก็พบเขาแล้ว ราวกับว่าสายฟ้าจะเต็มไปด้วยความตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะบดขยี้เขาให้กลายเป็นผุยผง
เสียงของฟ้าร้องดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วในอากาศ กลุ่มเมฆสีดำเริ่มรวมตัวกันอย่างหนาแน่นในท้องฟ้าปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ ซ้อนตัวกันเป็นชั้นๆ กระจายเสียงฟ้าร้องอย่างน่าตกใจออกมา สายฟ้าบิดเบี้ยวไปมา และปะทุอยู่ท่ามกลางชั้นของกลุ่มเมฆ ช่างเป็นภาพที่น่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก
สำหรับผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกที่ติดกับอยู่ภายในค่ายกล สีหน้าประหลาดใจปกคลุมใบหน้าพวกมัน สีหน้าของบุรุษชุดขาวจากชนเผ่าซิงซิ่วที่ตกอยู่ในกลุ่มหมอก ก็ซีดสลดลงเช่นเดียวกัน
“นั่นก็คือ…ทันฑ์สวรรค์!”
เมิ่งฮ่าวมองขึ้นไปยังกลุ่มเมฆลงทัณฑ์ และแถบแสงสายฟ้าสีเงินที่บิดตัวไปมาราวกับอสรพิษที่เต็มอยู่ในท้องฟ้า ขณะที่เสียงฟ้าร้องจนแทบจะทำให้หูฉีกขาดดังออกมา เขาก็กล่าวเสียงราบเรียบว่า “ผู้ฝึกตนวิหารจินกวงออกไปจากที่แห่งนี้! ล่าถอยให้ห่างออกไปสามพันหลี่! คนที่เหลือ ก็ไปให้ไกลสามพันหลี่ด้วยเช่นกัน สำหรับทัณฑ์สวรรค์นี้…ข้าไม่จำเป็นต้องให้พวกเจ้าช่วยเหลือ นี่คือทัณฑ์แกนสีทองของข้า!”
นกแก้วลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็บินขึ้นไปในอากาศ ผีโต้งที่ลอยอยู่ด้านข้างมองมายังเมิ่งฮ่าว “ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่โดนสายฟ้าสังหารไปนะ…” มันกล่าวเสียงเคร่งขรึม สีหน้าเก่าแก่โบราณและร่วงโรยปรากฎขึ้น “ถ้าเจ้าตายไป คนชั่วในโลกนี้ก็จะน้อยลงไปหนึ่งคน ไม่ต้องกังวลไป ถ้าสายฟ้าสังหารเจ้า ข้าก็จะไม่เสียใจมากเท่าใด อันที่จริง ข้า…” ดูเหมือนมันกำลังปลาบปลื้มยินดีกับความโชคร้ายของเมิ่งฮ่าว มันกำลังจะจากไปแต่เมิ่งฮ่าวก็จับตัวมันไว้
“เฮ้ย! เจ้ากำลังจะทำอะไร!?” มันแผดร้องด้วยโทสะ
“เจ้าไปไม่ได้” เมิ่งฮ่าวกล่าวตอบเสียงราบเรียบ ต้นเถาวัลย์ที่อยู่รอบๆ เมิ่งฮ่าวมุดลงไปใต้พื้นดินในทันที หายจากไปเพียงชั่วพริบตา นกแก้วก็พุ่งห่างออกไปด้วยความเร็วสูงสุด เพียงแวบเดียว มันก็ห่างออกไปไกลหนึ่งพันหลี่
ในเวลาเดียวกับที่นกแก้วออกคำสั่งต่อผู้ฝึกตนวิหารจินกวงซึ่งอยู่ในกลุ่มหมอก พวกมันก็เริ่มกระจัดกระจายหนีไปให้ไกลมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในทันที ในที่สุด กลุ่มคนที่อยู่รอบๆ เมิ่งฮ่าวก็เป็นผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตก ที่กำลังโผล่ออกมาจากกลุ่มหมอก สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
ในช่วงเวลาเดียวกับที่พวกมันมองเห็นเมิ่งฮ่าว เสียงฟ้าร้องขนาดใหญ่ก็ระเบิดดังขึ้นจากด้านบน ความน่ากลัวของเสียงนี้ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ นั้นพังทลายลงมา ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกเกือบสามในสิบส่วนกระอักโลหิตออกมา จากนั้นก็ส่งเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมา ขณะที่พวกมันตระหนักว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย
พร้อมกันนั้น สายฟ้าสีแดงเจิดจ้าก็พุ่งตรงลงมายังเมิ่งฮ่าวจากด้านบน ขณะที่มันต่ำลงมา ก็ไปดึงดูดให้สายฟ้าใกล้เคียงพุ่งลงมาด้วยเช่นกัน ในตอนที่มันกำลังจะกระแทกเข้าไปบนร่างเมิ่งฮ่าว ก็มีความหนาแน่นเท่ากับต้นขาของมนุษย์
ทันทีที่มันกำลังจะกระแทกลงมา เมิ่งฮ่าวก็ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว ในมือเขาเป็นผีโต้ง
เสียงระเบิดดังก้องออกไป ตามมาด้วยเสียงแผดร้องแหลมเล็กของผีโต้ง ซึ่งเปลี่ยนเป็นสีดำในทันที ร่างเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน ขณะที่ประจุไฟฟ้าสีแดงจำนวนมากมายเต้นไปมาบนแขน และจากนั้นก็ปกคลุมไปทั่วร่าง พวกมันเคลื่อนผ่านจากเท้าเขาลงไปบนพื้นดิน เปลี่ยนพื้นหิมะรัศมีหกร้อยหลี่ทั่วทุกทิศทางให้กลายเป็นทะเลสาบแห่งสายฟ้าสีแดง!
“นี่ก็คือทัณฑ์สวรรค์…” เมิ่งฮ่าวกล่าว เงยหน้าขึ้นหัวเราะออกมา “ฟาดลงมาอีก!” เส้นผมปลิวไสวไปมารอบๆ ตัว แววตาเต็มไปด้วยการดูถูกเยาะเย้ย ขณะที่เขาหัวเราะเสียงดังให้กับสวรรค์
“บัดซบ, มันกำลังเอาชนะทัณฑ์สวรรค์! มันทำได้จริงๆ!” สีหน้าผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกเต็มไปด้วยความตกใจ โดยไม่ลังเลพวกมันส่วนใหญ่ล่าถอยไปด้านหลัง ขนลุกตั้งชี้ชัน มีเพียงสิ่งเดียวที่พวกมันคิดได้ในตอนนี้ก็คือหลบหนีจากไป
แต่พวกมันบางคนก็คิดแตกต่างกัน รังสีสังหารสาดประกายอยู่ในดวงตา ขณะที่พวกมันพุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าว
“สังหารมัน, ทัณฑ์สวรรค์ก็จะหายไป!” นี่เป็นสิ่งที่พวกมันคิด ขณะที่พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วเท่าที่จะเป็นไปได้ ปลดปล่อยวิชาเวทออกมาเพื่อโจมตีเขา
“ช่างไร้เดียงสานัก!” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับหัวเราะเสียงเย็นชา ไม่สนใจผู้ฝึกตนที่ใกล้เข้ามา แม้ในขณะที่พวกมันเข้ามาใกล้เขา เสียงกึกก้องขนาดใหญ่ก็ได้ยินมาจากท้องฟ้า ขณะที่สายฟ้าอีกสายฟาดลงมาที่เขา
ครั้งนี้ เมิ่งฮ่าวไม่ได้ใช้ผีโต้ง นั่นเป็นเพราะว่าสายฟ้านี้ เมื่อมันอยู่ห่างจากเขาประมาณหนึ่งร้อยจ้าง ทันใดนั้นมันก็แยกส่วนออกจากกัน กลายเป็นสายฟ้าขนาดเล็กสิบกว่าสาย ตกลงมาราวกับเป็นสายฝนฟาดลงบนร่างเขาและผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตก ซึ่งกำลังพุ่งเข้ามาหาเขา
ตูม!
“อา, นี่ก็แค่เกาที่คันให้ข้าเท่านั้น” เมิ่งฮ่าวกล่าวพร้อมกับหัวเราะ หลังจากที่เขาได้จัดการกับทัณฑ์สวรรค์ที่โจมตีเขามาโดยตลอดในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ผิวหนังเขาก็มีความเหนียวแน่นมากขึ้น สายฟ้าจากทัณฑ์สวรรค์ที่สามารถสังหารผู้ฝึกตนขั้นสร้างแกนลมปราณทะเลทรายตะวันตกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่อาจจะทำให้เมิ่งฮ่าวบาดเจ็บได้แม้แต่น้อย
เขาคุ้นเคยกับมัน เคยมีประสบการณ์กับทัณฑ์สวรรค์อย่างที่บุคคลธรรมดาทั่วไปไม่อาจจะคาดคิดได้มาก่อน ร่างของเขาในตอนนี้คุ้นเคยกับสายฟ้าเป็นอย่างมาก
สำหรับสายฟ้าขนาดเล็กนี้ จริงๆ แล้วก็ราวกับว่าพวกมันกำลังมาช่วยเกาหลังให้ เมื่อสายฟ้าฟาดลงมาบนร่าง สิ่งที่เขารู้สึกก็คือมึนงงอยู่เล็กน้อย
อันที่จริง มันค่อนข้างจะสบายตัวอยู่ไม่น้อย
สำหรับผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกสิบกว่าคน ที่พยายามจะสังหารเขา เมื่อเสียงระเบิดดังก้องออกไป พวกมันทั้งหมดก็กลายเป็นเถ้าธุลีสีดำในทันที วิชาและอาวุธเวทของพวกมันถูกทำลายไปราวกับเป็นไม้เก่าที่ผุพัง
เกือบจะในเวลาเดียวกับที่คำพูดเมิ่งฮ่าวดังออกมา ซากศพที่ไหม้เกรียมของพวกมันก็ตกลงไปบนพื้น เมื่อได้เห็นเช่นนี้ก็ทำให้ผู้ฝึกตนทะเลทรายตะวันตกคนอื่นๆ อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
แม้แต่ม่านตาของผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งแปดคนก็หดเล็กลง
“มันยังเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่?”
“บัดซบ, ดูเหมือนมันกำลังมีความสุขกับทัณฑ์สวรรค์อยู่จริงๆ คนผู้นี้คงไม่ใช่มนุษย์!” ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ แผดร้องออกมา ผู้คนเริ่มหลบหนีไปมากขึ้น ไม่ต้องการอะไรนอกเหนือไปจากการออกไปจากอาณาเขตของทัณฑ์สวรรค์แห่งนี้ พวกมันรู้ว่าเพียงจากไปให้ไกลสองพันหลี่ก็จะปลอดภัย และไม่ดึงดูดให้ทัณฑ์สวรรค์ฟาดลงมา
ทันใดนั้น เสียงเมิ่งฮ่าวก็ดังก้องออกมา เต็มไปด้วยความเย็นชาและความต้องการสังหาร “วิหารจินกวงรวมตัวเข้าด้วยกัน! ก่อเป็นรูปวงกลมล้อมรอบพื้นที่หกพันหลี่ด้วยค่ายกล กักคนเหล่านี้ไว้ที่นี่! อย่าปล่อยให้พวกมันออกไปข้างนอกได้แม้แต่ครึ่งก้าว!” ตอนนี้พวกมันกำลังอยู่ในที่แห่งนี้พร้อมกับเขา เมิ่งฮ่าวไม่ยอมปล่อยให้พวกมันจากไป
ไม่สำคัญว่าพวกมันจะอยู่ในขั้นสร้างแกนลมปราณ, วิญญาณแรกก่อตั้ง หรือแม้แต่บุรุษชุดขาวผู้ลึกลับจากชนเผ่าซิงซิ่ว เมิ่งฮ่าวก็จะกักพวกมันไว้ที่นี่ เพื่อช่วยรับทัณฑ์สวรรค์!
“ปฏิบัติตามคำสั่งศักดิ์สิทธิ์ของท่านปรมาจารย์!” ผู้ฝึกตนห้าพันคนร้องตะโกนออกมา เสียงของพวกมันกลายเป็นคลื่นพลัง ซึ่งโจมตีกลับไปยังเสียงฟ้าร้องที่กระหึ่มกึกก้องของสวรรค์ มันดังก้องออกไปทั่วทุกทิศทาง กระจายไปทั่วทั้งพื้นที่หกพันหลี่ ผู้ฝึกตนห้าพันคนแห่งวิหารจินกวงเริ่มออกวิ่ง ขณะที่พวกมันทำเช่นนี้ กลุ่มหมอกก็เริ่มม้วนตัวพุ่งขึ้นไปและได้ยินเสียงกระหึ่มกึกก้องในทันที
“ผู้คนมักจะถามข้าว่า ข้ากล้าจะต่อสู้ด้วยหรือไม่ ในวันนี้ ข้าจะถามพวกเจ้า ที่อยู่ในที่แห่งนี้…ว่ากล้าจะมาต่อสู้กับเมิ่งฮ่าวหรือไม่!?” เขาโบกสะบัดชายแขนเสื้อพร้อมกับเสียงที่ดังก้องออกไป ขณะที่ลอยตรงไปยังผู้ฝึกตนคนอื่นๆ
ขณะที่เขาพุ่งตรงไปที่พวกมัน ท้องฟ้าก็ส่งเสียงกระหึ่มอย่างมีโทสะออกมา ประกายสายฟ้าที่ประกอบไปด้วยเจตจำนงแห่งสวรรค์ปะทุขึ้น สายฟ้าสีแดง ซึ่งเป็นเส้นหนาใหญ่กว่าก่อนหน้านี้ เริ่มฟาดลงมา เมื่อเกิดขึ้นเช่นนี้ เมิ่งฮ่าวก็มาถึงตรงหน้าของกลุ่มผู้ฝึกตนสิบกว่าคน
ใบหน้าพวกมันบิดเบี้ยว และจิตใจก็เต็มไปด้วยเสียงก่นด่าสาปแช่ง ซึ่งถ้าพวกมันมีเวลา พวกมันก็คงจะส่งเสียงด่าออกมาสามวันสามคืนโดยไม่รู้จบ เสียงระเบิดดังก้องออกไปทั่วทุกที่ ขณะที่สายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ กระแทกลงไปยังทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนั้น เมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น ก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยซากศพ ร่างเขาสั่นสะท้าน ขณะที่ปะจุไฟฟ้าไหลผ่านเท้าลงไปยังพื้นดิน เขาถูกล้อมรอบไปด้วยทะเลสาบสายฟ้าสิบกว่าจ้างทั่วทุกทิศทาง เสียงหัวเราะของเมิ่งฮ่าวดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ใครจะกล้ามาต่อสู้กับข้า!?” เขาตะโกนออกมา
“บัดซบ, คนผู้นี้เป็นดาวแห่งความชั่วร้าย!”
“อยู่ห่างๆ มัน! อยู่ห่างๆ มัน!”
เสียงระเบิดเต็มอยุ่ในอากาศมากขึ้น ทุกที่ที่เมิ่งฮ่าวไป สายฟ้าก็จะฟาดลงมา คนทั้งหมดที่อยู่ภายในรัศมีหนึ่งร้อยจ้างจากตัวเขา กลายเป็นคนที่เสียสละให้กับเมิ่งฮ่าว ช่วยให้เขาเอาชนะทัณฑ์สวรรค์…
ขณะที่สายฟ้าแห่งทัณฑ์สวรรค์ฟาดลงมาสังหารผู้คนสิบกว่าคน รังสีสังหารทันใดนั้นก็สาดประกายอยู่ในดวงตาของแปดผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้ง ทัณฑ์สวรรค์ได้ทำให้ปราณในบริเวณนั้นปั่นป่วนวุ่นวาย จนพวกมันไม่อาจจะใช้การเคลื่อนย้ายทางไกลย่อยได้ ดังนั้น พวกมันทั้งหมดจึงพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าวจากทิศทางที่แตกต่างกัน
พวกมันไม่อาจจะใช้การเคลื่อนย้ายทางไกลย่อยได้ แต่ความเร็วก็ยังน่าเหลือเชื่อนัก เพียงพริบตาพวกมันก็มาอยู่ตรงด้านหน้าเมิ่งฮ่าว คนทั้งแปดรวมพลังเข้าด้วยกัน ช่วยกันโจมตีตรงมาที่เมิ่งฮ่าวในครั้งเดียว
“ตาย!!” พวกมันแผดร้องออกมา เกลียดชังเขาลึกลงไปจนถึงกระดูก ตอนแรกเขาได้กักพวกมันไว้ จากนั้นสายฟ้าก็ฟาดลงมาที่พวกมันโดยตรง ทั้งหมดนี้เกิดจากใครบางคนที่อยู่ในขั้นสร้างแกนลมปราณอันกระจ้อยร่อยเท่านั้น พวกมันจึงอยากจะสับเขาออกเป็นชิ้นๆ ให้เขาเข้าใจว่าไม่ว่าตกอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม ผู้ฝึกตนสร้างแกนลมปราณก็เหมือนกับตัวแมลง เมื่อเปรียบเทียบกับขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง
เมื่อได้เห็นเช่นนี้ สีหน้าผู้ฝึกตนชุดขาวแห่งชนเผ่าซิงซิ่วก็เปลี่ยนไปในทันที ทันใดนั้น มันก็ตระโกนขึ้นมา “หยุด!” อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้ว
ด้วยรอยยิ้มจางๆ และสีหน้าเรียบเฉย เมิ่งฮ่าวไม่สนใจผู้ที่โจมตีมาทั้งแปด และมองขึ้นไปในท้องฟ้า
“เจตจำนงแห่งสวรรค์คืออะไร…?”
