“ระดับเก้าของการรวบรวมลมปราณ!” เมื่อมองไปที่เมิ่งฮ่าว ซ่างกวนซิวก็ต้องสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ มันได้สร้างเวทสะกด ณ ที่แห่งนี้ มานานสองเดือน ผู้ฝึกตนจากเมืองเทียนเหอ ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงของเรื่องนี้ และมันก็ไม่ต้องการให้ ผู้ฝึกตนระดับสูงของพวกนั้น มาอยู่บริเวณนี้ด้วย มันมาที่นี่เพื่อพบกับเมิ่งฮ่าวโดยเฉพาะ
จากทุกสิ่งที่มันได้เห็น และได้ยินมาเมื่อเร็วๆ นี้ มันค่อนข้างจะมั่นใจถึงหกในสิบส่วนว่า เมิ่งฮ่าวได้ครอบครองของวิเศษบางอย่าง ที่สามารถลอกเลียนแบบสิ่งของได้อย่างไม่รู้จบ
มิเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวจะมีเม็ดยา และกระบี่บินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร? เช่นเดียวกับที่ เมิ่งฮ่าวไม่เคยสังเกตเห็นว่า กระบี่บินสิบเล่มได้หายไป ในวันที่ต่อสู้กับหวังเถิงเฟยได้อย่างไร?
กระบี่บินเหมือนจะแตกหักไป แต่ในความเป็นจริง มันได้ถูกซ่างกวนซิวแอบเอาไป และได้ศึกษาอย่างละเอียด สุดท้ายมันก็พบว่า กระบี่ทั้งสิบเล่มนั้น เหมือนกันหมดทุกอย่าง ทั้งรูปลักษณ์ภายนอก และวัตถุดิบที่ใช้ผลิต
ถึงแม้ว่ากระบี่บินทั้งหมด จะดูเหมือนกันโดยปกติทั่วไป แต่ก็มักจะมีจุดเล็กๆ ที่แตกต่างกันเหลือทิ้งไว้ ในกระบวนการผลิต ซึ่งทำให้เกิดรอยด่างดำในภายหลัง ยกเว้น กระบี่ของเมิ่งฮ่าว ที่มีรายละเอียดทุกอย่างเหมือนกันหมด แน่นอนว่า นี่เป็นข้อสงสัยของซ่างกวนซิว
และมันก็ยังคงไม่ปักใจเชื่อในหลักฐานนั้น แต่ตอนนี้ เมื่อได้เห็นพลังการฝึกตนของเมิ่งฮ่าว ได้บรรลุถึงระดับเก้า ของการรวบรวมลมปราณเรียบร้อยแล้ว มันก็มั่นใจมากยิ่งขึ้น แปดในสิบส่วน
“เจ้าอาจจะก้าวถึงระดับเก้า ของการรวบรวมลมปราณ แต่ก็เห็นได้ชัดว่า เจ้าเพิ่งจะทะลวงผ่านมาได้ไม่นาน” ซ่างกวนซิวกล่าว ดวงตามันสายประกายเย็นเยียบ “ถ้าเจ้ายังกล้าที่จะหนีไปอีกในวันนี้ ข้าก็จะระเบิด เซี่ยฉิว (โลหิตลูกกลมๆ) ที่ข้าเพิ่งจะส่งลงจากภูเขานี้ไป ถ้ามันระเบิดขึ้น ผู้คนที่อยู่ในสามเมืองนี้ ก็จะกลายเป็นเถ้าถ่านในชั่วพริบตา”
มันกังวลมาก ว่าเมิ่งฮ่าวอาจจะหนีไป ดังนั้นก่อนที่จะต่อสู้ มันจึงได้เตรียมการป้องกัน ไม่ให้เขากระทำเช่นนั้นได้
“ข้าจะไม่หนีอีกแล้ว ในวันนี้” เมื่อเมิ่งฮ่าวมองไปที่ซ่างกวนซิว ความทรงจำเกือบห้าปี ก็ไหลบ่ามาท่วมท้นจิตใจของเขา ปัญหาของคนทั้งสอง เกิดขึ้นก่อนที่สำนักจะล่มสลายไป, การไล่ล่าหลังจากที่สำนักปิดตัวลง เรื่องทั้งหมดนี้ผุดขึ้นมาในความคิดอย่างรวดเร็ว ความต้องการสังหารของเขาก็แวบขึ้นมา
เขายกมือขึ้น เปลวไฟแห่งงูขนาดใหญ่ก็ปรากฎขึ้น ยาวมากกว่าเก้าสิบฉื่อ (1 ฉื่อ ประมาณ 23 เซนติเมตร) ไม่เพียงแค่ขนาดเท่านั้นที่ดูน่าประทับใจ แต่ที่หัวของมัน ก็มีเขาขนาดใหญ่ยื่นออกมา เปลวไฟพุ่งออกมาจากลำตัวของมัน ขณะที่มันพุ่งตรงไปที่ซ่างกวนซิว แผ่ความร้อนอันรุนแรงออกมา
ศีรษะที่ถูกตัด ซึ่งอยู่รายรอบซ่างกวนซิว ประทุและลุกไหม้ขึ้นจากความร้อนนี้ บางศีรษะก็เริ่มหมุนกลิ้งไปตามทางของมัน ซ่างกวนซิวหัวเราะขึ้น ตบไปที่ถุงเก็บสมบัติ และธงห้าสีก็ปรากฎขึ้น ธงขนาดใหญ่ถูกคลี่สะบัดออก และหมอกห้าสี ก็ลอยออกมาจากด้านในของธง จากนั้นหมอกก็กลายเป็นปีศาจหมอกห้าตัว แต่ละตัวสูงเกือบสามสิบหกฉื่อ ด้วยรอยยิ้มอันน่าเกลียด พวกมันพุ่งตรงมาที่เปลวไฟแห่งงู
เสียงระเบิดดังกึกก้อง พุ่งชนก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ละแวกนั้น แตกกระจายกลายเป็นฝุ่นธุลี หักโค่นต้นไม้รอบๆ และต้นเถาวัลย์ของภูเขาต้าชิง จนกลายเป็นฝุ่นผง ฝุ่นและขี้เถ้าหมุนวนอยู่ในอากาศ ทำให้ภาพเบื้องหน้าค่อนข้างเลือนลาง
ท่ามกลางความมืดสลัวนั้น เมิ่งฮ่าวพุ่งออกไปข้างหน้า ด้วยความรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ศีรษะที่ถูกตัดซึ่งยังเหลืออยู่บริเวณนั้น ที่ยังไม่ถูกเผาให้เป็นเถ้าถ่าน ก็เริ่มเกลือกกลิ้งตรงไปที่ซ่างกวนซิว ดวงตาของมันสาดประกาย และนิ้วของมันก็ขยับเป็นรูปแบบการสร้างเวทอาคม จากนั้นมันก็ผลักสองมือออกไปยังเบื้องหน้า
“อู่เซ่อชา! (ห้าสีสังหาร)” มันตะโกนออกมา และเสียงกรีดร้องอันโหยหวน ก็ดังอยู่รอบๆ ตัวมันในทันที เมิ่งฮ่าวตบลงไปที่ถุงเก็บสมบัติ ม้วนภาพวาดก็ปรากฎขึ้นในมือ เขาคลี่ม้วนภาพออก และสัตว์อสูรหกตัวก็กระโจนออกมา ส่งเสียงร้องคำรามดังไปทั่วบริเวณนั้น
เสียงฟ้าผ่าดังก้องอยู่รอบๆ พวกมัน เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไปที่ซ่างกวนซิว ซึ่งสายตาอันเย็นชาของมันได้ส่องประกายออกมา ซ่างกวนซิวพุ่งมาเบื้องหน้าเช่นเดียวกัน ศีรษะที่ถูกตัดก็ถูกบดเป็นฝุ่นผงมากขึ้น
“เจ้ารู้หรือไม่ว่า สำนักเอกะเทวะ ถูกเรียกว่าอะไร ก่อนที่ปรมาจารย์เอกะเทวะจะปรากฎขึ้น?” ซ่างกวนซิวพูดเสียงเย็นชา “มันเรียกว่า สำนักผนึกอสูร!” ทันใดนั้น มันก็มองตรงไปที่จุดสูงสุดของภูเขาต้าชิง และกระทืบเท้าลงไป ภูเขาต้าชิงก็เริ่มส่งเสียงดังกึกก้อง
และทันใดนั้นรังสีอันยากที่จะอธิบาย ก็พุ่งออกมาจากภูเขา มันเป็นเพียงเส้นใย แต่เป็นเส้นใยที่ดูเหมือนว่า จะมีพลังที่สร้างความสะเทือนให้กับสวรรค์สั่นพื้นปฐพี ซึ่งยากจะรับรู้ได้ แต่ภายใต้การควบคุมของซ่างกวนซิว มันก็ลอยขึ้นมาจากพื้นใต้เท้าของเมิ่งฮ่าว
ซ่างกวนซิว ก็ดูเหมือนว่าจะชราลงมากไปกว่าเดิมในทันที ราวกับว่าอายุของมันเพิ่มขึ้นอีกสิบปี มันดูคล้ายกับซากศพซึ่งได้คลานออกมาจากหลุมฝังศพ
เห็นได้ชัดว่าวิชาเวท ที่มันเพิ่งจะใช้ไป คงจะยากอย่างเหลือแสน และต้องใช้อายุอันยาวนานของมันเป็นตัวสร้าง เดิมทีมันไม่เคยคิดว่าจะใช้วิชานี้ แต่เมื่อได้เห็นพลังฝึกตนของเมิ่งฮ่าว มันก็ไม่มีทางเลือกอื่น เพื่อที่จะจบการต่อสู้นี้ให้เร็วที่สุด เนื่องจากตอนนี้ผู้ฝึกตนทุกคนในแคว้นจ้าว กำลังไล่ล่าเมิ่งฮ่าวอยู่
แน่นอนว่าการต่อสู้ครั้งนี้ ต้องสร้างความสนใจให้ผู้ฝึกตนพวกนั้น ถ้ามันสามารถจบการต่อสู้นี้ได้อย่างรวดเร็ว มันก็จะมีเวลาในการเอาของวิเศษที่มันต้องการจากเมิ่งฮ่าวได้
“สำนักผนึกอสูร ค้นหาอสูรอันยิ่งใหญ่ในโลกนี้ ผนึกพวกมันไว้ ปลดปล่อยวิญญาณของพวกมัน และเอาพลังที่สามารถเหยียบย่ำไปทั่วทั้งสวรรค์ของพวกมันมา! เจ้าเพิ่งจะบรรลุระดับเก้า ของการรวบรวมลมปราณ เจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า? ถ้าข้าต้องการ ข้าก็สามารถบรรลุพื้นฐานลมปราณได้ ตั้งแต่เมื่อห้าสิบปีที่แล้ว!”
ขณะที่ซ่างกวนซิวพูดจา เมิ่งฮ่าวก็โบกสะบัดม้วนภาพวาด ใช้มันต้านทานรังสีเส้นใยที่ได้โผล่ออกมารอบๆ เท้าของเขา
แต่ในทันทีที่ม้วนภาพวาดสัมผัสกับรังสีนั้น เสียงระเบิดอันรุนแรงก็ดังออกมา และมีรอยร้าวปรากฎขึ้นบนพื้นผิวของม้วนภาพวาด ขณะที่มันถูกกระแทกออกไปอย่างรุนแรง รังสีเส้นใยพุ่งตรงมาที่เมิ่งฮ่าว
เสียงปังดังขึ้น และเมิ่งฮ่าวก็กระอักโลหิตออกมา พัดขนนกปรากฎขึ้นที่เบื้องหน้าของเขาในชั่วพริบตา เพื่อปกป้องคุ้มกันเขา ขณะที่เมิ่งฮ่าวรีบหลบเลี่ยงออกไปในทันที แต่เขาก็ยังคงกระอักโลหิตออกมาอีกสามครั้ง
เพียงการโจมตีแค่ครั้งเดียว เมิ่งฮ่าวก็บาดเจ็บไปเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าซ่างกวนซิว มีวิชาลับซ่อนไว้อยู่มากมาย มันหัวเราะเสียงเย็นชา ด้วยการใช้อายุอันยาวนานของมัน เพื่อสร้างการโจมตีนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สังหารเมิ่งฮ่าวในทันที ซ่างกวนซิวก็คิดว่ามันต้องชนะอย่างแน่นอน มันเดินไปข้างหน้า เหยียบลงไปบนศีรษะที่ถูกตัดซึ่งยังคงเหลืออยู่ จนแหลกละเอียด
ปากของเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยโลหิต แต่ดวงตาของเขาสาดประกายความดุร้ายออกมา ขณะเดียวกับที่ซ่างกวนซิวได้เริ่มเดินตรงเข้ามา เมิ่งฮ่าวก็ยกมือขึ้น และภายในศีรษะที่ถูกตัดออกมานั้น ก็มีควันสีดำพุ่งขึ้นมา และรวมตัวกันเป็นแมงป่องสีดำในทันที
มันเคลื่อนไหวราวสายฟ้า รวดเร็วจนซ่างกวนซิวไม่มีเวลาที่จะดึงเท้ามันกลับ หรือกระโดดหนีออกไป เหล็กในก็จมลงไปในเนื้อตรงเท้าของซ่างกวนซิวเพียงชั่วพริบตา
เมื่อเหล็กในของมันจมลงไป แมงป่องก็กลายเป็นเส้นใยสีดำ ไหลเข้าไปในเท้าของซ่างกวนซิวอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าของมันบิดเบี้ยว เหตุการณ์ที่กลับกลายเป็นเช่นนี้ ช่างรวดเร็วและคาดไม่ถึง แมงป่องนี้ แน่นอนว่า มาจากเม็ดยาเวทที่หาได้ยาก ซึ่งเมิ่งฮ่าวได้มาจาก วันที่มีการแลกเปลี่ยนหอกเหล็ก กับเชียนสุ่ยเหิน และหลู่ซ่ง แห่งสำนักจื่อยิ่น (ชะตาม่วง), แมงป่องเวทตัวนี้มีพิษอันร้ายแรงยิ่งนัก
เส้นใยสีดำไหลเข้าไปในเท้าของซ่างกวนซิว จากนั้นก็รวมเข้าไปในเส้นลมปราณของมัน กระจายเต็มไปทั่วร่างในทันที ใบหน้าของมันเปลี่ยนเป็นสีดำ และกระอักโลหิตสีดำออกมา มีกลิ่นเหม็นเหมือนปลาเน่า
“นี่คือพิษอะไร!?” ซ่างกวนซิวกล่าว สีหน้าตกใจขณะที่ล่าถอยกลับไป ความรู้สึกอ่อนแรง กระจายไปทั่วร่างของมันราวอุทกภัยไหลบ่า มันรู้ว่ามีเวลาให้คิดเพียงน้อยนิด มันตบไปที่ถุงเก็บสมบัติ หยิบเม็ดยาขึ้นมา เตรียมจะกลืนลงไป
เมิ่งฮ่าวได้วางแผนมาเป็นอย่างดี เพื่อที่จะโจมตีเช่นนี้ได้ แม้แต่การกระอักโลหิต สามครั้งเมื่อครู่นี้ ก็เป็นการจงใจทำ เพื่อให้ซ่างกวนซิวคิดว่ามันกำลังได้เปรียบ เมื่อเห็นมันถอยไป และหยิบเม็ดยาขึ้นมา เมิ่งฮ่าวก็พุ่งตรงเข้าไป ตบลงที่ถุงเก็บสมบัติ และร่างแหสีดำก็พุ่งออกมา เตรียมจะครอบลงไปที่ซ่างกวนซิว
ต้องใช้เวลาในการอธิบาย สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น นานมากกว่าเวลาที่เกิดขึ้นจริงมากนัก ใบหน้าของซ่างกวนซิวส่องประกายเมื่อมันกำลังจะกลืนเม็ดยาลงไป นิ้วของมันเริ่มขยับเป็นรูปแบบเวทอาคม
ในขณะที่แหได้เริ่มครอบคลุมมัน เมิ่งฮ่าวพุ่งตรงไปโดยไม่มีการหยุดชะงัก ธนูไม้สีดำปรากฎขึ้นในมือ และเขาก็ง้างคันธนูขึ้น จากนั้นก็ส่งลูกธนู ส่งเสียงแหวกฝ่าอากาศตรงไปที่ซ่างกวนซิว
ซ่างกวนซิวเคลื่อนไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว เม็ดยา, แหสีดำ, ลูกธนู และเวทอาคม มันไม่มีเวลาจัดการทุกอย่าง ทำได้เพียงแค่สองอย่างเท่านั้น
เสียงระเบิดดังออกมา ซ่างกวนซิวกลืนเม็ดยาลงไป แต่ยกเลิกการสร้างเวทอาคม มันเตรียมที่หลบแหสีดำ แต่ไม่สามารถเลี่ยงลูกธนูได้ มันถูกยิงเข้าไปที่ไหล่ด้านขวา โลหิตสีดำพุ่งกระจายออกมา
ความเจ็บปวดรุนแรงแวบขึ้นมาในความรู้สึกของมัน แต่ซ่างกวนซิวก็แค่นเสียงเบาๆ ออกมา เมิ่งฮ่าวไม่หยุดชะงักแม้แต่น้อย ลูกธนูดอกที่สองก็ส่งเสียงหวีดหวิวตรงเข้ามา ตามด้วยดอกที่สามและสี่ เมิ่งฮ่าวเคลื่อนตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ ทุกก้าวที่เขาย่างไป ก็ยิงลูกธนูออกไป เจ็ดก้าว เจ็ดดอก
ลูกธนูทั้งเจ็ด พุ่งตรงไป ส่งเสียงแหลมเล็กแหวกฝ่าอากาศ ด้วยรังสีสังหารอันน่าตกใจ!
ซ่างกวนซิวถอยหนีอย่างต่อเนื่อง พยายามดิ้นรนเพื่อควบคุม ความเร็วของเส้นใยสีดำภายในร่าง และหลบหลีกลูกธนูที่พุ่งเข้ามาด้วย แต่การอยู่ที่ระดับเก้า ของการรวบรวมลมปราณ มันก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก มันอาจจะอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเก้า ของการรวบรวมลมปราณ อีกนิดเดียวก็จะถึงขั้นพื้นฐานลมปราณ แต่มันก็ยังคงไม่ใช่ผู้ฝึกตนขั้นพื้นฐานลมปราณ
ไม่, มันยังคงอยู่ห่างไกลจากขั้นพื้นฐานลมปราณมากนัก เช่นเดียวกับเมิ่งฮ่าว เขายังคงอยู่ในขั้นรวบรวมลมปราณ ความแตกต่างในระดับพลัง ระหว่างทั้งสองขั้นนี้ เหมือนกับความแตกต่าง ระหว่างท้องฟ้า และผืนดิน
มันไม่สามารถทำทุกอย่างให้สมบูรณ์พร้อม ในเวลาเดียวกัน เสียงระเบิดดังออกมา กระหึ่มก้องไปทั่วบริเวณนั้น เมื่อลูกธนูทั้งเจ็ดดอก แทงเข้าไปในแขนขวาของมัน ทำให้แขนข้างนั้นถูกทำลายลงโดยสิ้นเชิง นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่มันทำได้ เพื่อป้องกันลูกธนูเหล่านั้น และเพื่อควบคุมพิษในร่างได้ชั่วคราว มันต้องจ่ายค่าตอบแทนด้วยแขนขวา
ถึงแม้ว่ามันจะทำเช่นนั้น แต่ลูกธนูดอกที่แปด ก็พุ่งตรงมาที่มัน จากนั้นก็ดอกที่เก้า มันแหงนหน้าขึ้นไปในท้องฟ้า ส่งเสียงกู่ร้องออกมา
จากวันที่มันได้เริ่ม เดินเข้ามาในเส้นทางแห่งการฝึกตน จนกระทั่งถึงวันนี้ มันไม่เคยได้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ ตรึงเครียดและอันตรายเช่นนี้มาก่อน มันสูญเสียแขนขวาไป! ราคาที่มันต้องจ่าย, ความเจ็บปวดที่มันรู้สึก ผลักดันให้ความต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวของมัน เข้มข้นสูงขึ้นมากกว่าเดิม
ดวงตาของมันแดงก่ำ พิษอยู่ในความควบคุม แต่ก็ไม่ง่ายที่จะขจัดให้หายไป ความจริงแล้ว ณ ขณะนี้ มันก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะขจัดพิษนี้ ถ้ามันยังอยู่ในขั้นรวบรวมลมปราณ มีเพียงขั้นพื้นฐานลมปราณเท่านั้น ที่จะทำได้
“เทียนเหอไห่! (ทะเลทางช้างเผือก)” มันตะโกนออกมา เส้นผมลอยขึ้นไปอย่างบ้าคลั่ง มันกัดลิ้นเล็กน้อย และพ่นโลหิตออกมา ไข่มุกสีม่วงลอยออกมาจากกลุ่มโลหิต ภายในไข่มุก สามารถเห็นสายลมอันรุนแรงบ้าคลั่งอยู่ด้านใน เมื่อไข่มุกปรากฎขึ้น สายลมอันดุร้ายรุนแรงก็พุ่งออกมา ส่งผลให้ลูกธนูสามดอกสุดท้ายของเมิ่งฮ่าวหมุนคว้างออกไป จากนั้นก็หักกระจายออกเป็นชิ้นๆ อย่างง่ายดาย
