เวลาเพียงชั่วธูปไหม้หมดไปแค่ครึ่งดอก เม็ดยาที่แตกต่างกันนับร้อยก็ถูก “ส่ง” ออกไป เฉินเจียสี่ตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดขาว ความบ้าคลั่งของมันมาถึงจุดที่เกือบจะระเบิดออกมา ขณะที่มันพบว่า ไม่มีแม้แต่ยาเม็ดเดียว ที่คู่แข่งของมันไม่อาจจะจำแนกออกมาได้
ด้วยทักษะความสามารถระดับนี้ ทำให้เฉินเจียสี่รู้สึกสิ้นหวัง มันอยากจะร้องตะโกนบอกว่า คู่ต่อสู้ของมันพูดผิด แต่ก็ไม่กล้า ถ้าฟางมู่ใช้สูตรยานั้นมาปรุงเป็นเม็ดยาที่เหมือนกันออกมา ชื่อเสียงทั้งหมดของเฉินเจียสี่ก็จะพังทลายลง
หลี่อี้หมิงยืนอยู่ที่ด้านล่าง มองดูอย่างขมขื่น ขณะที่เฉินเจียสี่ส่งมอบยาเม็ดแล้วเม็ดเล่าออกไป และเมิ่งฮ่าวก็เก็บยาเข้าไปในถุงสมบัติของเขาเม็ดแล้วเม็ดเล่า หนังศีรษะของมันด้านชา จิตใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้
ศิษย์สำนักชิงหลัวที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น มองไปยังภาพเบื้องหน้านั้นด้วยความประหลาดใจ จากมุมมองของพวกมัน เฉินเจียสี่ไม่มีทางสู้ฟางมู่ได้ มันแค่กำลังส่งมอบเม็ดยาให้เขา
อีกด้านหนึ่ง การกระทำของเมิ่งฮ่าวก็ทำให้พวกมันเต็มไปด้วยความตกตะลึงงงงัน ทักษะอันลึกซึ้งที่เกี่ยวกับต้นพืชสมุนไพร ตรรกะที่ยากจะหักล้างได้เกี่ยวกับเต๋าแห่งการปรุงยา และสูตรยาวิเศษในทันทีอันน่าพิสดารของเขา ก็ก่อให้เกิดเป็นความลี้ลับชั้นแล้วชั้นเล่า ขณะที่พวกมันมองไปที่เขา ใบหน้าของพวกมันก็เริ่มประหลาดใจมากขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง
ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนสุดท้าย เมิ่งฮ่าวไม่ได้หยิบเม็ดยาของเขาออกมาแม้แต่เม็ดเดียว นี่เป็นเพราะว่าเขาไม่เคยแจกแจงเม็ดยาผิดพลาดมาก่อน ในที่สุด เขาก็เริ่มรู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่เล็กน้อย
เฉินเจียสี่ แน่นอนว่า ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายอย่างที่สุด หลั่งโลหิตอยู่ในใจ ดวงตาเริ่มแห้งผาก ร่างกายสั่นสะท้าน ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มดำมืด
แต่มันก็ยังคงหยิบเม็ดยาออกมาอย่างต่อเนื่อง มันเชื่อมั่นอย่างสูงสุดในเม็ดยาของมันทุกๆ เม็ด และทั้งหมดก็จบลงโดยการเข้าไปอยู่ในถุงสมบัติของเมิ่งฮ่าว
ไม่มีทางที่จะจบลงได้ เมื่อครู่นี้ มันกล่าวว่า ‘ข้าจะไม่หยุด จนกว่าจะชนะ’ มันไม่อาจจะจบลงได้จนกว่าเม็ดยาของมันหมดไป
ขณะที่มันหยิบเอายาเม็ดที่หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดออกมา ทันใดนั้น มันก็เงยหน้าขึ้นมองมายังเมิ่งฮ่าว จากนั้น ความบ้าคลั่งก็แผ่กระจายออกมา ขณะที่มันค่อยๆ วางเม็ดยากลับเข้าไปในถุงสมบัติ และหยิบกล่องหยกออกมาแทน
กล่องหยกมีรอยเปื้อนสีดำ ราวกับว่ามันถูกฝังอยู่ในพื้นดินมานานหลายปีจนนับไม่ถ้วน นี่เป็นสิ่งที่เดิมทีเฉินเจียสี่ไม่ต้องการที่จะเปิดเผยออกมา สำหรับมัน นี่คือของวิเศษอันล้ำค่าในชั่วชีวิตของมัน อันที่จริง เมื่อมันเปล่งคำว่า ‘ข้าจะไม่หยุด จนกว่าจะชนะ’ มันก็ไม่ได้รวมถึงของชิ้นนี้ด้วยในคำพูดนั้น
ทันใดนั้น มันตระหนักว่า ถ้ามันต้องการได้รับชัยชนะในครั้งนี้ มันต้องได้ชัยอย่างน้อยก็หนึ่งครั้ง และถ้ามันต้องการเช่นนั้น มันก็ต้องใช้สิ่งของที่อยู่ในกล่องหยกนี้ หลังจากการต่อสู้ดิ้นรนอย่างรุนแรงทั้งหมดในตอนนี้ การดึงเอาของสิ่งนี้ออกมาก็เป็นความหวังสุดท้ายของมัน
ทันทีที่กล่องหยกปรากฎขึ้น สายตาทุกคู่ก็จ้องมาหยุดอยู่ที่กล่องใบนั้น ไม่มีใครบอกได้อย่างแน่นอนว่า เม็ดยาที่อยู่ในกล่องนั้น จะทำให้มันได้รับชัยชนะหรือพ่ายแพ้!
รอยเปื้อนสีดำบนกล่อง ทำให้ผู้ที่มองมาทุกคนต่างก็คิดว่า กล่องนั้นช่างเก่าจนเริ่มจะผุพังไปแล้วอย่างเห็นได้ชัดเจน กลิ่นอายเสื่อมโทรมผุพังโชยออกมาจากกล่องใบนั้น
แววตาเคร่งขรึมจริงจังเต็มอยู่ในดวงตาของปรมาจารย์จื่อหลัว และสหายทั้งสองของมัน
เฉินเจียสี่กัดฟันแน่น กล่าวขึ้นช้าๆ “ถ้าท่านรู้สูตรของยาเม็ดนี้ ข้า, เฉินเจียสี่ ก็จะยอมรับความพ่ายแพ้ และถ้าข้าได้พบกับท่านอีกในวันข้างหน้า ก็จะคุกเข่าลงและโขกศีรษะให้ท่านในทันที! ถ้าท่านไม่รู้สูตรยา ข้าก็จะไม่สร้างปัญหาใดๆ ให้กับท่านอีกต่อไป ข้าเพียงขอให้ท่านช่วยคืนเม็ดยาทั้งหมดที่ข้าหยิบออกมาเมื่อครู่นี้มาให้ข้า จากนั้น เรื่องราวในวันนี้ก็จะถือว่ายุติลง!”
ดวงตาโจวเต๋อคุนหรี่เล็กลง และก่อนที่เมิ่งฮ่าวจะพูดอะไรออกมา มันก็ก้าวเท้าตรงมา และด่าขึ้น “เฉินเจียสี่, ท่านเป็นอาจารย์ปรุงยาชุดแดงของแผนกเม็ดยาพสุธา ท่านยังมีหน้าตาอยู่หรือไม่? เห็นได้ชัดว่า เม็ดยาโบราณนี้ สูตรยาของมันได้หายสาบสูญไปหลายปีแล้ว นักปรุงยาในวันนี้จะสามารถจำแนกมันออกมาได้อย่างไร!?” มันกังวลว่าเมิ่งฮ่าวจะทะยานออกไปรับคำท้านั้นอย่างชัดเจน
เสียงพูดคุยของศิษย์สำนักชิงหลัวดังกระหึ่มไปทั่ว “เม็ดยาโบราณ!” เม็ดยาจากสมัยโบราณเช่นนั้นเป็นสิ่งที่หายาก แม้มีเพียงแค่เม็ดเดียว ก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายขึ้นได้ ยิ่งไปกว่านั้น สูตรยาของเม็ดยาโบราณส่วนใหญ่ก็หายสาบสูญไป แม้แต่เจ้าโอสถทั้งสามก็อาจจะมีปัญหาในการจำแนกเม็ดยาโบราณ เม็ดยาเช่นนั้นแต่ละเม็ดก็ถูกถือว่าเป็นเม็ดยาที่อยู่ในระดับเลิศ
“เฉินต้าชือได้เม็ดยาโบราณนั้นมาจากที่ไหนกันนะ? ไม่มีใครเคยเห็นของเช่นนั้นมาก่อนอย่างแน่นอน! ถ้านำมันไปประมูล ราคาของมันก็คงจะยากที่จะจินตนาการได้!”
“ใช่หรือไม่ว่า นั่นเป็นหนึ่งในของวิเศษของเจ้าโอสถภูผานิรันดร์ ซึ่งมอบให้เฉินต้าชือเป็นของกำนัล?”
ขณะที่เสียงพูดคุยดังออกมา หลี่อี้หมิงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แม้แต่มันก็ไม่เคยคิดว่า เฉินเจียสี่จะมีเม็ดยาโบราณอยู่ในครอบครอง
“เจ้ากล้าหรือไม่?!” เฉินเจียสี่ตระโกน จ้องมายังเมิ่งฮ่าว
เมิ่งฮ่าวมองไปยังกล่องหยก และดวงตาก็เต็มไปด้วยการครุ่นคิด เขาเคยเห็นเม็ดยาโบราณมาก่อน วันที่เจ้าโอสถภูผานิรันดร์มาเยี่ยมสำนักจื่อยิ่น ยาเม็ดนั้นก็คือ เม็ดยาทางเข้า
เมิ่งฮ่าวครุ่นคิดสักพัก จากนั้นดวงตาก็สาดประกายด้วยการตัดสินใจ เขาทำท่าคว้าจับ และกล่องหยกในมือเฉินเจียสี่ก็ลอยตรงมาที่เขา
เมื่อได้เห็นเมิ่งฮ่าวยอมรับคำท้า ก็ทำให้จิตใจโจวเต๋อคุนเต็มไปด้วยความวิตกกังวล หลี่อี้หมิงก็ตัวสั่นด้วยเช่นกัน ในทางกลับกัน เฉินเจียสี่ แอบถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยที่เย็นชา มันรู้ตั้งแต่ตอนที่คู่ต่อสู้ของมันยอมรับคำท้าว่า ชัยชนะต้องเป็นของมันอย่างแน่นอน!
มันได้รับเม็ดยาโบราณอันล้ำค่านี้มาจากจิตรกรชราผู้หนึ่งเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำให้มันเกือบจะยากจนลง และมันก็ถูกบังคับให้ต้องปรุงยาเยี่ยงทาสนานถึงสามปี เพื่อที่จะได้ครอบครองยาเม็ดนี้
มันไม่กล้าจะกลืนยาเม็ดนี้ลงไปอย่างง่ายดาย มันวางแผนจะรอจนกระทั่งชีวิตอันยาวนานของมันมาถึงจุดจบมันถึงจะกลืนลงไป หรือมันอาจจะเอาไปแลกเปลี่ยนกับของวิเศษอันล้ำค่า ขณะที่ในความเป็นจริง การปรากฎของยาเม็ดนี้ ก็ได้ดึงดูดความสนใจของสำนักชิงหลัวไปเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าพวกมันสนใจที่จะได้ครอบครองยาเม็ดนี้แล้ว
เมิ่งฮ่าวถือกล่องหยกไว้ สีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ขณะที่เขาค่อยๆ เปิดมันออกมา เมื่อเขาทำเช่นนั้น แสงสีแดงจ้าก็สาดประกายออกมาจากด้านใน เส้นใยของเสียงเพลงแห่งสวรรค์ก็ลอยออกมา และภายในแสงนั้น ก็สามารถมองเห็นภาพภูติผีของเด็กชาย กำลังเต้นรำอย่างมีความสุขปรากฎขึ้นมา
ภาพนั้นทำให้ปรมาจารย์จื่อหลัวและสหายทั้งสองอ้าปากค้างในทันที สตรีผู้สวยงามลุกขึ้นยืนในทันใด
ความตกตะลึงของศิษย์สำนักชิงหลัวที่อยู่รอบๆ ก็พุ่งขึ้นไปจนถึงขีดสุด เสียงพูดคุยดังกระหึ่มเต็มอยู่ในอากาศ และใบหน้าโจวเต๋อคุนก็ซีดขาว
“เม็ดยาโบราณที่สามารถสร้างภาพลวงตาได้, เม็ดยานี้…ยังประกอบไปด้วยเสียงแห่งสวรรค์ นี่…นี่เป็นเม็ดยาอะไรกันแน่?”
หลี่อี้หมิงก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน ขณะที่มันจ้องไปยังแสงเจิดจ้าสีแดง ที่กระจายออกมาจากมือของเมิ่งฮ่าว
สำหรับเฉินเจียสี่ ลมหายใจแห่งชีวิตเหมือนจะชะล้างมัน มันมีจิตใจที่ฟูฟ่อง ส่งเสียงหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา ขณะที่มองมายังเมิ่งฮ่าว เมื่อเห็นสายตาที่เคร่งเครียดจริงจังของเมิ่งฮ่าว มันก็เงยหน้าขึ้น
“ฟางต้าชือ เมื่อดูจากทักษะในเต๋าแห่งการปรุงยาของท่าน อย่าบอกข้านะว่า ท่านไม่อาจจะจำแนกเม็ดยานี้ออกมาได้? อา, ลืมมันไปได้เลย ข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง ท่านรู้หรือไม่ว่านี่เป็นเม็ดยาอะไร? ชื่อของยานี้น่าจะเป็นที่รู้จักไปทั่วของนักปรุงยาทั้งหลาย นี่เป็นหนึ่งในสามเม็ดยาที่ยิ่งใหญ่ของเต๋าแห่งการปรุงยาสมัยโบราณ เม็ดยาแรกเสริมฟ้า!”
ผู้ฝึกตนสำนักชิงหลัวดูเหมือนจะไม่คุ้นเคยกับชื่อของยาเม็ดนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินนามของมัน หลี่อี้หมิงก็ลุกขึ้นยืนในทันที ความไม่อยากจะเชื่อเต็มอยู่บนใบหน้า ขณะที่มันจ้องมายังแสงที่พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า
“เม็ดยา…แรกเสริมฟ้า…”
โจวเต๋อคุนหอบหายใจ ร่างของมันสั่นสะท้าน ก้าวเท้ามาข้างหน้าสองสามก้าว หายใจอย่างเร่งร้อน จ้องนิ่งไปที่เม็ดยาในมือเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น เสียงของมันก็ดังออกมากระจายไปทั่วทั้งเขตสี่เหลี่ยมจัตุรัสของสำนักชิงหลัว
“แสงสีแดง, เด็กชายเต้นรำตามมาด้วยเสียงเพลงแห่งสวรรค์…นี่…นี่คือหนึ่งในสามเม็ดยาที่ยิ่งใหญ่มากที่สุดในสมัยโบราณอย่างแน่นอน! เม็ดยาแรกเสริมฟ้า!! จากตำนานที่เล่าขานกันมา ใครก็ตามที่ได้กลืนยาเม็ดนี้ลงไป จะสามารถขโมยความโชคดีจากสวรรค์ และเพิ่มอายุขัยให้ยืนยาวได้ถึงหนึ่งพันปี!!”
ผู้ที่มุงดูอยู่ส่งเสียงกระหึ่มด้วยความตื่นเต้นออกมา เม็ดยาที่สามารถเพิ่มอายุขัย แม้แต่แค่หกสิบปี ก็ถือว่าหายากจนน่าเหลือเชื่อ ราคาที่ผู้คนยินดีจ่ายก็เป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดคิดได้
แต่เม็ดยาระดับเลิศที่สามารถเพิ่มอายุขัยไปถึงหนึ่งพันปี ก็ยิ่งน่าเหลือเชื่อมากขึ้นไปอีก
ดวงตาปรมาจารย์จื่อหลัวสาดประกายเจิดจ้าอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน การที่จะได้เห็นสายตาของมันเช่นนี้ ก็มีเพียงตอนที่มันกำลังจะจับตัวสุดยอดความรำคาญเท่านั้น นอกจากนี้ อายุขัยอันยืนยาวของมันกำลังมาถึงจุดจบของมันแล้ว
ชายชราใบหน้าแดงก่ำ ที่ข้างกายมันก็มองไปยังกล่องหยกด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเช่นเดียวกัน มันเริ่มพึมพำกับตัวเอง
ด้วยสีหน้าที่อิ่มเอมใจ เฉินเจียสี่มองมายังเมิ่งฮ่าว และกล่าวว่า “เม็ดยาแรกเสริมฟ้า คำว่า แรก ประกอบไปด้วยพืชสมุนไพรถึงหนึ่งหมื่นชนิด สำหรับคำว่า ส่งเสริมฟ้า ก็เหมือนกับโจวต้าชือกล่าวไว้ มันสามารถช่วยเพิ่มอายุขัยหนึ่งพันปี!” เฉินเจียสี่ สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างสมบูรณ์แล้วในตอนนี้ มันเคยเจ็บใจต่อการพ่ายแพ้มาก่อนหน้านี้ แต่ด้วยการปรากฎขึ้นของยาเม็ดนี้ มันจึงคิดว่าตัวเองชนะแล้วในตอนนี้
“ฟางต้าชือ” มันกล่าวต่อ “ข้าคิดว่าตอนนี้ก็ถึงตาท่านแล้ว โปรดบอกสูตรยาของเม็ดยาแรกเสริมฟ้านี้มา ถ้าท่านทำได้!” มันมองมายังเมิ่งฮ่าวอย่างดุดัน
ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงบ ขณะที่สายตาทั้งหมดเพ่งมองมาที่แสงเจิดจ้าสีแดง ซึ่งกระจายออกมาจากกล่องหยก และเม็ดยาสีแดงซึ่งวางอยู่ด้านใน
หลี่อี้หมิงก็ดูเหมือนจะฟื้นฟูสติกลับมาได้เช่นกัน มันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ดวงตาเริ่มส่องประกาย มันรู้แก่ใจว่า ไม่มีทางที่ฟางมู่จะประสบชัยชนะในตอนนี้
โจวเต๋อคุนตัวแข็งทื่ออย่างเงียบๆ นี่เป็นเม็ดยาโบราณ หนึ่งในสามของเม็ดยามหัศจรรย์อันยิ่งใหญ่ ชื่อเสียงของมันช่างเกรียงไกรนัก จึงเป็นไปไม่ได้ที่นักปรุงยาในรุ่นนี้จะสามารถรู้ถึงสูตรยาของมันได้
มันก้าวเท้าออกไปข้างหน้า ถลึงมองไปยังเฉินเจียสี่ กล่าวว่า “เฉินเจียสี่ ท่านเป็นนักปรุงยาชุดแดงของแผนกเม็ดยาพสุธา กลโกงเช่นนี้ช่างน่ารังเกียจนัก! บุคคลเช่นพวกเรา แม้แต่บุคคลเช่นอาจารย์ของท่าน เจ้าโอสถภูผานิรันดร์ ก็ไม่มีทางแยกแยะสูตรของเม็ดยาแรกเสริมฟ้านี้ออกมาได้! ยิ่งไปกว่านั้น การแข่งขันเมื่อครู่นี้ ก็เป็นการให้จำแนกเม็ดยาที่ท่านปรุงออกมา ท่านได้ปรุงเม็ดยาแรกเสริมฟ้านี้ด้วยตัวเอง? แม้แต่ท่านยังไม่รู้สูตรยา แล้วยังกล้าจะนำมันมาเป็นส่วนหนึ่งของการแข่งขัน?!?!”
เฉินเจียสี่หัวเราะเสียงเย็นชา “นี่เป็นการเห็นด้วยของฟางต้าชือ” มันกล่าวด้วยเสียงสดใส “ท่านไม่อาจจะบอกว่าข้ากำลังทำลายกฎ” มันไม่สนใจโจวเต๋อคุน และจ้องมายังเมิ่งฮ่าวอีกครั้ง “ฟางต้าชือ, ไม่เพียงข้าคนเดียวที่กำลังรอคำตอบของท่านอยู่ มีอีกหนึ่งหมื่นคนที่กระหายใคร่จะได้ยินสูตรยานี้ ท่านมองดูเม็ดยาแรกเสริมฟ้ามานานพอแล้วหรือไม่!?” มันก้าวเท้าไปข้างหน้า มองเห็นคิ้วของเมิ่งฮ่าวขมวดขึ้นมา ทำให้รู้สึกราวกับว่า ความเศร้าเสียใจของมันก่อนหน้านี้ได้ละลายหายไป “ถ้าท่านไม่อาจจะจำแนกมันได้ ก็ไม่เป็นไร แต่ท่านต้องส่งมอบเม็ดยาทั้งหมดของข้าเมื่อครู่นี้ออกมาในทันที”
“ฟางมู่!” มันตะโกนออกมา เสียงดังก้องไปทั่วทั้งเขตสี่เหลี่ยมจัตุรัส “เจ้าจำแนกสูตรยาได้ หรือไม่ได้!” เมิ่งฮ่าวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาของเขาเลื่อนจากเม็ดยา และมาหยุดอยู่ที่เฉินเจียสี่
