ซ่างกวนซิว ในชุดยาวสีดำ เดินขมวดคิ้วอยู่บนถนนในเมืองเทียนเหอ ผู้ฝึกตนสองคน อยู่ในระดับเจ็ดของการรวบรวมลมปราณ สวมใส่ชุดยาวสีดำด้วยเช่นเดียวกัน เดินอยู่ด้านหลังของมัน เมื่อดูจากสีหน้าท่าทางของสองคนนั้น ก็พอจะบอกได้ว่าพวกมันค่อนข้างนับถือซ่างกวนซิวอยู่ไม่น้อย
พวกมันติดสอยห้อยตามซ่างกวนซิว เพื่อสำรวจตรวจหาอะไรบางอย่างในเมืองนี้ และได้เดินผ่านร้านที่เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะหลบเข้าไป
สีหน้าของเมิ่งฮ่าว สงบเยือกเย็นเหมือนเช่นเคย ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ ก็ไม่มีใครสามารถมองเห็น เนื่องจากมีหมวกไม้ไผ่ปีกกว้าง ปิดบังใบหน้าเขาอยู่ เขามองกวาดไปรอบๆ ร้านที่เขาเข้าไป
มันเป็นร้านขายยา ที่มีเพียงแค่ชั้นเดียว และไม่กว้างมากนัก มีชั้นวางของอยู่เต็มร้านเล็กๆ แห่งนี้ และบนชั้นวางก็เต็มไปด้วยขวดยา ขวดยาหลายขวดเป็นขวดเปล่า ถึงแม้ว่าบนผิวด้านนอกของแต่ละขวด จะเขียนชื่อของเม็ดยาและราคากำกับไว้
ที่มุมด้านในของร้าน มีบุรุษหนุ่มนั่งขัดสมาธิอยู่ นอกจากมันแล้ว ก็มีเมิ่งฮ่าวเพียงคนเดียวที่อยู่ในร้านนี้
เมิ่งฮ่าวเดินดูชื่อของเม็ดยาชนิดต่างๆ, ในที่สุด เขาก็พบขวดยาที่เขียนด้วยตัวอักษรว่า “ตี้หลิงตาน (เม็ดยาลมปราณปฐพี)” มันสะดุดสายตาเขาในทันที
“มันมีค่าถึงสามร้อยหินลมปราณ…” เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้ว กระจกทองแดงต้องการหินลมปราณ สองร้อยก้อน ในการสร้างเม็ดยาตี้หลิง ถึงมันจะแตกต่างกัน แต่ก็ไม่มากนัก
เมื่อได้เห็นเมิ่งฮ่าว พึมพำกับตัวเอง บุรุษที่นั่งขัดสมาธิอยู่ในมุมด้านในของร้าน ก็ลืมตาขึ้นและกล่าวเสียงเย็นชา “เม็ดยาตี้หลิง มาจากดินแดนด้านใต้ ร้านเรามีไม่มากนัก แค่ห้าเม็ด”
เมิ่งฮ่าวพยักหน้า มองไปรอบๆ เป็นครั้งสุดท้าย เตรียมตัวจะจากไป แต่ทันใดนั้นก็หยุดลง “ท่านมีเม็ดยาพื้นฐานลมปราณหรือไม่?”
เมื่อบุรุษผู้นั้นได้ยิน ก็ยิ้มขึ้นมา มีความเคลือบแคลงสงสัยที่ยากจะสังเกตเห็นได้
“สหายเต๋า, นี่คงจะเป็นครั้งแรก ที่ท่านได้มาที่เมืองเทียนเหอนี้ เม็ดยาพื้นฐานลมปราณ มีราคามากกว่าหนึ่งแสนหินลมปราณ มันเป็นยาที่ล้ำค่าอย่างแท้จริง แต่โชคไม่ดี ที่ไม่มีอยู่ในร้านนี้เลย ข้าเคยได้เห็นมันแค่ครั้งเดียวในชีวิต ถ้าท่านสนใจที่จะซื้อมันจริงๆ ท่านต้องไปที่ร้านเทียนเหอ”
“แพงยิ่งนัก!!” เมิ่งฮ่าวกล่าว สุ้มเสียงเต็มไปด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขา ความสงสัยของบุรุษหนุ่มผู้นั้นก็หายไป มันคิดว่าเมิ่งฮ่าวแค่มาสอบถามข้อมูล และคงไม่สามารถที่จะซื้อมันได้จริงๆ
เมื่อได้ยินเมิ่งฮ่าวพึมพำกับตัวเอง ถึงราคาที่น่าตกใจของเม็ดยาพื้นฐานลมปราณ บุรุษหนุ่มก็ไม่สนใจเขา และปิดตาลงอีกครั้ง
เมิ่งฮ่าวออกจากร้าน และเดินไปตามทางบนถนนของเมืองเทียนเหอ สายตาของเขาส่องประกาย ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ขมวดคิ้วด้วยสองเหตุผล เหตุผลแรก ดูเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะขายเม็ดยาและอาวุธเวท อีกเหตุผลก็คือ ซ่างกวนซิว
“มันใส่ชุดดำ และมีผู้ฝึกตนในชุดดำคอยติดสอยห้อยตาม ชุดของพวกมันเหมือนกับชุดของผู้คุ้มกันของเมืองนี้ ดูเหมือนว่า หลังจากที่มันออกจากสำนักเอกะเทวะ มันไม่ได้เข้าสังกัดค่ายสำนักอื่นๆ แต่มาอยู่ในที่นี้มากกว่า”
เมิ่งฮ่าวก้มหน้าลง แต่แทนที่จะออกจากเมืองไป เขากลับเดินช้าๆ เข้าไปในเมือง มองดูอยู่ด้านนอกของแต่ละร้าน เมื่อทำเช่นนี้ คิ้วที่ขมวดอยู่ของเขาก็ลึกมากยิ่งขึ้น
ดูเหมือนว่ามีเม็ดยาสำหรับทุกระดับชั้น ของการรวบรวมลมปราณ วางขายอยู่ในเมืองนี้ แต่จำนวนเม็ดยาที่ขายมีไม่มากนัก ปัญหาก็คือราคาที่วางขายไม่ได้สูงไปกว่า ราคาที่เขาใช้กระจกผลิตขึ้นมาสักเท่าไหร่ พูดอีกอย่างก็คือ ส่วนต่างของกำไรที่จะได้ไม่สูงมากนัก
“ลืมเรื่องเม็ดยาไปดีกว่า ข้าจะลองไปดูอาวุธเวทต่อ” เมิ่งฮ่าวหันหลังกลับ มุ่งตรงไปยังถนนสายอื่น มีผู้ฝึกตนมากมายเดินผ่านไปมา ระดับการฝึกตนของพวกมันมีหลายระดับ ส่วนใหญ่จะอยู่ระหว่างระดับขั้นสาม และขั้นห้า
เมิ่งฮ่าวพบเห็นแค่ผู้ฝึกตนสามคน ที่เหมือนเขา คือ อยู่ระดับขั้นแปด ของการรวบรวมลมปราณ พวกมันปกปิดใบหน้า ทำให้ยากที่จะเห็นได้ชัดเจน
มีร้านขายของวิเศษหลายร้านอยู่ที่เมืองนี้ เมิ่งฮ่าวเดินเข้าไปดูทีละร้าน ตรวจสอบสินค้าในร้านอย่างละเอียด ในทื่สุด ก็เป็นยามสนธยา เมิ่งฮ่าวถอนหายใจออกมา ที่นี่ขายอาวุธเวทระดับต่ำในราคาที่สูง แต่ก็ไม่มีอันไหนที่ราคาใกล้เคียงถึง หนึ่งแสนหินลมปราณที่เขาต้องการ
ถ้าต้องการมากขนาดนั้น เขาก็ต้องขายกระบี่บินเกือบหนึ่งพันเล่ม แต่ด้วยจำนวนที่มากมายขนาดนี้ ก็คงจะไปสร้างความสนใจให้คนอื่นโดยไม่จำเป็น เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้เลย
อาวุธเวทของเขามีราคาที่หลากหลาย แต่ก็ไม่มีชิ้นไหน ที่มีราคาเท่ากับหินลมปราณที่มากมายเช่นนั้น และถ้าเขาขายอาวุธเวทที่มีอยู่ทั้งหมดไป ก็จะทำให้เกิดเป็นจุดสนใจมากมาย
สิ่งที่เขาต้องการก็คือ จัดการขายทุกอย่างในครั้งเดียว และจากไปในทันที
ตอนนี้ เมิ่งฮ่าวนั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องพักของโรงเตี๊ยม “ถ้าข้าต้องขายเม็ดยาพื้นฐานลมปราณจริงๆ แล้วละก็…ข้าต้องทำมันด้วยความระมัดระวัง” เขาพูดกับตัวเองอย่างเงียบๆ “ข้าไม่ควรผลีผลาม”
เมืองเทียนเหอไม่ใหญ่มาก ในตอนเย็นของวันที่สอง เขาก็ได้สำรวจไปทั่วทุกมุมเมือง ในที่สุด เขาก็มาหยุดยืนอยู่หน้าอาคาร ที่ตกแต่งอย่างหรูหราสวยงาม เขาพึมพำกับตัวเอง เดินตรงเข้าไป
แผ่นป้ายที่อยู่ด้านบน จารึกตัวอักษรอ่านว่า “เทียนเหอฟ่าง” ซึ่งเป็นชื่อเดียวกันกับเมืองนี้
อาคารนี้สูงสามชั้น เมิ่งฮ่าวเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆ ชั้นแรก โดยไม่สามารถขึ้นไปยังชั้นที่สองได้ การที่จะขึ้นไปชั้นสองได้ ต้องนำหินลมปราณจำนวนมากมายมาแสดงให้เห็นก่อน
เมิ่งฮ่าวไม่ได้สนใจมากนัก เขาเดินไปรอบๆ มองสิ่งของไปเรื่อยๆ ราวกับว่าเป็นลูกค้าปกติธรรมดา จากนั้นก็จากไป
เขากลับไปนั่งขัดสมาธิในห้องพักของโรงเตี๊ยม ขมวดคิ้วกับตัวเอง
“มีแค่ประตูเดียว ที่ถูกคุ้มกันโดยผู้ฝึกตนระดับแปดสามคน และอีกหนึ่งคน อยู่ในระดับเก้า…ข้าขึ้นไปยังชั้นสองไม่ได้ และก็มองผ่านบันไดขึ้นไปไม่ได้เช่นกัน ของทุกอย่างในชั้นแรกล้วนธรรมดา ที่ไม่ค่อยมีพลังลมปราณเท่าไหร่…ข้าอยากจะรู้ว่ามีอะไรอยู่บนชั้นสอง จะไปดูผ่านหน้าต่างจากด้านนอกก็ไม่ได้ เพราะมันถูกปิดอย่างแน่นหนา”
หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็หยิบกระจกทองแดงออกมา
ในถุงเก็บสมบัติของเขาตอนนี้ มีหินลมปราณแค่หนึ่งหมื่นก้อนกับอีกเล็กน้อย เขากัดฟัน หยิบเม็ดยาพื้นฐานลมปราณออกมา วางไปบนกระจกทองแดง มันเริ่มจมลง หายไปในกระจกทันที เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เริ่มใส่หินลมปราณเข้าไปในกระจก
เมื่อเขาใส่หินลมปราณก้อนที่หนึ่งหมื่นเข้าไป แสงสว่างจ้าก็สาดประกายออกมา จากนั้นเม็ดยาพื้นฐานลมปราณก็ปรากฎขึ้น เมิ่งฮ่าวเตรียมตัว เมื่อกลิ่นหอมของเม็ดยาเริ่มกระจายออก เขาก็รีบหยิบเม็ดยาทั้งสองใส่เข้าไปในถุงเก็บสมบัติ มองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง
เนื่องจากความรวดเร็วของเขา ทำให้กลิ่นหอมของเม็ดยา แทบจะไม่กระจายออกไปเลย ดังนั้นจึงไม่มีใครรับรู้ได้
เขานั่งขัดสมาธิบนเตียง สายตาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ผ่านไปสักพัก เขาตบไปที่ถุงเก็บสมบัติ หยิบชุดยาวสีขาวออกมา นี่เป็นชุดของติงซิ่น ที่เขาได้จากถุงเก็บสมบัติของมัน เขาสวมใส่ชุดขาวนี้ และห้อยหยกประจำตัวของติงซิ่นไว้ที่คอ ลุกขึ้นยืน และเริ่มเดินหน้าถอยหลังอยู่ในห้อง ดูท่าทางกำลังคิดมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
รุ่งอรุณ สองวันหลังจากนั้น เมิ่งฮ่าวสวมหมวกไม้ไผ่อีกครั้ง ใส่ชุดยาวสีขาวอยู่ด้านใน โดยมีเสื้อยาวตัวนอกคลุมทับไว้ ก้มหน้าลง ออกไปจากโรงเตี๊ยม
เขาเดินตรงไปที่ร้านเทียนเหอฟ่าง ถึงในเวลาไม่นานนัก บุรุษวัยกลางคนสีหน้าเย็นชา นั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น มันคือผู้ฝึกตนระดับขั้นเก้า ของการรวบรวมลมปราณ เมิ่งฮ่าวเดินผ่านมัน มุ่งตรงไปที่บันได
เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ ผู้ฝึกตนระดับขั้นแปด ของการรวบรวมลมปราณ ก็จ้องมองมา
“แสดงหินลมปราณอย่างน้อย หนึ่งหมื่นก้อน ก่อนที่จะผ่านขึ้นชั้นสอง” มันกล่าว
“บัดซบ!” เมิ่งฮ่าวกล่าว ดันหมวกไม้ไผ่ขึ้น และจ้องไปที่บุรุษผู้นั้นอย่างน่ากลัว พูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งมากที่สุด เท่าที่จะทำได้ “แค่เมืองเล็กๆ ในแคว้นจ้าว เจ้าบังอาจมาขวางทางข้า ติงซิ่น?” ผู้ฝึกตนทั้งหมดในห้องนั้น มองมาที่เขา
ผู้ฝึกตนระดับขั้นแปด จ้องมาที่เขาด้วยความตกใจ ในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครกล้าที่จะพูดกับมันเช่นนี้ แต่เมื่อคิดถึงความเย่อหยิ่ง และน้ำเสียงข่มขู่ในคำพูดของเมิ่งฮ่าว มันก็เริ่มลังเล ไม่แน่ใจว่าต้องตอบรับอย่างไรดี
ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่แสดงถึงความยินดีของสตรีสาว ลอยลงมาจากด้านบน “ติงกงจื่อ (คุณชายติง) ขอเชิญขึ้นมาด้านบนนี้”
ผู้ฝึกตนระดับขั้นแปดผู้นั้น ก็ปล่อยให้เมิ่งฮ่าวผ่านไป เมิ่งฮ่าวเดินขึ้นบันไดไป ด้วยเสียงแค่นอันเย็นชา เมื่อเขาไปถึง ก็กวาดสายผ่านไปทั่วชั้นสองอย่างรวดเร็ว
เสียงดีใจของหญิงสาวเมื่อครู่นี้ เป็นของสตรีที่สวมใส่ชุดยาวโปร่งบาง กำลังส่งยิ้มมาให้เมิ่งฮ่าว
ชั้นสองตกแต่งอย่างสวยงาม และดูหรูหรากว่าชั้นล่าง เต็มไปด้วยแสงอันแพรวพราว ไม่มีชั้นวางของ แต่มีกระถางธูปขนาดใหญ่ วางอยู่ตรงกลางของห้อง ใหญ่เท่าสามคนโอบ กลิ่นธูปอันเข้มข้น กระจายออกมา
บริเวณรอบๆ ดูหรูหราและประฌีต โต๊ะหลายตัววางอยู่รอบๆ ห้อง สลับกับหินประดับที่จัดวางอยู่ มันเป็นสถานที่ซึ่งทำให้ คนที่ได้เห็นในครั้งแรก ต้องตื่นตาตื่นใจไปกับรสนิยมอันสูงส่งของมัน
สตรีสาวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเมิ่งฮ่าว ดูมีอายุประมาณสามสิบปี นางดูหรูหราสง่างาม แค่ส่งยิ้มมาโดยไม่พูดจาอะไร ทำให้ดูอบอุ่นและเอาใจใส่ดี
“คุณชายติง” นางกล่าว มองมาที่เขาอย่างเป็นกันเอง “ได้โปรดนั่ง, ผู้น้อยเป็นผู้ดูแลของชั้นสองนี้ ถ้าท่านต้องการความช่วยเหลือ ก็โปรดบอกมาได้” นางนั่งลงไปที่ด้านข้าง เมื่อมองไปที่ชุดสีขาว ซึ่งอยู่ด้านในของเสื้อยาวตัวนอกของเมิ่งฮ่าว ความแปลกใจก็ฉายอยู่ในดวงตาของนาง จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ อย่างครุ่นคิด มีโต๊ะทั้งหมดเจ็ดตัววางอยู่โดยรอบ ในตำแหน่งที่แตกต่างกัน โดยไม่ลังเล เมิ่งฮ่าวก็เลือกที่นั่ง ไม่ใช่โต๊ะที่ใกล้กับบันได หรือหน้าต่าง แต่เป็นโต๊ะที่อยู่กึ่งกลางของห้องนี้
“ที่นีมีเม็ดยาพื้นฐานลมปราณหรือไม่?” เขาถามโดยไม่อ้อมค้อม พร้อมกับนั่งลง จ้องไปที่สตรีสาวผู้นั้น สีหน้าของเขาเงียบขรึม
เมื่อนางได้เห็นเขานั่งไปที่ตำแหน่งนั้น ดวงตาของนางก็ส่องประกายขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับว่าเขาเพิ่งจะยืนยันเรื่องบางอย่างกับนาง แต่ก็ยังคงเหมือนกับมีบางอย่างที่ยังไม่แน่ใจอยู่
“มีสิ่งของไม่มากนัก ในแคว้นจ้าว ที่เราไม่มีในร้านเทียนเหอแห่งนี้” นางกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่า เรามีเม็ดยาพื้นฐานลมปราณ ราคาอยู่ที่หินลมปราณสองแสนก้อนต่อหนึ่งเม็ด”
เมิ่งฮ่าวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ตบไปที่ถุงเก็บสมบัติ ขวดยาก็ปรากฎอยู่ในมือ เขาโบกสะบัดชายแขนเสื้อ ขวดยาก็ลอยตรงไปที่สตรีนางนั้น
ดวงตาของนางเปล่งประกาย เมื่อจับไปที่ขวดยา เมื่อนางเปิดมัน และมองลงไปในขวด สีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นแปลกใจ
“เม็ดยาพื้นฐานลมปราณหนึ่งเม็ด” เมิ่งฮ่าวพูดเสียงเย็นชา “เสนอราคามา”
“คุณชายติง, ท่านช่างอาจหาญนัก” นางกล่าวเสียงเยือกเย็น ด้วยแววตาผิดปกติ “ท่านกล้าที่จะยื่นสิ่งของอันล้ำค่าเช่นนี้ มาให้ผู้น้อยเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ไม่กลัวว่าข้าจะนำมันหนีไป?”
เมิ่งฮ่าวไม่กล่าวตอบ จ้องไปที่นางด้วยสายตาเย็นชา เขาคลายเสื้อตัวนอกออกเล็กน้อย เผยให้เห็นชุดขาวด้านใน และเหรียญหยกซึ่งแขวนอยู่ที่คอมากขึ้น
มันเป็นหยกสีม่วง และเปล่งประกายนุ่มนวล สีม่วงอันเย็นตาออกมา
เมื่อนางเห็นเหรียญหยกนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป
“ถ้าเจ้ากล้ากลืนกินเม็ดยานั่น” เมิ่งฮ่าวพูดเสียงเย็นชา “เมืองเทียนเหอ ก็จะกลายเศษซาก ภายในไม่ถึงหนึ่งเดือน”
สีหน้าของสตรีผู้นั้นเปลี่ยนแปลงไปมาหลายครั้ง เมื่อนางมองกลับลงไปยังขวดยา สลับกับมองไปที่เมิ่งฮ่าวซึ่งนั่งอยู่ที่นั่น หลังจากที่ได้ร่องรอยหลายอย่างทั้งหมดจากตัวตนของเขา ในที่สุดนางก็ยิ้มขึ้นอีกครั้ง
“คุณชายติง, โปรดอย่าได้ขุ่นเคือง ผู้น้อยแค่พูดล้อเล่น” นางเปิดขวดยา เทเม็ดยาพื้นฐานลมปราณกลิ้งลงไปบนฝ่ามือ จากนั้นก็ยกขึ้นมา และตรวจดูอย่างใกล้ชิด เมื่อมองเห็นใบหน้าปีศาจ ที่สลักอยู่บนพื้นผิวของเม็ดยา สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และลุกขึ้นยืนในทันที
