ขณะที่ร่างของเมิ่งฮ่าวสั่นสะท้านอยู่ในกลุ่มหมอก ดวงตาเขาก็เริ่มส่องแสงอันทรงพลังออกมา เขาสูดลมหายใจเร่งร้อนขึ้น พื้นฐานฝึกตนก็โคจรหมุนเวียนอย่างรวดเร็ว ทำให้กลุ่มหมอกเดือดพล่านไปมา
เมิ่งฮ่าวไม่ได้สังเกตถึงเรื่องนี้ แต่กำลังจ้องไปยังเม็ดยาคงโฉมโดยไม่กระพริบตา และมีบางสิ่งที่แกะสลักอยู่บนด้านข้างของเม็ดยานี้…ภูเขา
เห็นได้ชัดว่าภูเขานี้ได้ถูกแกะสลักโดยมือของใครบางคน ไม่ได้ใช้เวทอาคมสร้างขึ้น มันไม่ได้เป็นเม็ดยาที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว มันเป็นเพียงเม็ดยาธรรมดา รูปสลักนี้เป็นสิ่งที่ดูแล้วลึกซึ้งกินใจ…
รูปสลักภูเขานี้เป็นสิ่งที่บุคคลภายนอกสำนักเอกะเทวะไม่มีทางรู้ได้ มันเป็นภูเขาตะวันออกของสำนักเอกะเทวะ!
รูปลักษณ์ของภูเขาได้ประทับอยู่ในความทรงจำของเมิ่งฮ่าว และเขาก็จำมันได้ในทันที
ใครที่จะเป็นไปได้ในการแกะสลักรูปภูเขานี้ไปบนเม็ดยาคงโฉม ซึ่งได้ปรากฎขึ้นในแคว้นชิงหยุน…? ภาพอันแจ่มชัด ทันใดนั้น ก็ปรากฎขึ้นในจิตใจของเมิ่งฮ่าว
เป็นภาพของหญิงสาวที่สวยงาม เย็นชา สวมใส่ชุดขาว นางเป็นผู้ที่ชักนำเมิ่งฮ่าวให้เข้ามาสู่โลกแห่งการฝึกตนนี้ ภายใต้แสงจันทรา นางได้ปรายตามองกลับมาที่เขา…ฉื่อชิง
ศิษย์พี่หญิงฉื่อ
เมิ่งฮ่าวไม่สามารถจะพิสูจน์เพื่อสรุปได้ว่า เม็ดยาคงโฉมนี้เป็นเม็ดยาเดียวกับที่เขาให้ศิษย์พี่หญิงฉื่อเป็นของขวัญหรือไม่ แต่จิตสำนึกบอกเขาว่ามันใช่
เขาถือเม็ดยาไว้ในมือ ค่อยๆ กำเป็นหมัดปกปิดมันไว้ นั่งอยู่นั่นอย่างเงียบๆ ภายใต้หมวกไม้ไผ่ปีกกว้าง พายุเริ่มก่อตัวขึ้นบนใบหน้าเขา
“ถ้านางไม่เคยใช้เม็ดยานี้ และยังได้นำมันไปด้วยที่สำนักชิงหลัว แล้ว…ทำไมมันถึงได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกับนางในสำนักชิงหลัว? นี่เป็นภาพของภูเขาตะวันออก นางได้คิดถึง…สำนักเอกะเทวะ หรือคิดถึงใครคนหนึ่ง…?
“ภาพของภูเขาตะวันออกนี้หมายถึงอะไร? นางได้ให้เม็ดยานี้กับใครบางคน? หรือนางขายมันไป? บุคคลที่ข้าเพิ่งติดต่อด้วยต้องไม่ใช่นางอย่างแน่นอน”
เขาปล่อยมือที่กำจนแน่นออก และมองไปยังภาพแกะสลักที่ด้านข้างของเม็ดยาอีกครั้ง จิตใจเขาทันใดนั้น ก็เต็มไปด้วยความต้องการที่จะไปพบศิษย์พี่หญิงฉื่ออย่างรุนแรง ลึกลงไปข้างใน คำตอบของคำถามได้เกิดขึ้นเรียบร้อยแล้ว
“ศิษย์พี่หญิงฉื่อ…” ความคมกล้าฉายอยู่ในแววตา และเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เม็ดยานี้บอกเขาว่า ถ้านางไม่ได้ขาย หรือมอบให้ใคร ก็มีทางเป็นไปได้เพียงประการเดียวก็คือ…
เขารู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกแทงอยู่ในจิตใจ และสายตาก็เริ่มพล่าเลือน ในจิตใจของเขาเป็นภาพของศิษย์พี่หญิงฉื่อทั้งหมดเมื่อหลายปีมาแล้ว นานเป็นอย่างยิ่ง เขาค่อยๆ เก็บเม็ดยาคงโฉมเข้าไปในถุงแห่งจักรวาลช้าๆ
“สำนักชิงหลัว…จากนั้นก็เป็นต้นแบบแห่งกาลเวลา…” เมิ่งฮ่าวเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องไปยังแสงทรงกลมที่เบื้องหน้า นี่ไม่ใช่สถานที่ ที่เขาจะโจมตีได้ ยากบอกได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำอะไรอย่างหุนหันพลันแล่น เขาไม่ต้องการแหวกหญ้าให้งูตื่น ทำให้ศัตรูป้องกันตัวได้
เขาคิดเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย จากนั้นดวงตาก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตอนนี้เขาตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว เขาต้องไปยังสำนักชิงหลัวอย่างแน่นอน
เมิ่งฮ่าวไม่มีกะใจที่จะเข้าร่วมการประชุมลับที่เหลืออยู่ เขายังคงคิดถึงภาพของศิษย์พี่หญิงฉื่อ เมื่อหลายปีที่ผ่านมาทั้งหมด เมื่อการประชุมในที่สุดก็มาถึงตอนท้าย เขาถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา กลุ่มหมอกรอบๆ ตัวเขาจางหายไป
ชายชราชิงซานพยักหน้าให้ทุกคน และโบกสะบัดมือ จากนั้นมันก็หันหลังและจากไป คนที่เหลืออยู่ในศาลาก็ไม่ได้พูดจาใดๆ พวกมันเริ่มหายไปทีละคน ใช้การเคลื่อนย้ายทางไกลแบบสุ่มจากไป วิธีนี้ทำให้กลุ่มพันธมิตรลับแห่งการค้าเป็นที่นิยมมากยิ่งขึ้น
เมื่อเมิ่งฮ่าวปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็อยู่ด้านนอกประตูของคฤหาสถ์หลังอื่นภายในเมือง
สถานที่นี้อยู่กึ่งกลางระหว่างเมืองจากจุดที่เขาแอบตามหลู่เทาไป เมิ่งฮ่าวเพิ่งจะดูออกว่า ราชวังนั้นไม่ได้ตั้งอยู่ภายในเมืองเท่าไหร่ จากจุดที่เขาแอบตามหลู่เทาไป เป็นเพียงแค่ทางเข้าเท่านั้นเอง
เขาเดินไปตามถนนที่สว่างด้วยแสงจันทร์ มองขึ้นไปบนท้องฟ้า เงาร่างที่โดดเดี่ยวยืดยาวไปบนพื้นถนน ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเปล่าเปลี่ยว
ดวงจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้าเป็นดวงเดียวกัน แต่สถานที่แตกต่างกัน ดูเหมือนว่าหลายปีที่ผ่านไป ตั้งแต่วันก่อนหน้านั้น เมื่อมองย้อนกลับไป ก็ดูราวกับว่าเขาไม่มีสถานที่ใดๆ ที่จะเรียกว่าบ้านได้อีก
เขาถอนหายใจออกมา และเดินต่อไปข้างหน้า
เขาเดินไปจนกระทั่งดวงตะวันลอยขึ้นมา จากนั้นก็เดินไปจนออกจากเมืองแห่งผู้ฝึกตนนี้ ในที่สุด ร่างก็กลายเป็นลำแสงพุ่งผ่านแคว้นชิงหยุน ตรงไปยังสำนักชิงหลัว!
ไม่กี่วันหลังจากนั้น
สำนักชิงหลัวได้ตั้งอยู่ในทิศตะวันออกของแคว้นชิงหยุน ในจุดกึ่งกลางของภูเขาหมื่นลูก ประตูหลักของสำนักดูใหญ่โตและเกรียงไกร ความโอ่อ่าของมันสามารถสร้างความหวาดกลัว ให้กับจิตใจของผู้ฝึกตนใดๆ ก็ตามที่มองมา
ภูเขาหมื่นลูกที่อยู่ล้อมรอบ เหมือนเป็นเกราะกำบังให้กับภูเขาเก้าสิบเก้าลูกที่อยู่ตรงกลาง ด้านบนของภูเขาทั้งเก้าสิบเก้าลูก มีภูเขาขนาดใหญ่ลอยหงายอยู่ มีพื้นที่กว้างใหญ่มหึมา ในส่วนด้านล่างของมันมีต้นหลิวห้อยลงมาราวผ้าม่าน บางต้นก็ยาวสิบกว่าจ้าง บางต้นก็ยาวถึงร้อยจ้าง กลุ่มเมฆลอยไปมารอบๆ ด้านบนของดินแดนกว้างใหญ่นี้ ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่บนสรวงสวรรค์
สิ่งปลูกสร้างถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ปกคลุมไปด้วยเจดีย์ และวัดมากมาย ที่ด้านล่าง ภูเขาทั้งเก้าสิบเก้าลูกเชื่อมต่อกันทั้งหมดด้วยสะพานโค้งที่มีสีสันงดงาม ช่างเป็นความงามที่น่าแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง
มีน้ำตกไหลลงมาจากก้อนหินที่อยู่ด้านล่างของภูเขาที่ลอยอยู่ ทำให้สำนักนี้ช่างสวยงามจนยากที่จะอธิบายออกมาได้ เสียงระฆังดังมาอย่างแผ่วเบากระจายไปทั่ว สร้างเป็นบรรยากาศแห่งความปลอดโปร่งโล่งใจอย่างไม่น่าเชื่อ
จุดสูงสุดของภูเขาลอยฟ้านี้ดูเหมือนจะตรงขึ้นไปจนถึงสวรรค์ ที่นั่นมีกระถางธูปขนาดใหญ่มหึมาอยู่ มีธูปขนาดใหญ่สามดอกที่กำลังเผาไหม้ปักอยู่ในกระถางธูปนั้น ธูปทั้งสามดอกนี้ดูเหมือนจะไม่มีวันดับ ราวกับว่ากลิ่นหอมของมันจะคงอยู่ตราปชั่วนิจนิรันดร์ ควันของมันลอยขึ้นไปในท้องฟ้า จนในที่สุดก็ถูกสายลมทำให้กลายเป็นกลุ่มควันที่คล้ายกับกิ่งก้านของต้นหลิว และจากนั้นก็จางหายไป
นี่เป็นดินแดนของสำนักชิงหลัว
อันที่จริง ถ้าสำนักชิงหลัวต้องการ พวกมันก็สามารถอ้างสิทธิ์ว่าภูเขาที่อยู่รอบๆ ทั้งหมื่นลูกนั้นเป็นส่วนหนึ่งของสำนักได้ ยิ่งไปกว่านั้น สำนักชิงหลัวก็เป็นหนึ่งในห้าสำนักใหญ่ของดินแดนด้านใต้ กองหนุนแห่งเต๋าของพวกมันก็ลึกซึ้งแข็งแกร่ง และวิชาของสำนักก็สืบต่อกันมานานนับหมื่นปี
ลมปราณในที่นี้ก็หนาแน่นเป็นอย่างมาก ลมปราณในพื้นที่บริเวณรอบๆ หมื่นภูเขาเข้มข้นกว่าภูเขาลมปราณใดๆ ภายในแคว้นจ้าวซะอีก แค่ภูเขาเดียวในที่นี้ ก็มีลมปราณเข้มข้นกว่าหุบเขา ที่เมิ่งฮ่าวได้บรรลุพื้นฐานลมปราณ
นี่ยิ่งเป็นความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในหนึ่งพันภูเขา ที่นั่นมีลมปราณอยู่อย่างหนาแน่น จนแม้แต่มนุษย์ธรรมดาที่อาศัยอยู่ในเขตพื้นที่นั้น ก็จะมีอายุยืนยาวเพิ่มขึ้น เนื่องจาก ตั้งแต่แรกกำเนิด พวกมันก็หายใจลมปราณนี้เข้าไป และไม่จำเป็นต้องฝึกวิถีแห่งเซียนเพื่อจะเพิ่มต่ออายุของพวกมัน
ภายในหนึ่งร้อยภูเขา ก็ยิ่งมีมากขึ้นจนน่าตกใจ
บุรุษหนุ่มยืนอยู่ที่ด้านนอกของหมื่นภูเขา สวมใส่ชุดยาวสีดำ และใบหน้าของมันเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและถือดี “หมื่นภูเขาของสำนักชิงหลัว” มันพูดเสียงราบเรียบ “เป็นสถานที่สำหรับให้ศิษย์สายในฝึกฝนตัวเอง จริงๆ แล้ว หมื่นภูเขานี้เป็นยิ่งกว่าที่จะเรียกว่าภูเขาลมปราณของโลกนี้”
ที่ยืนอยู่รอบๆ มัน เป็นผู้ฝึกตนห้าคน ทั้งหมดจ้องไปยังสำนักชิงหลัว แต่ละคนก็สวมใส่เสื้อผ้าที่แตกต่างกัน และเห็นได้ชัดว่ามาจากสถานที่ต่างๆ กัน หนึ่งในท่ามกลางคนทั้งห้าสวมใส่ชุดยาวนักศึกษา สีผิวคล้ำเล็กน้อย แต่ก็ดูท่าทางคงแก่เรียน และสุภาพเรียบร้อย ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เมิ่งฮ่าว
“หมื่นภูเขาใช้สำหรับต้อนรับแขกของสำนัก แต่ข้าขอแนะนำพวกท่าน สหายเต๋าทั้งหลาย อย่าได้ย่างเท้าเข้าไปในเขตภูเขานอกจากได้รับมอบหมายเท่านั้น” บุรษหนุ่มยิ้มขณะที่มันมองไปยังคนทั้งห้า
“มีสัตว์ที่ดุร้ายถูกผนึกอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีภูเขาที่ถูกสงวนไว้สำหรับการใช้งานที่พิเศษเฉพาะ และถูกคุ้มครองด้วยศิษย์สายใน ถ้าพวกท่านเข้าไปในพื้นที่แห่งนั้น ก็อาจจะไม่มีโอกาสรอดออกมาได้”
บุรุษหนุ่มยิ้ม ขณะที่มันมองผ่านพวกเขาไป
“สหายเต๋า, พวกท่านต่างก็ตอบรับการเชื้อเชิญจากสำนักชิงหลัว เมื่อพวกท่านอยู่ที่นี่ พวกท่านก็เป็นแขกของสำนักเรา พวกท่านจะพักภายในหมื่นภูเขา หนึ่งคนต่อหนึ่งภูเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่ท่านจำเป็นต้องใช้เพื่อฝึกฝนพลังฝึกตน ทางสำนักได้จัดเตรียมให้แล้ว เมื่อเข้าไปในภูเขา ศิษย์จากสำนักชิงหลัวก็จะส่งเม็ดยาหลัวตี้มาให้”
“เม็ดยานี้เป็นของขวัญต้อนรับ แต่ข้า, เจิน ต้องขอเตือนพวกท่านให้รับเม็ดยา, เข้าไปในภูเขา และประทับลายนิ้วมือเพื่อยอมรับข้อตกลงในการเข้ามา ถ้าพวกท่านยกเลิกคำสัญญา หรือแอบจากไป พวกท่านก็จะถูกลงโทษโดยสำนักชิงหลัว” พร้อมรอยยิ้ม มันประสานมือและโค้งตัวคารวะ
ใกล้เคียงบริเวณนั้น ศิษย์สายนอกของสำนักชิงหลัวห้าคน รอต้อนรับพวกเขา
“ดูเหมือนจะยุติธรรมดี” หนึ่งในห้าผู้ฝึกตนกล่าว เป็นชายในชุดยาวสีเทา คนที่เหลือก็ส่งเสียงเห็นด้วย เมิ่งฮ่าวไม่พูดจา ขณะที่เขาจ้องออกไปยังเขตเทือกเขาที่ยาวไกลสุดสายตานั้น
“ก็ดี ถ้างั้นสหายเต๋าทั้งหลาย พวกท่านก็ไม่ต้องรอนาน คนอื่นๆ ได้มาถึงเรียบร้อยแล้ว” บุรุษหนุ่มยิ้ม และโค้งตัวลงอีกครั้ง
ภายในกลุ่มของเมิ่งฮ่าวเป็นบุรุษวัยกลางคนที่มีใบหน้าซีดเหลือง “มีสหายเต๋าขั้นพื้นฐานลมปราณมาแล้วเท่าไหร่?” มันถามขึ้นในทันที
“ถ้าไม่นับพวกท่าน ก็มีอยู่เก้าสิบเจ็ดคน” บุรุษหนุ่มแซ่เจินพยักหน้า จากนั้นก็หันหลัง กลายเป็นลำแสงพุ่งหายลับตาไป
“สหายเต๋า โปรดติดตามพวกเรามา พวกเราจะนำท่านไปยังภูเขาของแต่ละท่าน” กลุ่มของศิษย์รุ่นเยาว์ห้าคน ซึงเห็นได้ชัดว่ามาจากสำนักสายนอก ประสานมือและคารวะด้วยความเคารพ จากนั้นก็นำทางไป
บุคคลที่นำเมิ่งฮ่าวไป เป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบหกถึงยี่สิบเจ็ดปี พลังฝึกตนของนางในระดับเจ็ดขั้นรวบรวมลมปราณ นางหน้าตาน่ารัก และท่าทางเป็นคนที่เฉลียวฉลาด
“ผู้อาวุโส, โปรดตามข้ามา” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา ถึงแม้ว่าผิวของเมิ่งฮ่าวจะคล้ำเล็กน้อย แต่เขาก็ดูท่าทางคงแก่เรียนและสุภาพเรียบร้อย ดูเป็นนักศึกษา ซึ่งพบเห็นได้ยากท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกตน จึงทำให้หญิงสาวผู้นี้ชำเลืองมองเขาอยู่หลายครั้ง
โดยเฉพาะลึกลงไปในดวงตาที่สุกใสดึงดูดใจของเขา ดูเหมือนจะส่องประกายของพลังที่ผิดมนุษย์ออกมา สำหรับหญิงสาวที่อ่อนไหวเช่นนาง การถูกจ้องมองโดยเมิ่งฮ่าว ก็ทำให้นางหน้าแดงขึ้นมาในทันที
“ผู้อาวุโส…” นางกล่าว ก้มหน้าลง
“โปรดนำทาง” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อได้เห็นนาง เขาก็นึกไปถึงตัวเองและฉื่อชิง ช่วงที่อยู่ในสำนักเอกะเทวะ เขามองออกไปยังเทือกเขาซึ่งไร้ที่สิ้นสุดของสำนักชิงหลัว และความดื้อรั้นก็สาดประกายออกมาจากดวงตา
หญิงสาวนำเมิ่งฮ่าวไปยังภูเขาที่สูง สีเขียวมรกต บนยอดเขาเป็นที่พักและลานบ้าน เถาวัลย์จำพวกหวายปกคลุมไปทั่ว และมีเส้นทางหินปูนอยู่รอบๆ ภูเขา สายลมพัดมา ทำให้ลมปราณที่อยู่บริเวณนั้นม้วนตัวขึ้นไป ภาพทั้งหมดนี้ทำให้จิตวิญญาณของใครก็ตามที่ได้เห็นต้องเฟื่องฟูขึ้น
เมื่อมาถึงลานบ้าน เมิ่งฮ่าวก็หยิบไข่มุกที่เป็นเครื่องประดับ ออกมาจากถุงสมบัติที่เขาได้มาจากบุรุษร่างสูงใหญ่แซ่ฉือ ที่งานประชุมลับ เขาส่งมอบให้กับหญิงสาว จากนั้นก็ส่งนางจากไป เมื่อนางเดินออกไป ใบหน้าของนางก็แดงขึ้น ชำเลืองมองกลับมายังเมิ่งฮ่าวหลายครั้ง จิตใจของนางดูเหมือนจะเต้นไม่เป็นจังหวะ
ในไม่ช้า ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง เมื่อราตรีมาเยือน ทุกสิ่งทุกอย่างก็เงียบสงบ มีเพียงสิ่งเดียวที่ได้ยินก็คือ เสียงร้องของแมลงที่ดังมาจากด้านนอก เมิ่งฮ่าวนั่งขัดสมาธิเข้าฌาณบนชั้นสองของที่พัก ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้น
เป็นเวลาเดียวกับที่ความเงียบของด้านนอก ทันใดนั้น ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงร้องอย่างน่าขนลุก มันเป็นเสียงที่เหมือนกับมีใครบางคน กำลังกระเสือกกระสนดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนถึงแก่ความตาย ความเงียบสงบถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ เมื่อเสียงแผดร้องกระจายออกไปทั่ว
