ไม่มีใครในเมืองเซิ่งเสวี่ย จะเข้าใจในสิ่งที่เมิ่งฮ่าวพูดออกมา พวกมันได้แต่คิดว่าเขาคงต้องมีเรื่องราวบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเต้าจื่อโม่ถู่กง แต่ก็ไม่เข้าใจถึงรายละเอียดของเรื่องราวเหล่านั้น
แต่ทันทีที่คำพูดเหล่านั้นกระทบหูหลัวชง จิตใจมันก็เริ่มหมุนคว้างขึ้นในทันใด ภายใต้หน้ากาก ใบหน้ามันเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ มีอยู่สองคนที่มันหวาดกลัวมากที่สุดในชีวิต หนึ่งก็คือฟางมู่แห่งดินแดนด้านใต้ อีกคนก็คือจ้าวอสูรแห่งดินแดนสีดำ
เมื่อมันได้ยินคำพูดเมิ่งฮ่าว มันก็เข้าใจถึงความหมายในคำพูดนั้นทันที ม่านตามันหดเล็กลงในทันใด
“เป็นมัน! ต้องเป็นมันอย่างแน่นอน! มันเป็นคนเดียวที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น บัดซบ จะเป็นมันไปได้อย่างไร!?” หลัวชงเริ่มหอบหายใจถี่เร็ว ดวงตาเบิกกว้าง ขณะที่มันรำลึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น จิตใจสั่นสะท้านขณะที่มันจำได้ว่าฝันร้ายในชีวิตของมันได้เกิดขึ้นมา หลังจากที่กลับมาถึงโม่ถู่กงเพื่อพยายมกำจัดพิษร้าย
ทุกเดือน จะมีอยู่สองสามวันที่ร่างกายของมันรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกแทงไปทั่วร่าง เป็นความเจ็บปวดจนยากที่จะทนทานรับได้ สิ่งเดียวที่มันทำได้ก็คือแผดร้องครวญครางด้วยความหวาดกลัวอย่างต่อเนื่อง แม้แต่อาจารย์มันก็ไร้พลังที่จะช่วยเหลือ และนักปรุงยาดินแดนตะวันออกทั้งหมดก็ได้แต่ทอดถอนใจ เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ระเบิดขึ้นมา ครอบงำจิตใจหลัวชงไปจนหมดสิ้น
จิตใจมันสั่นสะท้าน กลายเป็นความว่างเปล่า ความหวาดกลัวเต็มอยู่ในดวงตา ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า หลังจากที่มันใช้พยายามที่มีทั้งหมดเพื่อหลีกเลี่ยงจ้าวอสูร ครั้งแรกที่มันมายังสถานที่อันห่างไกลเช่นนี้ มันก็ยังต้องมาเผชิญพบกับเงาร่างที่น่าหวาดกลัวนั้น
มันยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงง จิตใจเต็มไปด้วยความสำนึกผิดอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ มันต้องการจะแผดร้องตะโกนบอกว่ามันไม่รู้เรื่อง มันไม่รู้จริงๆ ว่าจ้าวอสูรได้อยู่ที่นี่ ถ้ามันรู้ มันก็คงไม่มา ถึงแม้จะถูกตีจนตายก็ตามที
จากนั้นมันก็คิดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดที่เขาเพิ่งจะพูดขึ้นมา รวมถึงคำสั่งที่ไม่ให้มาอยู่ภายในรัศมีหกร้อยหลี่ของจ้าวอสูร ทั่วร่างของมันเริ่มสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวจนไม่อาจจะพูดออกมาได้พุ่งขึ้นมาในจิตใจราวกับพายุ
มันคิดเกี่ยวกับความน่ากลัวของจ้าวอสูร เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับตกอยู่ในขุมนรก และการที่จ้าวอสูรสามารถสังหารมันได้ด้วยความคิด ทั้งหมดนี้กระแทกลงมาบนจิตใจหลัวชงราวกับภูเขาขนาดใหญ่ถล่มลงมา
เต้าจื่อโม่ถู่กง? เกียรติยศและศักดิ์ศรี? หน้าตา? ทั้งหมดนี้หายสาบสูญไปจากหลัวชง สิ่งที่สำคัญมากที่สุดก็คือชีวิตของมันเอง เนื่องด้วยเช่นนั้น หลัวชงจึงรู้สึกหวาดกลัวถึงระดับสูงสุด
“บัดซบ, มันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!”
ขณะที่จิตใจหลัวชงหมุนเคว้งคว้าง และตกอยู่ในความหวาดกลัว มันยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าว่างเปล่า
ผู้ฝึกตนที่อยู่ข้างกายมันรู้สึกประหลาดใจ คำพูดเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่คุกคาม ซึ่งทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นบางคนรู้สึกค่อนข้างร้อนใจ ทันใดนั้น มีใครบางคนเดินออกมา และกล่าวว่า “บังอาจนัก! นี่คือเต้าจื่อแห่งโม่ถู่กง! มีแต่ผู้คนต้องหลบหนีไปไกลหกร้อยหลี่ให้ห่างจากเต้าจื่อ เจ้านักปรุงยากระจ้อยร่อย! เจ้ากล้าที่จะมาพูดจาเพ้อเจ้อเช่นนี้?!”
คำพูดนี้ฟาดลงไปที่หลัวชงราวกับสายฟ้า ร่างกายมันสั่นสะท้าน แต่มันก็รีบระงับท่าทางในทันใด จิตใจยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รวมถึงโทสะที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้ แต่ก่อนที่มันจะระบายความโกรธแค้นออกมา…
ผู้ฝึกตนอีกคนก็รีบเดินออกมา กระจายกลิ่นอายของความจงรักภักดีและทุ่มเทออกมา มันกล่าวอย่างมีโทสะ “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวอะไร? เต้าจื่อเป็นตำแหน่งที่น่าเคารพอย่างสูงสุด คำพูดของเจ้าเมื่อครู่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เจ้าตกตายไป!”
คำพูดของมันผ่านเข้าไปในหูหลัวชง ทำให้มันสั่นไปทั่วร่างอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น ตอนนี้โทสะของมันพุ่งขึ้นไปจนถึงสรวงสวรรค์ และรู้สึกตกอยู่ในความหวาดกลัวอย่างไร้ที่สิ้นสุด นั่นเป็นเพราะว่ามันได้เห็นแสงอันเย็นเยียบกระจายออกมาจากดวงตาเมิ่งฮ่าว
จิตใจมันรู้สึกราวกับว่ากำลังจะระเบิดออกในทันใด
ผู้ฝึกตนอีกคนก้าวเท้าออกมา “เจ้า…” ก่อนที่มันจะทันได้พูดจบ หลัวชงก็แหงนหน้าขึ้นไปในท้องฟ้า และส่งเสียงแผดร้องด้วยโทสะอย่างน่าตกใจออกมา
“หุบปาก! บัดซบ, เจ้ากำลังพยายามจะทำให้เต้าจื่อถูกสังหาร!?” มันพุ่งตรงไป และตบไปที่ผู้ฝึกตนที่กำลังจะพูดโดยไม่ลังเล
เสียงระเบิดดังก้องขึ้น และผู้ฝึกตนนั้นก็กระเด็นไปด้านหลังราวกับว่าวที่ถูกตัดสายป่าน โลหิตกระจายออกมาจากปาก และดวงตามันก็เต็มไปด้วยความสับสน โทสะหลัวชงถูกเขียนขึ้นบนใบหน้าภายใต้หน้ากากของมัน จากนั้นก็รีบขยับมือร่ายเวทอาคมขึ้นในทันที แสงดาวอันเจิดจ้าปรากฎขึ้น ล้อมไปรอบๆ ตัวผู้ฝึกตนที่เพิ่งจะพูดขึ้นมา
เสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวได้ยินออกมา ราวกับว่าบุรุษผู้นั้นเป็นศัตรูของหลัวชง และมันก็จะทำทุกสิ่งเพื่อสังหารบุรุษผู้นั้นให้จงได้!
“เจ้าสมุนบัดซบ!” หลัวชงแผดเสียง “เจ้ากล้ามาหาเรื่องเต้าจื่อ?! ตาย!!” เสียงระเบิดอีกเสียงดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ผู้ฝึกตนนั้นระเบิดออกเป็นชิ้นๆ ถูกสังหารไปโดยหลัวชง
“ถ้าเจ้าไม่เคารพข้าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่เคารพจ้าวอสูรผู้ยิ่งใหญ่ ก็คือผู้ชั่วร้ายอย่างที่สุด! พวกเจ้าทั้งหมดสมควรตาย!! เจ้าจะไม่เคารพใครก็ได้ในโลกแห่งนี้ แต่ไม่ใช่ท่านจ้าวอสูร!!” ด้วยเสียงแผดร้อง มันพุ่งตรงไปยังบุคคลแรกที่ได้พูดไป บุรุษผู้นั้นจ้องมองมาด้วยความตกใจ ใบหน้าซีดขาว มันกำลังพยายามจะแก้ตัว แต่หลัวชงจะยอมรับฟังจริงๆ? สิ่งที่มันต้องทำทั้งหมดก็คือสังหารบุรุษผู้นั้น ด้วยความหวังว่าจะหลีกเลี่ยงไม่ให้เมิ่งฮ่าวเข้าใจผิด
มันรีบตัดสินใจระบายความเกลียดชังไปบนร่างคนทั้งสามอย่างรวดเร็ว ด้วยความหวังว่าจ้าวอสูรที่น่ากลัวจะเข้าใจว่าคำพูดของบุคคลทั้งสามนั้น พูดมาด้วยความตั้งใจที่จะทำให้หลัวชงถูกสังหาร
เสียงระเบิดดังก้องอยู่ในอากาศ ขณะที่หลัวชงโจมตีออกไปด้วยความตั้งใจอย่างคาดไม่ถึงมาก่อน มันเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า สังหารผู้ฝึกตนที่กำลังจะพูดขึ้นในทันที เส้นผมมันยุ่งเหยิง ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายสั่นสะท้าน และหันหน้าไปหาเมิ่งฮ่าว ประสานมือและโค้งตัวลงต่ำ
“ผู้น้อยขอคารวะ ท่านจ้าวอสูรผู้ยิ่งใหญ่” มันกล่าวตัวสั่นไปมา “ลูกสมุนเหล่านั้นพูดจาพล่อยๆ ผู้น้อยสังหารพวกมันไปแล้ว จ้าวอสูรข้าขอร้องท่าน…ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย จ้าวอสูร” มันกล่าวอย่างรวดเร็ว แต่สุ้มเสียงสั่นสะท้านและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทุกคนในบริเวณนั้นต่างก็ได้ยินกันถ้วนทั่ว
ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งเขตด้านในและด้านนอกของเมือง
สี่ผู้อาวุโสจ้องมองมาด้วยความตกตะลึง เช่นเดียวกับหานเสวี่ยชาน และผู้ฝึกตนทั้งหมดที่อยู่ในเมือง
ด้านนอก ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ หลัวชง มองมาด้วยความงุนงง ที่ห่างไกลออกไป ผู้ฝึกตนโม่ถู่กงมีสีหน้าแปลกๆ เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่แน่ใจว่าต้องทำตัวอย่างไรกับเหตุการณ์แปลกๆ ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนี้
ดวงตาห้าผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้งเบิกโพลง การกระทำของหลัวชงในตอนนี้ ช่างแตกต่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่มันควรจะเป็นโดยสิ้นเชิง…
“ผู้น้อยไม่รู้จริงๆ ว่าท่านได้มาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ท่านจ้าวอสูรผู้ยิ่งใหญ่ ข้าไม่รู้จริงๆ ข้า…ข้า…” หลัวชงตัวสั่นขณะที่รู้สึกถึงความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม มันรู้ว่าไม่มีใครสามารถช่วยเหลือมันได้ ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ของมัน, นักปรุงยาดินแดนตะวันออก หรือแม้แต่ห้าผู้ฝึกตนวิญญาณแรกก่อตั้ง
จิตใจมันเต็มไปด้วยความเสียใจ, เสียใจอย่างที่สุด มันไม่ควรจะออกมาจากโม่ถู่กงเลย…
———————
ผู้แต่งกลัวผู้อ่านไม่ค้าง ตัดจบเฉยเลย …. อาเมน
