โอกาสของเมิ่งฮ่าวในตอนนี้มาอย่างฉับพลัน และคาดไม่ถึงมาก่อน ต้องขอบคุณสำหรับความโชคดีเช่นนี้ พื้นฐานฝึกตนของเขาไต่ระดับสูงขึ้นไปด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งเขาเข้าไปใกล้ต้นไม้มากเท่าไหร่ ลมปราณก็ยิ่งหนาแน่นมากขึ้นเท่านั้น
เขาสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ไม่สนใจสายตาแปลกๆ ของทุกคนที่จ้องมองมาโดยสิ้นเชิง เขามุ่งความสนใจไปยังต้นไม้ยักษ์ และลมปราณแปลกๆ ที่มีเพียงเขาคนเดียวที่สามารถดูดซับได้เท่านั้น
เป็นเวลานานมากแล้ว ที่เขารู้สึกเพลิดเพลินกับการดูดซับลมปราณได้เช่นนี้ ดวงตาเขาส่องประกายเจิดจ้า ขณะที่ร่างพุ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว
ลมปราณที่อยู่ใต้ต้นไม้พลุ่งพล่านปั่นป่วนราวบ้าคลั่ง ร่างของเขาเหมือนกับหลุมดำที่หมุนวน ดูดลมปราณทั้งหมดเข้าไป โดยไม่มีข้อยกเว้น
พลังฝึกตนของเขาไต่ระดับขึ้นไปอย่างต่อเนือง และภาพของเสาแห่งเต๋าต้นที่ห้าก็เริ่มชัดเจนมากขึ้น ในไม่ช้ามันก็จะไม่ใช่ภาพลวงตาอีกต่อไป
หนึ่งในสิบส่วน, สองในสิบส่วน, สามในสิบส่วน…
เมิ่งฮ่าวตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาดูดซับลมปราณที่หนาแน่นนั้นเพิ่มขึ้น เขาพุ่งทะยานตรงไป มุ่งหน้าไปยังฐานของต้นไม้ยักษ์
เมื่ออยู่ข้างหอคอยต้นไม้ เมิ่งฮ่าวก็ตัวเล็ก และอ่อนแอยิ่งกว่าแมลง มันไม่สามารถที่จะเปรียบเทียบกันได้ ช่างแตกต่างกันราวกับแสงของหิ่งห้อย และแสงจันทร์
เมิ่งฮ่าวเป็นคนแรกที่เข้าไปถึงต้นไม้ ผู้ฝึกตนคนอื่นๆ เข้ามาใกล้ เพียงแค่สูดลมหายใจเข้าออกสิบครั้ง หวังเถิงเฟย และหวังโหย่วฉาย ก็ก้าวเท้าเข้ามา
พวกมัน แน่นอนว่า ไม่ได้ดูดซับลมปราณในสถานที่แห่งนี้ ดังนั้น จึงไม่มีทางที่จะเติมลมปราณเข้าไปใหม่ได้ ไม่จำเป็นแม้แต่จะพูดถึงความยากลำบากของพวกมัน ที่จะเคลื่อนที่ต่อไป แต่กลับกัน เมิ่งฮ่าวราวกับมัจฉาในสายน้ำ ในทันใดนั้น เขาก็อยู่ห่างจากพวกมันหนึ่งร้อยจ้าง
หลังจากที่ได้เห็นเช่นนั้น ดวงตาของพวกที่มุงดู ต่างก็สาดประกายด้วยแสงแปลกๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับปรมาจารย์ตระกูลซ่ง ดวงตาของมันเจิดจ้าขึ้น ขณะที่มองไปยังกลุ่มเมฆกระแสน้ำวน และเมิ่งฮ่าว
“มันสามารถดูดซับลมปราณในสถานที่นั่น…” มันคิด “แต่ที่นั่นเป็นเพียงภาพวาดของต้นเจี้ยนมู่ มันไม่ได้เป็นแม้แต่ภาพที่ฉายออกมา แต่มันก็ยังมีเจตจำนงบางส่วนของต้นเจี้ยนมู่อยู่ เช่นเดียวกับลมปราณที่หนาแน่นนั่น ถึงแม้จะไม่มากนัก…” ดวงตาของมันสาดประกาย ถึงแม้ว่าจะยังมีความลังเลอยู่บางส่วนก็ตาม
ซ่งเหล่าไกว้ก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็มีความยินดีมากด้วยเช่นกัน ใบหน้ามันเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง มันมองไปยังสีหน้าที่เปลี่ยนไปของผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งคนอื่นๆ และรอยยิ้มก็ยิ่งกว้างมากขึ้น มันโบกสะบัดแขนเสื้อ เพื่อรวบรวมผลไม้วิญญาณเหล่านั้นเข้าด้วยกัน
“สหายเต๋าทั้งหลาย ข้าต้องขอรวบรวมชัยชนะของข้าแล้ว พวกท่านยังต้องการจะเดิมพันอื่นอีกหรือไม่? ข้าเดิมพันว่า เจ้าเด็กผู้นี้ จะกลายเป็นบุตรเขยคนต่อไปของตระกูลซ่ง พวกท่านว่าอย่างไร? เดิมพัน หรือไม่เดิมพัน?”
ผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งคนอื่นๆ ไม่สนใจมัน ปฏิเสธที่จะไปตอแยมัน และเพ่งความสนใจไปยังสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในกลุ่มเมฆกระแสน้ำวนต่อไป พวกมันจ้องไปยังเมิ่งฮ่าวที่ไต่ขึ้นไปยังต้นไม้ยักษ์อย่างครุ่นคิด
ซ่งเหล่าไกว้ส่งเสียงกระตุ้นไปอีกสองสามครั้ง แต่เมื่อเห็นคนอื่นๆ ไม่ยอมพูด มันก็เอาผลไม้วิญญาณเก็บเข้าไป และหัวเราะออกมา ความรู้สึกไม่ดีต่อเมิ่งฮ่าวเมื่อหลายปีก่อน ได้หายไปเรียบร้อยแล้วในตอนนี้
“เจ้าเด็กเมิ่งฮ่าวผู้นี้ไม่เลวเลย” ซ่งเหล่าไกว้กล่าว สายตาก็มองไปยังกลุ่มเมฆกระแสน้ำวน “อ้าย, ถ้าข้ารู้ว่ามันเป็นเช่นนี้ ข้าก็น่าจะเดิมพันอยู่ข้างมัน กับอู๋ติงชิว เมื่อหลายปีก่อนนั้น”
ภายในกลุ่มเมฆกระแสน้ำวน ดวงตาหวังเถิงเฟยแดงก่ำ มันอยู่บนต้นไม้แล้วในตอนนี้ กำลังพุ่งขึ้นไป ลมปราณในบริเวณนั้นปะทะมาที่มัน และมันก็ไม่มีทางจะดูดซับไว้ได้ สายลมกรรโชกไปมา แต่มันก็ทำเป็นไม่สนใจ มันรู้ว่า ถ้ามันตกลงไปจากต้นไม้นี้ มันก็จะเริ่มต้นได้ใหม่จากด้านล่างของต้นไม้
กว่าจะคืบหน้าได้ช่างยากเย็นเป็นอย่างยิ่ง แต่ทุกครั้งที่มันมองขึ้นไป และเห็นเมิ่งฮ่าวพุ่งขึ้นไป ก็ทำให้มันไม่สนใจเสียงลมที่แหลมเล็ก และแรงกดดันอันหนาแน่นนั้น ความบ้าคลั่ง และความอิจฉาอย่างรุนแรง เต็มอยู่ในจิตใจ และมันก็พุ่งต่อไปยังแรงกดดันอันหนาแน่นนั้น
“ข้าจะพ่ายแพ้แก่มันได้อย่างไร!?!?” มันมีโทสะอยู่ในใจ “ข้าคือผู้ถูกเลือกแห่งตระกูลหวัง! มันขโมยขุมทรัพย์ และคนรักของข้า! วันนี้, ข้าจะแย่งชิงความโชคดีของมันไป ทำไมเจ้าถึงมักจะไม่มีความยุติธรรมต่อหวังเถิงเฟย, สวรรค์?! ข้าไม่ยอม ข้าจะไม่ยอมแพ้!!” ขบฟันแน่น มันพุ่งขึ้นไป สายลมกรรโชกมาที่มัน แต่มันก็ดื้อดึงยึดจับต้นไม้ไว้ มันรู้สึกราวกับว่า แขนของมันกำลังจะฉีกขาดออกไป
ด้วยความประหลาดใจ หวังเถิงเฟย ทันใดนั้น ก็ตระหนักว่า การไม่อาจดูดซับลมปราณของสถานที่นี้ ทำให้เกิดแรงกดดันอย่างรุนแรง แต่จริงๆ แล้ว ที่รอบๆ ร่าง เมิ่งฮ่าวจะมีแรงกดดันลดลง ยิ่งมันเข้าไปใกล้เมิ่งฮ่าวมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเดินหน้าต่อไปได้ง่ายขึ้น
ด้านหลังมัน หวังโหย่วฉาย, เชียนสุ่ยเหิน, หลู่ซ่ง รวมถึงเจ้าอ้วน และคนอื่นๆ ทั้งหมดต่างก็มาถึงต้นไม้ และติดตามมาอย่างไม่ลดละ
พวกมันทั้งหมดสังเกตเห็น ความเร็วของเมิ่งฮ่าวได้เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน
เมิ่งฮ่าวรู้สึกได้ว่า ถึงแม้ลมปราณในสถานที่แห่งนี้ จะหนาแน่นและอุดมสมบูรณ์ แต่จริงๆ แล้ว สถานที่นี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นพื้นที่สองส่วนที่แตกต่างกัน ลมปราณที่เขาอยู่ในตอนนี้ถูกดูดซับจนเกือบจะแห้งหายไป เนื่องด้วยเหตุนี้ หวังเถิงเฟย และคนอื่นๆ จึงสามารถเคลื่อนที่ได้รวดเร็วขึ้น
แต่ ถึงแม้ว่าลมปราณที่ด้านล่างเขาจะลดลง เขาก็ยังคงเคลื่อนที่ตรงขึ้นไป ในไม่ช้า เขาก็เผชิญกับลมปราณที่หนาแน่นมากขึ้น ซึ่งเขาก็เริ่มดูดซับในทันที เสาแห่งเต๋าต้นที่ห้าของเขาเริ่มก่อตัวสี่ในสิบส่วน
“ลมปราณในที่นี้ถูกแบ่งเป็นชั้นๆ” เขาคิด ดวงตาส่องแสงเจิดจ้า “ข้าสามารถดูดซับเข้าไปในร่างได้อย่างสมบูรณ์ในแต่ละชั้น ถึงแม้มันจะดูหนาแน่นอย่างน่าเหลือเชื่อ แต่จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีมากมายนัก อย่างไรก็ตาม ถ้าข้าดูดซับพวกมันเข้าไปทั้งหมด ข้าก็สามารถสร้างเสาแห่งเต๋าต้นที่ห้าได้อย่างสมบูรณ์” เขามุ่งหน้าต่อไป และลมปราณก็ไหลเข้าไปในตัวเขาอย่างต่อเนื่อง เมื่อไหร่ที่มันเริ่มจางลง เขาก็จะพุ่งขึ้นไปยังชั้นอื่นต่อไป
ด้านหลังเขา หวังเถิงเฟย และคนอื่นๆ เพิ่มความเร็วขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลมปราณได้เหือดแห้งลง แรงกดดันที่ต่อต้านพวกมันก็หายไป มีเพียงสิ่งเดียวที่ต้องจัดการก็คือสายลมที่เกรี้ยวกราดนั้น ความคืบหน้าของพวกมันในตอนนี้ ง่ายขึ้นกว่าเดิมมากนัก ดังนั้นช่องว่างระหว่างเมิ่งฮ่าว และพวกมันก็เริ่มลดน้อยลงไปอย่างช้าๆ
ต้นไม้ยักษ์มีเส้นผ่าศูนย์กลางหลายสิบจ้าง และจากที่ห่างไกล ก็ดูเหมือนว่ามันไม่ได้อยู่ไกลจากชั้นเมฆด้านบน ซึ่งมีผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งมองดูอยู่มากนัก เมื่อได้เห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้ ก็ทำให้พวกมันนั่งครุ่นคิดอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ผู้ฝึกตนจากตระกูลหวังส่งเสียงเย็นชาอยู่ในลำคอ “ซ่งเหล่าไกว้ เรามาเดิมพันกันอีก ครั้งนี้ เดิมพันก็คือ ผลไม้วิญญาณสองผล!”
ซ่งเหล่าไกว้ลังเลชั่วครู่ คิ้วมันขมวดแน่น
ผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งสำนักชิงหลัว ส่งเสียงไอออกมาเบาๆ “ข้าเอาด้วย” มันกล่าว
ผู้ฝึกตนขั้นวิญญาณแรกก่อตั้ง จากตระกูลหลี่เห็นด้วย “เดิมพันอีกสักครั้ง” มันพูดเสียงราบเรียบ “ซ่งเหล่าไกว้ ทำไมพวกเราถึงไม่ร่วมเดิมพันกันทุกคน? สองผลไม้วิญญาณต่อหนึ่งคน ผู้ชนะก็เอาไปทั้งหมด” คำพูดของมันทำให้ซ่งเหล่าไกว้ยิ่งลังเลมากขึ้น
หลังจากผ่านไปนาน มันกัดฟันแน่น จริงๆ แล้ว มันก็เชื่อถือในความสามารถของเมิ่งฮ่าว เป็นอย่างมาก ดังนั้นมันจึงโบกสะบัดแขนเสื้อ
“พวกเรามาเดิมพันกันอีกครั้ง!” มันกล่าว
ต่อมา ผู้พิสดารขั้นวิญญาณแรกก่อตั้งทั้งหมด ต่างก็หยิบเอาผลไม้วิญญาณออกมา เมื่อได้เห็นผลไม้วิญญาณมากมายเช่นนี้อยู่รวมกัน ก็ทำให้ผู้ฝึกตนทุกคนต่างก็ตัวสั่นด้วยความกระตือรือร้น เดิมพันในครั้งนี้ มากกว่าครั้งก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัดเจน
ในเวลาเดียวกับที่ผู้พิสดารทั้งหมดกำลังเดิมพันกันอยู่ เมิ่งฮ่าวพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วสูงสุด เขาได้ผ่านต้นไม้ยักษ์ไปสามชั้นแล้ว และตอนนี้ก็คืบหน้าไปสามในสิบส่วน ณ ตอนนี้ หวังเถิงเฟย และคนอื่นๆ ต่างก็อยู่ห่างจากด้านหลังเขาเพียงแค่สิบจ้าง ดูเหมือนว่า พวกมันใกล้จะผ่านเขาไปในไม่ช้า
ใบหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่ง โชคดีที่สถานที่นี้มีลมปราณอย่างหนาแน่น มากกว่าที่เขาคาดคิดไว้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดที่ใครจะเป็นคนแรก ทันใดนั้น หวังเถิงเฟยก็แผดเสียงออกมา มันใช้วิชาเวทบางอย่างที่ไม่มีใครรู้จัก ร่างของมันเริ่มเรืองแสงออกมา และพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วที่ระเบิดออกมาอย่างน่าเหลือเชื่อ เพียงแค่ไม่กี่อึดใจ มันก็พุ่งขึ้นไปมากกว่าสิบจ้าง ทำให้มันพุ่งผ่านเมิ่งฮ่าวไปเกือบสามจ้าง
แต่ก่อนที่มันจะมีโอกาสได้ดีใจ พลังอันมหาศาลก็ทำให้ร่างของมันสั่นสะท้าน แรงกดดันทำให้มันกระอักโลหิตออกมา ขณะที่แรงกดดันนั้น ห่อหุ่มไปรอบตัวมัน หลังจากนั้น เมิ่งฮ่าวก็พุ่งผ่านมันไป ดูดซับลมปราณในพื้นที่นั้นเข้าไปในร่าง แรงกดดันก็เริ่มลดน้อยลง ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น หวังเถิงเฟยก็รู้สึกราวกับว่า มันอาจจะถูกบดขยี้ลงไปบนต้นไม้ โดยหัตถ์ยักษ์ที่มองไม่เห็น
สีหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่งเหมือนเช่นเดิม ขณะที่เขาพุ่งตรงไป ไม่สนใจหวังเถิงเฟย เขาผ่านบริเวณที่ซึ่งเต็มไปด้วยโลหิตของหวังเถิงเฟยที่กระอักออกมา ดูดซับลมปราณอย่างต่อเนื่อง หลังจากดูดซับพวกมันทั้งหมดเข้าไป เขาก็เคลื่อนที่ไปยังชั้นต่อไป
เห็นได้ชัดว่า ใครก็ตามที่ต้องการจะผ่านเมิ่งฮ่าวไป ทำได้เพียงพุ่งผ่านไปข้างหน้าแค่แวบเดียว
อย่างไรก็ตาม การได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับหวังเถิงเฟย ก็ทำให้จิตใจของผู้ฝึกตนทุกคนที่ด้านล่าง ต่างก็ตกใจไปตามๆ กัน พวกมันจ้องไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยสีหน้าแปลกๆ สำหรับเจ้าอ้วน มันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ และมองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อโดยสิ้นเชิง
ในตอนนี้ ไม่มีใครในผู้ฝึกตนที่ไล่ตามมา จะกล้าพุ่งผ่านเมิ่งฮ่าวไป…
เมิ่งฮ่าวไปต่ออย่างช้าๆ ทำให้พวกมันไม่มีทางเลือกนอกจากทำเช่นเดียวกัน มีท่าทางอึดอัดใจ และทำอะไรไม่ได้ พวกมันติดตามเมิ่งฮ่าวไป เห็นได้ชัดว่า หลายคนในพวกมัน มีแผนการต่างๆ อยู่ในใจ พวกมันจะรอจนกระทั่งเข้าไปใกล้จุดสูงสุดของต้นไม้ หลังจากนั้น วิธีการต่างๆ ก็จะระเบิดออกมา ขณะที่พวกมันพยายามที่จะพุ่งผ่านเขาไป!
