“ท่านและข้า ประลองเรื่องความรู้ในต้นสมุนไพร!” เฉินเจียสี่กล่าว มองมายังเมิ่งฮ่าว ในความคิดของมัน ฟางมู่ใช้กลโกงในการกลายมาเป็นเจ้าแห่งเตา และยังเยาว์มากไปเมื่อเทียบกับมัน เมื่อคิดว่ามันใช้เวลาในการศึกษาต้นพืชสมุนไพรมามากมายหลายปี มันจึงไม่มีทางพ่ายแพ้อย่างแน่นอน
มันเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองอย่างเต็มที่ อันที่จริง อาจจะมีใครบางคนในสำนักที่เก่งกว่ามัน แต่มันก็มั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่า จะสามารถเอาชนะเจ้าฟางมู่ผู้มีลิ้นอันคมกริบผู้นี้ได้
ในขณะที่มันพูด ก็โบกสะบัดมือขวา ทำให้กิ่งไม้แห้งสีดำสองกิ่ง ลอยยออกมาจากถุงสมบัติของมัน
“กิ่งแห้งต้นเฝิงชุน!” โจวเต๋อคุนคิด จ้องไปยังกิ่งไม้แห้งนั้น
“นี่เป็นของวิเศษที่ถูกส่งต่อมาตั้งแต่สมัยโบราณ! กิ่งแห้งต้นเฝิงชุน!” เฉินเจียสี่คว้าจับหนึ่งในกิ่งไม้นั้น และถือไว้ในมือ
“ฟางมู่ต้าชือ ท่านอาจจะจดจำของชิ้นนี้ไม่ได้ ดังนั้นขอให้ข้าอธิบายให้ท่านฟัง ต้นไม้ชนิดนี้พบเห็นได้ยากในโลกปัจจุบันนี้ และไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ หลังจากที่มันหายสาบสูญไป ก็ได้มีการใช้วิธีแบบโบราณเพื่อสร้างมันขึ้นนานมาแล้ว มันมีประโยชน์หลายอย่าง แต่เนื่องจากหนึ่งในประโยชน์ที่น่าอัศจรรย์มากที่สุด จึงทำให้มันถูกเรียกเป็นบรรพบุรุษของต้นสมุนไพรทุกชนิด! ที่ประกอบอยู่ภายในต้นไม้โบราณนี้ ก็คือ แก่นแท้ของต้นสมุนไพรเกือบทุกชนิด”
“ด้วยเช่นนั้น นักปรุงยาเช่นข้า ก็สามารถเติมเต็มจิตสัมผัสด้วยความรู้ในต้นสมุนไพรทั้งหมด ใส่เข้าไปในกิ่งแห้งต้นเฝิงชุนนี้ และทำให้มันแตกใบอ่อนขึ้นมาได้! ยิ่งมีความรู้มากเท่าไหร่ ใบอ่อนก็ยิ่งปรากฎมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งสามารถพิสูจน์ได้อย่างชัดเจนว่า ใครจะมีความรู้ในเรื่องพืชสมุนไพรได้มากกว่ากัน!” เฉินเจียสี่มีกิ่งแห้งต้นเฝิงชุนเพียงสองกิ่งเท่านั้น มันบังเอิญโชคดีได้มาเมื่อก่อนหน้านี้ และยึดถือกิ่งไม้แห้งนี้เป็นเหมือนของวิเศษอันล้ำค่า
ในตอนนี้มันถูกต้อนให้จนมุม จึงหยิบออกมา พยายามที่จะใช้เพื่อช่วยสร้างชื่อเสียงให้มัน
สีหน้าเมิ่งฮ่าวราบเรียบเหมือนเช่นเคย ถึงแม้ว่าในจิตใจเขาจริงๆ แล้วกำลังกระโดดขึ้นลงด้วยความตื่นเต้น เขาเคยอ่านเกี่ยวกับกิ่งแห้งต้นเฝิงชุนในบันทึกโบราณ มันมีประโยชน์อย่างน่ามหัศจรรย์จนยากที่จะอธิบายออกมาได้ หนึ่งในความสามารถอันยิ่งใหญ่ของมันก็คือ ช่วยเพิ่มอัตราส่วนความสำเร็จเมื่อใช้ในการปรุงเม็ดยา!
ด้วยการเพิ่มกิ่งของมันลงไปในขั้นตอนการปรุงยา อัตราส่วนความสำเร็จก็จะเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน บางทีอาจจะสำเร็จได้ถึงสิบส่วนเต็มด้วยซ้ำ
โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เมิ่งฮ่าวคว้ากิ่งแห้งต้นเฝิงชุนมาไว้ในมือ และจ้องมองลงไป ในจิตใจ เขารู้สึกว่าโชคร้ายเล็กน้อย กิ่งแห้งต้นเฝิงชุนกิ่งนี้ค่อนข้างจะเล็กมาก มีขนาดเท่านิ้วชี้เท่านั้น
“ฟางต้าชือ, เรามาเริ่มกันเถอะ!” เฉินเจียสี่กล่าวด้วยท่าทางผิดปกติ เสียงของมันราวกับว่า รอที่จะบดขยี้เมิ่งฮ่าวไม่ไหวแล้ว
ผู้ฝึกตนสำนักชิงหลัวทั้งหมด มองมาด้วยความตั้งใจ ประโยชน์ที่พวกมันได้รับจากการสอนปรุงยาในครั้งนี้ยากที่จะบอกออกมาได้ หานเป้ยนั่งอยู่ในฝูงชน มองมายังเมิ่งฮ่าว
โจวเต๋อคุนรู้สึกกระวนกระวายใจอยู่เล็กน้อย มันเคยได้ยินเรื่องราวที่น่าตกใจ ซึ่งเมิ่งฮ่าวใช้ในการสอบผ่านจนกลายมาเป็นอาจารย์ปรุงยามาก่อน แต่มันก็ยังคงกังวล เมื่อได้เห็นสีหน้าของมัน เฉินเจียสี่ก็รู้สึกมั่นใจมากยิ่งขึ้น
มันไม่รอเมิ่งฮ่าว รีบส่งจิตสัมผัสเข้าไปในกิ่งแห้งต้นเฝิงชุนบนฝ่ามือในทันที
พร้อมเสียงหัวเราะอันเย็นชา มันกล่าว “การปรากฎขึ้นของหนึ่งใบอ่อน ชี้ให้เห็นถึงการมีความรู้ในต้นสมุนไพรหนึ่งแสนชนิด สองใบอ่อน ก็คือสองแสนชนิดที่แตกต่างกัน ฟางต้าชือ ข้าขอแนะนำให้ท่านทำมันด้วยความจริงจังเป็นอย่างมาก” แสงเจิดจ้าเริ่มแผ่กระจายออกมาจากกิ่งไม้แห้งนั้น ปกคลุมไปทั่วทั้งเขตพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัส และดึงดูดความสนใจของผู้ที่มุงดูทุกคน
เมิ่งฮ่าวมีสีหน้าเรียบสงบเหมือนเช่นเคย จิตสัมผัสของเขาระเบิดออก พุ่งตรงเข้าไปในกิ่งไม้แห้ง
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ชั่วธูปไหม้หมดหนึ่งดอก ทันใดนั้น ใบอ่อนสีเขียวก็ปรากฎขึ้นบนกิ่งไม้แห้งในมือของเฉินเจียสี่ เหมือนกับที่สามารถมองเห็นได้ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ
“หนึ่งแสนต้นสมุนไพร…เฉินต้าชือได้แสดงให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญในต้นสมุนไพรถึงหนึ่งแสนชนิด!”
“ใครจะไปรู้ว่าฟางต้าชือจะเชี่ยวชาญมากเท่าใด…หือ?” แม้ในขณะที่ศิษย์สำนักชิงหลัวเริ่มพูดคุยกัน สองใบอ่อนก็ปรากฎขึ้นบนกิ่งไม้แห้งในมือของเมิ่งฮ่าว!
สีหน้าเมิ่งฮ่าวยังคงราบเรียบ ในขณะที่สองใบอ่อนปรากฎขึ้น แต่ผู้ชมที่อยู่รอบๆ ต่างก็ตกใจ เช่นเดียวกับเฉินเจียสี่ ดวงตาของมันเบิกโพลง มันไม่เคยเห็นใครสามารถทำให้กิ่งไม้แห้งเกิดใบอ่อนสองใบ ในเวลาธูปไหม้หมดหนึ่งดอกมาก่อน
“ไม่เป็นไร” มันปลอบใจตัวเอง “จากทักษะในพืชสมุนของข้า ข้าต้องสามารถเอาชนะเจ้าคนหลอกลวงนี้ได้ในที่สุด!” สีหน้าเหยียดหยามเต็มอยู่บนใบหน้าของมัน แต่ในตอนนี้เองที่…
ใบอ่อนใบที่สามก็ปรากฎขึ้น จากนั้นก็ใบที่สี่, ห้า และ…ใบที่เก้า ก็ปรากฎขึ้นมา! ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นช่วงระยะเวลาหายใจเข้าออกเพียงแค่สิบครั้ง!
ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนต้องอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ผู้ฝึกตนสำนักชิงหลัวต่างก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
“นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร…”
“เก้าใบอ่อน เป็นตัวแทนของต้นสมุนไพรเก้าแสนต้น, เก้าแสนชนิด! ฟางต้าชือผู้นี้อายุยังเยาว์ มันมีทักษะเกี่ยวกับต้นสมุนไพรที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไร…”
“นั่นคือเก้า…”
ทันใดนั้น ใบอ่อนใบที่สิบก็โผล่ออกมาจากกิ่งไม้แห้งนั้น แต่กลับกัน เฉินเจียสี่ มีเพียงแค่สามใบอ่อน
“เป็นไปไม่ได้!” เฉินเจียสี่คิด ดวงตามันเริ่มแดงก่ำ มันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้เห็น เส้นผมมันยุ่งเหยิง ส่งเสียงกู่ร้องอย่างบ้าคลั่งออกมา ขณะที่มันพยายามจะทำให้ใบอ่อนโผล่ออกมามากขึ้น ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ จริงๆ แล้ว มันก็ไม่ชัดเจนว่า มันมีความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับพืชสมุนไพรอยู่ในระดับใดก่อนหน้านี้ ในความเป็นจริง มันรู้จักเพียงแค่เก้าแสนต้น ทำให้มันอยู่ในจุดสูงสุดของอาณาจักรที่สอง
ด้วยเช่นนั้น มันจึงทำให้เกิดใบอ่อนขึ้นมาได้เพียงแค่เก้าใบเท่านั้น
ในตอนนี้เอง หลังจากที่ใบอ่อนสิบใบปรากฎขึ้นบนกิ่งไม้แห้งในมือเมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น…ดอกตูมก็ปรากฎขึ้น เริ่มบานออก ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที แม้แต่เฉินเจียสี่และหลี่อี้หมิง
เสียงปะทุดังออกมา ขณะที่ดอกตูมเริ่มบานออก…กลายเป็นดอกสีขาวเล็กๆ!
ใบหน้าหลี่อี้หมิงซีดขาวไร้สีเลือด “กิ่งแห้งโบราณต้นเฝิงชุนผลิดอก…มันคือ…มันคือ…” สีหน้าของมันเหมือนประหลาดใจถึงขีดสุด มันตระหนักดีถึงความหมายของกิ่งไม้แห้งผลิดอก
เสียงของโจวเต๋อคุนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น กล่าวว่า “หนึ่งแสนต้นสมุนไพร, หนึ่งล้านการเปลี่ยนแปลง, หนึ่งร้อยล้านการทาบกิ่ง…การผลิดอกของต้นไม้โบราณ แสดงถึงหนึ่งล้านการทาบกิ่ง ถ้ามีสิบดอกปรากฎขึ้น ก็คือมีความรอบรู้ด้านการทาบกิ่งทั้งหมดหนึ่งร้อยล้านแบบ!” มันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ทักษะเกี่ยวกับต้นพืชสมุนไพรของเมิ่งฮ่าว จะมาถึงระดับที่น่าตกใจเช่นนี้
ความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับต้นสมุนไพรของเจ้าแห่งเตาเกือบทั้งหมด หยุดอยู่ที่สิบล้าน มีเพียงเทพกระถางม่วงเท่านั้นที่สามารถบรรลุถึงระดับหนึ่งร้อยล้านการทาบกิ่ง
“เจ้า…เจ้า…” เฉินเจียสี่อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ มองมายังเมิ่งฮ่าว จิตใจมันหมุนเคว้งคว้าง ม่านตาเริ่มพร่ามัว แม้แต่ในความฝัน มันก็ไม่เคยคาดคิดว่า ความเชี่ยวชาญในต้นสมุนไพรของฟางมู่ จะบรรลุถึงขั้นน่าตกใจได้เช่นนี้มาก่อน ถ้ามันรู้ มันก็คงจะไม่พยายามมาประลองกับเขา
เสียงของมันสั่นเครือ และร่างกายก็สั่นสะท้าน มันกำลังจะพูดบางอย่างออกมา แต่ทันใดนั้นเอง ดอกที่สองก็ปรากฎขึ้น จากนั้นก็สาม และสี่…
ดอกแล้วดอกเล่าปรากฎขึ้น เขย่าขวัญสั่นวิญญาณของเฉินเจียสี่ ผู้ฝึกตนในเขตพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัสถูกจับโยนลงไปในความคลุ้มคลั่ง พวกมันจ้องมายังเมิ่งฮ่าวด้วยสีหน้าตกใจและไม่อยากจะเชื่อโดยสิ้นเชิง
ดอกที่หก, ดอกที่เจ็ด, ดอกที่แปด, ดอกที่เก้า…
ทุกครั้งที่ดอกใหม่ปรากฎขึ้น ก็ส่งคลื่นแห่งความประหลาดใจกวาดผ่านไปทั่วพวกที่มุงดูอยู่ทุกตัวคน แม้แต่ปรมาจารย์จื่อหลัว และสองปรมาจารย์ที่อยู่ข้างกาย พวกมันหายใจอย่างเร่งร้อน ขณะที่มองมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตาลุกโชน
ในที่สุด…ดอกที่สิบก็ปรากฎขึ้น!
เมื่อดอกที่สิบโผล่ออกมา สายตาเฉินเจียสี่ก็มืดมิดลง มันเกือบจะหมดสติไปในทันที เสียงแผดร้องอย่างโหยหวนเศร้าโศกพุ่งขึ้นมาในจิตใจ มันจะคาดคิดได้อย่างไรว่า จะได้เผชิญหน้ากับใครบางคนที่…ไม่ใช่มนุษย์ในสำนักชิงหลัวแห่งนี้? อันที่จริง ถ้ามันรู้ว่าฟางมู่ก็คือเจ้าโอสถจอมกระถาง มันก็คงจะต้องสลบไปในทันทีอย่างแน่นอน
“ไม่ใช่มนุษย์…” โจวเต๋อคุนคิด ร่างของมันสั่นสะท้าน สายตาเต็มไปด้วยความงุนงง
นี่ไม่ใช่การประลองระหว่างบุคคลสองคน ฟางมู่ได้บดขยี้เฉินเจียสี่ลงไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีทางที่มันจะต่อสู้กลับมาได้ มันทำอย่างเต็มที่แล้ว และก็พ่ายแพ้จนหมดรูปแบบ
ปรมาจารย์จื่อหลัวและอีกสองคน สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนักหน่วง จ้องนิ่งมายังเมิ่งฮ่าวที่มีสีหน้าเรียบเฉย ราวกับว่าเขาเป็นของวิเศษอันล้ำค่า เสียงพูดคุยดังกระหึ่มออกมาจากศิษย์สำนักชิงหลัว
ผู้ฝึกตนที่เข้าร่วมฟังทั้งหมดต่างก็มีความรู้ในเต๋าแห่งการปรุงยา แล้วพวกมันจะไม่เข้าใจถึงความสำคัญของสิ่งที่พวกมันมองเห็นได้อย่างไร…?
“ฟางมู่ต้าชือ!!”
“กิ่งไม้แห้งผลิดอกสิบครั้ง! ความสำเร็จขั้นสูงสุด, หนึ่งร้อยล้านการทาบกิ่ง!!”
ท่ามกลางเสียงพูดคุยที่ดังกระหึ่มกึกก้อง เมิ่งฮ่าว ทันใดนั้น ก็เงยหน้าขึ้น ไม่แม้แต่จะมองไปยังกิ่งไม้แห้งนั้น เขาเก็บมันเข้าไปในถุงสมบัตื เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ต้องการจะคืนมันกลับไป
“ท่านยังคงต้องการจะประลองเรื่องพืชสมุนไพรอีกหรือไม่?” เขากล่าว เบื้องหน้าเขา สีหน้าเฉินเจียสี่ซีดขาวราวคนตาย และสั่นสะท้านไปทั่วร่าง
มันกระดกศีรษะกลับขึ้นมา เส้นผมของมันกระเซอะกระเซิง ดวงตาสาดประกายความบ้าคลั่ง
“แน่นอน!” มันร้องออกมา จ้องนิ่งมายังเมิ่งฮ่าว ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและเกลียดชัง
มันเกลียดที่คู่แข่งของมันอายุยังน้อย แต่ก็มีความเชี่ยวชาญต้นสมุนไพรได้เช่นนั้น มันเกลียดที่คู่แข่งของมันเป็นเจ้าแห่งเตา มันเกลียดที่คู่แข่งของมันทำให้มันพูดจาไม่ออก ทั้งคำพูดและเต๋าแห่งการปรุงยาของมัน มันยิ่งเกลียดมากเป็นพิเศษที่คู่แข่งของมันไม่ยินยอมให้มันได้รับชัยชนะ ไม่ยอมให้เฉินเจียสี่เหยียบย่ำมันเพื่อสร้างชื่อเสียงขึ้นมาได้
ความเกลียดชังของมันลึกลงไปจนถึงกระดูก ทำให้มันบ้าคลั่งเป็นอย่างยิ่ง
“พวกเราจะประลองกันในเรื่องของสูตรวิเศษในทันที!” เฉินเจียสี่กล่าว ด้วยคำพูดที่แหบแห้ง ที่ด้านล่าง หลี่อี้หมิงคิดว่าจะดึงมันกลับลงไป แต่หลังจากที่ได้เห็นแววตาของเฉินเจียสี่ที่คล้ายสัตว์ป่าอันดุร้าย มันก็ได้แต่แอบถอนหายใจอยู่ลึกๆ ด้านใน
“ตกลง, ถ้าท่านต้องการจะประลองกันอีก ข้าก็ยินดี” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ ชำเลืองมองไปยังเฉินเจียสี่ และท่าทางที่บ้าคลั่งของมัน เขากล่าวเพิ่ม “แต่การประลองเช่นนี้มันน่าเบื่อสำหรับข้า ถ้าท่านต้องการจะประลอง พวกเราก็มาวางเดิมพันกัน เม็ดยาใดๆ ก็ตามที่อีกฝ่ายสามารถแจกแจงออกมาได้ ก็จะถูกริบโดยฝ่ายนั้นในทันที!”
โจวเต๋อคุนอ้าปากค้างในความคิดที่ชั่วร้ายนั้น นี่เป็นการฆ่าตัวตายอย่างแท้จริง
ใบหน้าหลี่อี้หมิงบิดเบี้ยว ในเวลาเดียวกันนั้น เฉินเจียสี่ก็ดูเหมือนจะฟื้นฟูสติกลับคืนมาได้บ้าง แต่มันก็พ่ายแพ้ต่อความเกลียดชังในจิตใจ มันไม่สนใจต่อความคิดนั้น
“ก็ดี! ข้าจะไม่หยุด จนกว่าจะชนะ!!” เสียงของมันดังออกไป ทำให้ศิษย์สำนักชิงหลัวทั้งหมดอ้าปากค้าง หลี่อี้หมิงและโจวเต๋อคุน ก็ดูเหมือนจะสั่นสะท้านด้วยความวิตกกังวล
‘ข้าจะไม่หยุด จนกว่าจะชนะ’ ชี้ให้เห็นว่า การประลองจะไม่จบลง ตราบเท่าที่ยังมีเม็ดยาเหลืออยู่ มีทางเดียวที่จะจบลงได้ก็คือ อีกคนล่าถอยออกไป และนั่นก็คือการยอมแพ้
หลี่อี้หมิงกังวลเป็นอย่างมาก ขณะที่มันมองเฉินเจียสี่ที่ตาแดงก่ำ ตบไปที่ถุงสมบัติ หยิบเม็ดยาออกมา จากนั้น มันก็ยื่นส่งให้เมิ่งฮ่าว
เมิ่งฮ่าวหยิบเม็ดยา และมองไป
“เฉินห้วนตาน (เม็ดยาฝุ่นมายา) หยดน้ำรุ่งอรุณแห่งสวรรค์, ดินจากร้อยสุสาน, ใบอานฉือ, หญ้าเหรินเซิน…” เมื่อพูดจบ เมิ่งฮ่าวก็เอาเม็ดยาเก็บไว้ในถุงสมบัติ และมองไปยังเฉินเจียสี่
เฉินเจียสี่จ้องนิ่งมาที่เขา มันอยากจะบอกเมิ่งฮ่าวว่าไม่ใช่ แต่คนทั้งสองก็เป็นนักปรุงยาด้วยกัน การกระทำเช่นนั้นมีแต่จะทำให้มันต้องเสียหน้ามากไปกว่าการที่ต้องพ่ายแพ้อย่างเปิดเผย และมันก็จะหมดสิทธิ์ในการประลองต่อไป
มันตบไปที่ถุงสมบัติ หยิบเม็ดยาโยนออกไปให้เมิ่งฮ่าวอีกครั้ง
“หานเหลยตาน (เม็ดยาสายฟ้ายะเยือก)” เมิ่งฮ่าวกล่าวเสียงราบเรียบ “ยาชนิดนี้มีอยู่ไม่มากนัก ประกอบไปด้วยรากของหญ้าจี้ฮว๋า ที่เก็บจากหิมะช่วงกลางฤดูหนาว รวมถึงหยดน้ำจากทองและเหล็ก, หญ้าเพลิงสายฟ้า…” เขาแจกแจงรายการต้นสมุนไพรออกมาอีกสิบกว่าชนิดอย่างต่อเนื่อง
“ยาเม็ดนี้…น่าสนใจยิ่ง ข้าไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าอะไร แต่ก็ประกอบไปด้วยพลังในการเสริมสร้างความแข็งแกร่งของแขน เห็นได้ชัดว่าเป็นเม็ดยาที่ช่วยกลั่นสกัดร่างกาย ประกอบด้วยดอกกังซาน, ต้นหานหลิว…”
“นี่…นี่จริงๆ แล้วก็เป็นเม็ดยาเวท ซึ่งสามารถละลายโลหิต และเปลี่ยนให้เป็นพลังระเบิด ประกอบด้วยผงระเบิดเขียว, น้ำมันเฉินเทียน…”
“สหายเต๋าเฉิน, ท่านมีเม็ดยาที่ไม่เหมือนใครอยู่มากมาย ยอดเยี่ยม, ยอดเยี่ยมยิ่ง ข้าไม่แน่ใจถึงชื่อของยาเม็ดนี้ แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเม็ดยาพิษ, มันประกอบด้วย…”
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ โจวเต๋อคุนจ้องมองมาด้วยความตกตะลึง เฉินเจียสี่ดูเหมือนจะพังทลายลงได้ทุกเมื่อ ใบหน้าของมันซีดขาวราวคนตาย ขณะที่มันพยายามจะเอาชนะเมิ่งฮ่าว แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยจริงๆ มันทำได้แค่เพียงยื่นส่งเม็ดยาออกไป…
เวลาธูปไหม้หมดครึ่งดอกผ่านไป มันก็ส่งเม็ดยาให้เมิ่งฮ่าวเกือบจะร้อยชนิดที่แตกต่างกัน…
