เมิ่งฮ่าวตบไปที่ถุงสมบัติเพื่อหยิบเอาหน้ากากโลหิตออกมา เขามองไปที่มันสักพัก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เขาก็ไม่ต้องการจะไปยุ่งกับผีโต้งอีก
มันช่างน่ารำคาญอย่างน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก จากประสบการณ์ที่เมิ่งฮ่าวพบเจอมาในครั้งแรก หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขาก็ส่งจิตสัมผัสเข้าไปในหน้ากาก
ด้านในมีแต่ความมืด ทันทีที่เมิ่งฮ่าวเข้าไป เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของอ๋าวเฉี่ยน มันกำลังมีความแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เมิ่งฮ่าวรู้สึกค่อนข้างคลายใจ
อ๋าวเฉี่ยนโลหิตเป็นเพื่อนตายที่ทรงพลังมากที่สุด เขาแทบจะรอให้มันตื่นขึ้นมา และยืนอยู่ข้างกายเหมือนตอนที่มันยังเป็นลูกสุนัขไม่ไหว มันมักจะเงยหน้าขึ้นไปในท้องฟ้า และส่งเสียงหอนออกมา
จากนั้น จิตสัมผัสของเมิ่งฮ่าวก็เคลื่อนที่ต่อไป หยุดชะงักชั่วขณะตรงธงสามแฉก หลังจากนั้น ก็เคลื่อนที่ต่อ เห็นได้ชัดว่า มันเป็นของวิเศษที่ล้ำค่า แต่เขาก็ยังทำอะไรกับมันไม่ได้ในตอนนี้
เมื่อจิตสัมผัสของเขาเข้าไปใกล้ปรมาจารย์ตระกูลหลี่ เขาก็จ้องไปด้วยความตกตะลึง
ชายชราผู้นี้ผ่ายผอมและซูบซีดมากกว่าเดิม มันอ่อนแออย่างน่าเหลือเชื่อ และวิญญาณของมันก็ดูเหมือนจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ ความสิ้นหวังเต็มอยู่ในดวงตา เมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น ก็รู้สึกว่าเขาได้ประเมินความน่ากลัวของผีโต้งต่ำไป
ผีโต้งนกแก้วกำลังเกาะอยู่บนไหล่ของปรมาจารย์ตระกูลหลี่ ดวงตาของมันสาดประกายขณะที่กำลังพูด ทุกลมหายใจเข้าออก ปรมาจารย์ตระกูลหลี่ต้องสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
เมิ่งฮ่าวลังเล จากนั้นก็ขบฟันจนแน่น และค่อยๆ เข้าไปใกล้ ผีโต้งมองขึ้นมาในทันที รับรู้ถึงจิตสัมผัสของเมิ่งฮ่าว มันร้องออกมา
“อี๋? เจ้ามาอยู่ที่นี่! ทำไมถึงไม่มาร่วมกับพวกเรา? เฒ่าผู้นี้และข้า กำลังพูดคุยเรื่องดวงอาทิตย์ตก เมื่อเจ็ดหมื่นปีมาแล้ว พวกเรายังพูดไม่จบ และมันก็สัญญาว่าจะรับฟังจนกระทั่งจบ” ผีโต้งดูเหมือนจะตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เมื่อคาดหวังว่าเมิ่งฮ่าวจะมาร่วมพูดคุยด้วย
จิตใจเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้าน แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกมา ปรมาจารย์ตระกูลหลี่ก็มองขึ้นมาที่เขา ดวงตาของมันส่องประกายราวกับว่า มันกำลังมองมายังญาติสนิท และมันก็ส่งเสียงร้องตะโกนอย่างตื่นเต้นออกมา
มันเป็นเสียงตะโกนที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความไม่ยั้งคิด
“ข้ามีนามว่าหลี่เสียเฟิง! ข้าเป็นปรมาจารย์แห่งตระกูลหลี่ เมื่อเจ็ดพันปีก่อน ข้าเข้าสิงหนึ่งในผู้เฝ้ายามศักดิ์สิทธิ์ ภายในเขตล่าขุมทรัพย์เซียนโลหิต ข้าขอร้องเจ้า ได้โปรดเอานกตัวนี้ออกไป ข้าจะบอกเจ้าทุกเรื่อง ถามข้ามาได้ทุกสิ่ง เจ้าต้องการรู้อะไร…? ข้ารู้วิชาเวทของตระกูลหลี่, ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ อะไรก็ตามที่เจ้าต้องการ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ ข้าจะบอกเจ้าทุกอย่าง ได้โปรด, นำมันออกไป, ข้า…”
“หุบปาก!” ผีโต้งพูดอย่างเกรี้ยวกราดไม่พอใจ “เจ้าแสดงความไม่เคารพในตัวผู้อาวุโส! ข้าน่ารำคาญมากจริงๆ? จ-จ-เจ้า, เจ้าช่างไร้ศีลธรรมนัก! เจ้าเป็นของข้า!!” มันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม มองมายังเมิ่งฮ่าว “มันเป็นของข้า! ข้ายังไม่ได้นำมันกลับมาจากเส้นทางแห่งความชั่วร้าย ข้ายังคงมีเจ็ดหมื่นปีของ…”
“มันเป็นของเจ้า! ของเจ้า!” เมิ่งฮ่าวรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงที่หนักแน่นราวตัดตะปูเฉือนเหล็กกล้า โดยไม่ลังเลเขากล่าวต่อ “ข้ารับประกัน มันต้องเป็นของเจ้าอย่างแน่นอน!”
“ก็ดี, อืม ดูเหมือนเจ้าจะอยู่ในอารมณ์อันน่ารัก ดังนั้นเจ้าไม่ต้องมาร่วมพูดคุยในตอนนี้ ข้าจำเป็นต้องสอนบทเรียนหนึ่งถึงสองอย่างให้กับเฒ่าชราผู้นี้” มันพูดอย่างมีโทสะ “ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มันพยายามจะนินทาว่าร้ายข้า ข้าเกลียดชังการนินทา มันช่างไร้ศีลธรรมนัก…” มันพูดด้วยโทสะ แต่ความตื่นเต้นเต็มอยู่ในดวงตา ทันใดนั้น หัวข้อสนทนาใหม่ก็ทำให้มันกระตือรือร้นมากยิ่งขึ้น
ความสิ้นหวังเต็มอยู่บนใบหน้าของปรมาจารย์ตระกูลหลี่ มันมองไปยังเมิ่งฮ่าวด้วยความวิงวอน ดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ ทำไมมันถึงยืนกรานที่จะหยิ่งยโสก่อนหน้านี้? ถ้ามันเพียงแต่ยอมโอนอ่อนในตอนแรก มันก็ไม่ต้องถูกบังคับให้มาเผชิญหน้ากับ ความทุกข์ทรมานของเจ้านกที่น่ากลัวนี้
ชีวิตของมันในตอนนี้เหมือนกับกำลังตกอยู่ในนรก ฝันร้ายยังน่ากลัวกว่าความตายมากนัก ทั่วทั้งร่างของมัน ทันใดนั้น ก็สั่นสะท้านขึ้นมา
เมิ่งฮ่าวส่งเสียงกระแอมไอแห้งๆ ออกมา
เมื่อได้พิจารณาคำพูดของผีโต้งอย่างละเอียด เมิ่งฮ่าวก็พูดขึ้น “ผู้อาวุโส, ข้าเคยคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงรูปร่างของท่าน ซึ่งจะช่วยให้ผู้เยาว์แทรกซึมเข้าสำนักได้ ผู้อาวุโสพอจะให้ข้ายืมพลังในการเปลี่ยนรูปร่างของท่านได้ทางไหนบ้าง?” แม้ในขณะที่พูด เขาก็ค่อยๆ ถอยไปติดขอบที่ด้านหลัง
ผีโต้งหันหน้า และมองมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความประหลาดใจ
“เจ้ากำลังจะทำอะไร? เจ้ากำลังวางแผนทำเรื่องชั่วร้ายอยู่ ใช่หรือไม่!?”
“ไม่ใช่อย่างแน่นอน!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความถูกต้องเที่ยงธรรม เมิ่งฮ่าวกล่าว “ท่านเห็นหรือไม่, ยังมีคนสุดโฉดชั่วอยู่ในสำนักนี้ ข้าต้องการจะแทรกซึมเข้าไป เพื่อจับกุมคนชั่วเหล่านั้น ผู้อาวุโสก็จะสามารถสั่งสอน และช่วยนำพวกมันกลับมาจากเส้นทางที่ชั่วร้ายนั้น”
ผีโต้ง ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนจะตื่นเต้นขึ้นเป็นอย่างมาก “โอ, นั่นก็คือแผนการของเจ้า ดีมาก, ดีมาก เมิ่งฮ่าว เจ้ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้องดีงามจริงๆ คนชั่วเช่นนั้น ต้องถูกข้าสั่งสอนจริงๆ…ถึงแม้ว่า…” ทันใดนั้น มันก็ดูเหมือนจะลังเล
คำพูดต่อมาของเมิ่งฮ่าว ก็ยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหลจับใจเป็นอย่างยิ่ง “ผู้อาวุโส, เช่นนี้เป็นอย่างไร หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน ข้าจะไปจับคนชั่วบางคนมาให้ท่านช่วยแนะนำสั่งสอน”
“โอ?!” ผีโต้งดูเหมือนจะยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น และความลังเลของมันก็เริ่มลดน้อยลง
ถึงเวลาที่ต้องตีเหล็กในขณะที่กำลังร้อนอยู่! “สองคนเป็นอย่างไร?” เมิ่งฮ่าวกล่าว
ผีโต้งตัวสั่น และกระพือปีกด้วยความตื่นเต้น แต่ดูเหมือนมันยังคงลังเลอยู่เล็กน้อย
กัดฟันแน่น เมิ่งฮ่าวกล่าว “ห้าคน! ถึงจะทำให้ข้าใช้เวลาหลายวัน แต่ข้าก็จะไปค้นหาคนชั่วห้าคนมาให้ท่าน”
ผีโต้งเริ่มเต้นแร้งเต้นกาด้วยความยินดีออกมา ทั่วร่างของมันสั่นสะท้าน และดวงตาก็เปล่งแสงสีแดงด้วยความตื่นเต้นออกมา มันจ้องไปยังเมิ่งฮ่าว หอบหายใจกล่าวขึ้น “นำคนชั่วมาให้ข้าสามคน!!” มันร้องออกมา มองดูเมิ่งฮ่าวด้วยความกังวลใจ ราวกับมันกลัวว่าเมิ่งฮ่าวจะไม่ยอมตกลง
“หือ? สาม?” เมิ่งฮ่าวจ้องไปด้วยความตะลึง ตอนแรก เมิ่งฮ่าวคิดว่าผีโต้งจะขอมากไปกว่านั้น แต่กลับเป็นตรงกันข้าม
“สาม!” ผีโต้งแผดเสียงออกมา “นำคนชั่วมาให้ข้าสามคน และข้าจะช่วยเจ้า ถ้าน้อยกว่าสาม ข้อตกลงก็ยกเลิก!” ดูเหมือนมันจะรู้สึกว่ากำลังเสี่ยงอยู่ต่อข้อเรียกร้องนี้
เมิ่งฮ่าวรู้สึกว่าสถานการณ์ทั้งหมดนี้ช่างแปลกประหลาดนัก แต่กระนั้นก็พยักหน้า “ตกลง, ข้าจะนำคนชั่วสามคนมาให้ท่าน ไม่น้อยกว่านี้แน่นอน!” จากนั้น เขาก็ดึงจิตสัมผัสกลับมา สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่เขามองไปยังหน้ากากสีโลหิต สีหน้าแปลกๆ ปกคลุมอยู่บนใบหน้า
“ใช่หรือไม่ว่า เจ้าผีโต้งไม่รู้จักวิธีการนับเลข? ข้าเสนอไปห้า แต่มันก็เรียกร้องแค่สาม และดูเหมือนมันกำลังเร่งให้จบไป…” พึมพำกับตัวเอง เมิ่งฮ่าวเก็บหน้ากากไว้ หมุนตัวออกจากถ้ำแห่งเซียน ฝนหยุดตกไปนานแล้ว เขากลายเป็นลำแสงสีขาวพุ่งหายลับตาไป
สองวันต่อมา
บนเส้นทางเดินของภูเขา บุรุษร่างกายกำยำแข็งแรง อายุประมาณสามสิบปี สวมใส่ชุดยาวสีเหลือง นัยน์ตาเล็ก และไว้หนวดที่มีรูปร่างคล้ายกับตัวอักษร 八 ด้านข้างมัน เดินมาด้วยบุรุษหนุ่ม มันยิ้มและพูดว่า “น้องเมิ่ง อีกไม่ไกลแล้ว ข้างบนขึ้นไปเป็นที่พักของพี่ชายและข้า เมื่อพวกเราไปถึงที่นั่น เจ้าก็จะได้พักอยู่สักหลายวัน เจ้าและข้ารู้สึกถูกชะตากันในทันที ใช่หรือไม่? พวกเราได้กลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่า ห้าเซียนตระกูลหวง มีชื่อเสียงโด่งดังในเขตนี้ พวกเราสามารถให้ความช่วยเหลือเจ้าได้จริงๆ!”
บุรุษหนุ่มมีสีหน้าเขินอาย พื้นฐานฝึกตนดูเหมือนจะอยู่ที่ระดับแปดขั้นรวบรวมลมปราณ มีระดับสูงกว่าบุรุษชุดเหลืองหนึ่งระดับ
“ขอบคุณ ท่านพี่หวง” บุรุษหนุ่มพูดอย่างเขินอาย “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าออกจากสำนักมา ดังนั้นข้าจึงรู้สึกว่าโชคดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกับท่าน”
“อยู่นอกสำนัก เจ้าต้องพึ่งพาสหาย เป็นคำพูดที่ไม่มีการหลอกลวงอย่างแน่นอน พี่ชายและข้าใจดีมาก น้องชาย เจ้าอายุยังน้อย แต่ก็มีพื้นฐานฝึกตนที่สูงเช่นนี้ได้ อนาคตของเจ้าต้องไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน ข้ามั่นใจว่าในไม่ช้า เจ้าต้องเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในดินแดนด้านใต้เป็นแน่ เจ้ายังอาจจะสามารถบดบังรัศมีผู้ถูกเลือกได้ เจ้ารู้หรือไม่ พี่ชายและข้าคิดว่า การมีสหายเป็นเรื่องที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง และพวกเราก็มีความสุขที่จะทำเช่นนั้น” บุรุษชุดเหลืองหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็ตบไปที่ไหล่ของบุรุษหนุ่ม แต่ดวงตาของมันส่องประกายความดูถูก และความโลภออกมา มันชำเลืองมองไปอย่างโจ่งแจ้งยังถุงสมบัตินั้น
มันไม่เคยเห็นถุงสมบัติเช่นนี้มาก่อน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก
แน่นอนว่า บุรุษเช่นมัน ต้องไม่เคยมีโอกาสได้เห็นถุงจักรวาลเช่นนี้มาก่อน และบุรุษหนุ่มนั้นก็เห็นได้ชัดว่าคือ เมิ่งฮ่าว
คนทั้งสองได้พบกันเมื่อเช้านี้ในป่าของภูเขา ทันทีที่บุรุษร่างกำยำมองเห็นถุงจักรวาล มันก็อยากได้ในทันที แต่เมื่อมันเห็นระดับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าว มันก็ยกเลิกความคิดที่จะขโมยถุงนั้น แต่มันได้เข้ามาชวนพูดคุยอย่างมีชีวิตชีวาอยู่นาน
บุรุษผู้นั้นยิ้มไปยังเมิ่งฮ่าวและคิดว่า “ศิษย์จากสำนักที่ออกมาผจญภัยด้วยตัวเองในครั้งแรกเช่นนี้ ต้องมีของวิเศษช่วยชีวิตจากที่สำนักให้มาอย่างแน่นอน บุคคลเช่นนี้ต้องไม่มีประสบการณ์ใดๆ เพียงแค่คำพูดสอพลอไม่กี่คำ ก็สามารถชนะใจมันได้แล้ว” ในจิตใจของบุรุษผู้นั้น ได้ดีดลูดคิดรางแก้วไว้เรียบร้อยแล้ว
เมิ่งฮ่าวดูเหมือนจะเขินอายมากยิ่งขึ้น แต่ในจิตใจ เขากำลังรื่นเริงอยู่ เขาใช้เวลาเพียงแค่สองวันก็ได้พบกับผู้ฝึกตนชั่วร้ายนี้ ยิ่งดีมากขึ้น เมื่อบุรุษผู้นี้กำลังนำเขาไปยังสถานที่ซึ่ง มีบุคคลชั่วร้าย ซึ่งผีโต้งต้องการมากกว่านี้อย่างแน่นอน
ขณะที่คนทั้งสองพูดคุยกัน ถ้ำแห่งเซียน ทันใดนั้น ก็ปรากฎขึ้นที่ด้านหน้าขึ้นไป ตรงเชิงเนินภูเขา ประตูหลักของถ้ำสร้างขึ้นมาจากหินปูนขนาดใหญ่ จากการมองไป ถ้ำแห่งเซียนนี้ ต้องอยู่ภายในภูเขาเกือบครึ่ง ที่ด้านข้างของประตูหลัก มีสิงโตหินสองตัวดูราวมีชีวิตตั้งอยู่ พวกมันดูไม่เหมาะกับสภาพรอบข้าง ราวกับว่าพวกมันถูกนำมายังที่นี่จากที่ไหนสักแห่ง
ยังมีหอคอยสองหลังใกล้กับประตูทางเข้าถ้ำแห่งเซียน หอคอยนี้ถูกสร้างขึ้น ทั้งไม่ใช่ทั้งดิน และไม้ แต่สร้างจากกองกระดูก มีทั้งกระดูกของมนุษย์และสัตว์ สุมซ้อนกันเป็นชั้นๆ ดูน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง
“พวกเรามาถึงแล้ว น้องชาย!” บุรุษชุดเหลืองกล่าว หัวเราะเสียงดัง
เมิ่งฮ่าวขมวดคิ้ว “สถานที่นี้…”
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไร” มันกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “พวกเราอยู่ท่ามกลางป่าเขา ถึงแม้พวกเราไม่สร้างปัญหาให้กับคนอื่นๆ ก็ตาม แต่พวกเราก็ต้องหาทางป้องกันไว้ก่อน การตกแต่งเช่นนี้ เพียงเพื่อขู่ขวัญพวกคนเลวและเหล่าโจรทั้งหลายเท่านั้น”
เมิ่งฮ่าวไม่โต้ตอบ แต่แสงอันเย็นเยียบส่องประกายอยู่ในดวงตาของเขา
บุรุษชุดเหลืองไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางของเมิ่งฮ่าว มันโบกสะบัดแขนเสื้อ และกระบี่บินก็ลอยออกมา มันกระโดดขึ้นไป และกลายเป็นลำแสงหลากสีร่อนผ่านอากาศ ตรงไปยังถ้ำแห่งเซียน
เมิ่งฮ่าวติดตามไป ดวงตาเปล่งแสงเย็นชาออกมา
ขณะที่คนทั้งสองเข้าไปใกล้ประตูหลักของถ้ำแห่งเซียน บุรุษชุดเหลืองก็โบกสะบัดแขนเสื้อ ลำแสงเจิดจ้าพุ่งออกไป หยุดอยู่ตรงประตู มันเริ่มส่งเสียงก้องออกมา และจากนั้น ประตูก็ค่อยๆ เปิดออกช้าๆ
เกือบจะในทันทีที่ประตูเริ่มเปิดออก ผู้ฝึกตนสามคนก็โผล่ออกมาจากด้านใน พวกมันมีอายุประมาณสี่สิบปี มีพื้นฐานฝึกตนอยู่ที่ระดับเก้าของรวบรวมลมปราณ สองคนมีท่าทางดุร้าย ขณะที่อีกคนท่าทางผอมแห้ง พร้อมดวงตาที่เจ้าเล่ห์ มันถือพัดอยู่ในมือ เผยอยิ้มขณะที่มองไปทั่วร่างเมิ่งฮ่าว
บุรุษชุดเหลืองหัวเราะ ขณะที่มันร่อนลงไปยืนข้างบุคคลทั้งสาม มันหมุนตัว และหันมามองเมิ่งฮ่าว พูดพร้อมรอยยิ้ม “ท่านพี่, ข้าได้พบสหายเมิ่งบนเส้นทางขึ้นเขาเมื่อเช้านี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มันออกมานอกสำนัก ข้าเชิญให้มันมาพักที่บ้านพวกเรา โปรดช่วยข้าต้อนรับมันด้วย!”
