ศิษย์พี่หญิงฉื่อ เฉกเช่นเทพธิดา ที่มาเดินเล่นอยู่ในเขตสำนักสายนอก กลายเป็นจุดรวมความสนใจของเหล่าศิษย์สายนอกทั้งหลาย เมื่อพวกมันมองเห็นศิษย์พี่หญิงฉื่อเดินเคียงคู่มากับเมิ่งฮ่าว ทุกคนแสดงสีหน้าแปลกใจ ยิ่งคนที่เคยซื้อเม็ดยาจากเมิ่งฮ่าวเมื่อตอนกลางวัน ก็ยิ่งมองมาด้วยความเกลียดชัง แต่ก็รีบเก็บซ่อนความในใจไว้
สำหรับคนที่มีพลังการฝึกตนระดับสูง พวกมันไม่ทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนที่ราบสูงนั่น แต่ก็ยังคงจำเมิ่งฮ่าวได้ และคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่ใครจะมาตอแยด้วยได้
จากที่เมิ่งฮ่าวพิจารณาดู เหตุการณ์สำคัญมักจะเกิดขึ้นช่วงกลางวัน แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน จึงมีศิษย์อยู่ในบริเวณนี้ไม่มากนัก จำนวนคนไม่ถึงครึ่งที่ได้มองเห็นฉากที่เขาเดินคู่กับศิษย์พี่หญิงฉื่อ
หลังจากที่ตระหนักว่า โอกาสแสดงความใกล้ชิดกับศิษย์พี่หญิงฉื่อ ไม่ได้สร้างขึ้นมาได้ง่ายนัก จึงมิควรที่จะสูญเสียโอกาสอันดีนี้ เมิ่งฮ่าวจึงท่องบทกลอนที่เขาคิดว่าดีที่สุด เมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษายากไร้ออกมา เขาเดินนำศิษย์พี่หญิงฉื่อไปที่ร้านขายยาสำหรับผู้ฝึกตน ที่ซึ่งมีบุรุษวัยกลางคนที่ดูท่าทางประสาทได้ขายเม็ดยาหลากหลายชนิดให้เขาในราคาถูก มันคงต้องใช้เวลาอีกเป็นเดือน ที่ร้านนี้จะผลิตเม็ดยามาเติมเต็มให้เท่าจำนวนที่เขาซื้อไป
พวกเขายังได้เดินไปที่หอเก็บของวิเศษ เมื่อศิษย์พี่หญิงฉื่อจ้องเขม็งไปยังบุรุษหน้าตาเจ้าเล่ห์ ที่เคยหลอกให้เมิ่งฮ่าวนำกระจกทองแดงกลับไป มันก็รีบเอาหินลมปราณแอบมาส่งมอบให้เมิ่งฮ่าว และชี้แจงว่าเขาสามารถนำกระจกทองแดง มาเปลี่ยนเป็นของวิเศษอย่างอื่นได้ทุกเมื่อ เมิ่งฮ่าวคำรามเสียงเย็นเยียบในลำคอ และบอกบุรุษผู้นั้นไปว่าเขาได้ทำกระจกทองแดงหายไปแล้ว
บุรุษที่ดูแลหอเก็บของวิเศษ หัวเราะอย่างเต็มฝืนและกล่าวขอโทษเมิ่งฮ่าว บอกเขาว่าไม่ต้องกังวลไปหรอก เจ้ากระจกนั่นเคยหายไปบ่อยๆ เมื่อในอดีต แล้วก็มักจะพบเห็นได้อีกภายในสองถึงสามปี หลังจากนั้นเมิ่งฮ่าวและศิษย์พี่หญิงฉื่อ ก็เดินไปจนถึงตีนเขาทิศตะวันออก เมิ่งฮ่าวมองดูแสงจันทร์สาดส่องศิษย์พี่หญิงฉื่อที่เดินจากไปช้าๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าจริงๆ แล้ว นางเป็นผู้ที่มีความงามเป็นอย่างยิ่ง งามสง่าราวกับเป็นเทพเซียนผู้เป็นอมตะ
“แย่มากที่นางเย็นชาเกินไป มิฉะนั้นข้าคงคิดจะแต่งงานกับนางแน่ๆ” เขานึกจินตนาการเล็กน้อย จากนั้นก็ส่งเสียงกระแอม และหันหลังเดินกลับไปยังถ้ำแห่งเซียน
ราตรีผ่านไปเช่นเคย เวลาเช้าตรู่ เมื่อแสงแรกของรุ่งอรุณปรากฎขึ้น เมิ่งฮ่าวก็รีบเดินทางไปยังเขตที่ราบสูงนั้น
“พลังลมปราณของข้าใกล้จะถึงจุดสูงสุดของขั้นสามของการรวบรวมลมปราณ แต่ก็แย่นักที่ข้าไม่มีเม็ดยาที่เหมาะสม แกนสัตว์อสูรก็ไม่ใช่เป็นเรื่องง่ายที่จะได้มา บางทีข้าคงต้องลองไปที่ภูเขาสีดำลูกนั้น แต่มันก็เสี่ยงอันตรายมากเกินไป” เขาเดินไป ความคิดก็เริ่มก่อตัว
เป้าหมายของข้าตอนนี้ก็คือต้องรวบรวมหินลมปราณให้ได้มากที่สุด เมื่อถึงเวลาที่ข้าได้แกนสัตว์อสูรมา ก็จะสามารถใช้กระจกทองแดงสร้างแกนสัตว์อสูรเพิ่มขึ้นได้อีกมากมาย ข้าก็จะก้าวขึ้นไปถึงระดับห้าของการรวบรวมลมปราณ…” หัวใจเขาเต้นรัว ดวงตาลุกโชนด้วยความมุ่งมั่น
“การเป็นผู้ฝึกตนระดับห้าในศิษย์สายนอก มันสำคัญมากเหมือนกับการได้เป็นเจ้านาย สามารถใช้วิชาเดินบนสายลมได้ด้วย” เมิ่งฮ่าวคิดย้อนกลับไปถึงศิษย์พี่หวังเถิงเฟย ที่สามารถลอยตัวขึ้นจากพื้นได้หนึ่งคืบ และหัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้น
ในไม่ช้า เขตที่ราบสูงก็ปรากฎขึ้นเบื้องหน้าเขา เขารีบเดินตรงไป ด้วยท่าทางของนักศึกษาที่อ่อนแอ ไปนั่งขัดสมาธิบนก้อนหินใหญ่
หลังจากนั้น ผู้ฝึกตนก็เดินเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ รวมถึงคนที่เมื่อวานไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เสียงของการต่อสู้ดังไปทั่วบริเวณ ตามมาด้วยโลหิตและเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เมิ่งฮ่าวมองไปรอบๆ พยายามที่จะมองหาว่าที่ลูกค้าคนแรกของวันนี้ เขาไม่ได้สังเกตเห็นบริเวณอื่นของเขตส่วนรวม มีบุรุษผู้หนึ่งเดินอย่างระมัดระวังผ่านฝูงชนเข้ามา
เจ้าผู้นั้นเดินอย่างช้าๆ มองไปรอบๆ ทันใดนั้น มันก็มองมาเห็นเมิ่งฮ่าว ตัวของมันสั่นสะท้าน หยุดเดินในทันที
เมื่อวานมันเป็นลูกค้าคนแรกของเมิ่งฮ่าว และได้มีโอกาสเห็นเมิ่งฮ่าวจัดการคู่ต่อสู้ของมันจนสลบ จากนั้นก็แสดงท่าทางเหนียมอายหยิบหินลมปราณไปหน้าตาเฉย มันคิดไม่ถึงว่าเมิ่งฮ่าวจะกลับมาอีกในวันนี้ แต่ก็ได้เห็นแล้ว
“ทำไมเจ้าพ่อค้านั่น ถึงยังอยู่ที่นี่อีก? เจ้าคนโกงนั่น ช่างชั่วร้ายจริงๆ!” ผู้ฝึกตนนั้นรู้สึกทั้งเกลียดและกลัวเมิ่งฮ่าว มันถอนหายใจออกมา เตรียมตัวที่จะจากไป ทันใดนั้นมันก็มองไปเห็นศิษย์บุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามาในเขตส่วนรวมพอดี
“นั่นมัน เฉาหยาง…ผู้ซึ่งถึงจุดสูงสุดในระดับขั้นสอง ที่เกือบจะก้าวไปถึงขั้นสามแค่ก้าวเดียว และลูกพี่ลูกน้องของมัน หลู่หง ก็เป็นผู้ที่อยู่ในอันดับแรกของศิษย์ระดับต่ำในเขตส่วนรวมนี้ ต้องขอบคุณมัน เฉาหยาง สามารถจัดการและชอบใช้วิธีการสกปรก ในการทำร้ายคนเวลาต่อสู้ คนที่โดนจัดการถึงจะโกรธ แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เมื่อวานเฉาหยางไม่ได้มา ทำให้ทุกอย่างของเจ้าพ่อค้าหน้าเลือดง่ายดายไปหมด วันนี้มันต้องได้เห็นดีแน่นอน”
มันเดินเข้าไปใกล้เฉาหยาง เกลี้ยกล่อมให้ไปจัดการพ่อค้าของร้านขายยาแบบเร่งด่วน มันเกลียดทั้งเมิ่งฮ่าวและเฉาหยาง ก็เลยอยากเห็นคนทั้งสองต่อสู้กันเอง
คู่ต่อสู้บางคนที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นมองเห็นเฉาหยาง สีหน้าก็เปลี่ยนไป พวกมันเลิกต่อสู้และแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว กลัวว่าจะไปตอแยความพิโรธของศิษย์ผู้ชายแบบเฉาหยาง
เฉาหยางพ่นลมออกจากจมูกด้วยสีหน้าเย็นชา มันทั้งสูง หนังเหนียวและแข็งแกร่ง มันจ้องมองไปที่ศิษย์ระดับต่ำในเขตส่วนรวม ราวกับว่าศิษย์พวกนั้นเป็นหญ้าที่อยู่หลังบ้านของมัน นอกจากสองหรือสามคนที่มันไม่กล้าไปยุ่งด้วย มันมองไปยังทุกคน คิ้วขมวดด้วยความสงสัยว่าเหตุใดถึงไม่เห็นเพื่อนสนิทของมัน จ้าวอู่กัง มาหลายวันแล้ว จึงทำให้มันไม่พอใจมากยิ่งขึ้น มันเดินทอดน่องไปช้าๆ มองหาศิษย์ใหม่เพื่อจะแย่งชิงเม็ดยา
จากนั้น มันก็จ้องไปเจอเมิ่งฮ่าว และป้ายผ้าผืนใหญ่ที่อยู่ใกล้กัน
ตอนแรก มันเกือบจะมองไม่เห็นเขา แต่เมื่อมันมองไปที่ผู้ฝึกตนคนอื่นๆ ที่เพ่งมองมาจากที่ห่างไกล ความสนใจของมันก็พุ่งไปที่เมิ่งฮ่าว
“ไป, ไป, เร็วเข้า” ผู้ฝึกตนคนอื่นๆ พูดขึ้นมา คิดได้ว่าการได้ดูคนอื่นต่อสู้กัน น่าสนใจกว่าการไปสู้ด้วยตัวเองมากมายนัก
บางทีคำพูดของผู้ฝึกตนคนอื่นๆ เริ่มมีผล เฉาหยางกลอกลูกตาไปมา จากนั้นก็จ้องไปที่เมิ่งฮ่าว ทุกคนรีบกระจายออกไปจากบริเวณนั้น
เมิ่งฮ่าวนั่งอยู่บนก้อนหินใหญ่เตรียมที่จะหลอกขายเม็ดยา ดูโดดเดี่ยวเหมือนเช่นเคย แต่เมื่อเขามองไปเห็นเฉาหยางเดินตรงเข้ามา ก็ตระหนักได้ว่าเขาคงไม่สามารถไปหลอกใครได้ในตอนนี้ เขาแหงนหน้าขึ้น รู้สึกเสียดายเล็กน้อย
คนผู้นี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเขา มันเป็นคนดุร้ายที่เขาเคยเห็นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เมิ่งฮ่าวนั่งอยู่บนนั้น เหมือนนักศึกษาที่อ่อนแอ ท่าทางดูประหม่าและกระตือรือร้น กล่าวว่า
“พี่ท่าน นี่เป็นการเปิดร้านวันที่สอง ยังมีเม็ดยาอีกมากมาย แต่ละเม็ดก็จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการต่อสู้ ท่านสนใจที่จะซื้อสักเม็ดหรือไม่?”
เฉาหยางมองมาที่เขา แต่ไม่สามารถประมาณระดับพลังการฝึกตนของเขาได้ ใครก็ตามที่มีระดับขั้นของการรวบรวมลมปราณต่ำกว่าขั้นเจ็ด ถ้าไม่จงใจปล่อยพลังลมปราณออกมา ก็เป็นไปไม่ได้ที่คนอื่นจะมองเห็นระดับการฝึกตนของผู้นั้น มีแต่ขั้นเจ็ดของการรวบรวมลมปราณขึ้นไป คนอื่นถึงจะสามารถมองเห็นระดับขั้นได้
ดังนั้น มันจึงไม่มีทางที่จะรับรู้ถึงระดับขั้นของเมิ่งฮ่าว
“เมื่อข้าซื้อสิ่งของ ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เงิน ส่งมอบเม็ดยาและหินลมปราณทั้งหมดมาให้ข้า ถ้าขืนชักช้า ข้าจะหักคอเจ้าซะ” มันพูดด้วยตาลุกโชน น้ำเสียงข่มขู่บังคับเต็มที่ นี่เป็นเขตส่วนรวมสำหรับศิษย์ระดับขั้นต่ำ และทุกคนในที่นี้ก็นอบน้อมต่อมัน ลูกพี่ลูกน้องของมันคือ หลู่หง ผู้เป็นศิษย์อันดับหนึ่งในเขตส่วนรวมแห่งนี้ มันจึงไม่เกรงกลัวใคร อย่าว่าแต่เมิ่งฮ่าวที่มันไม่รู้จัก
ที่ห่างไกลออกมา ลูกค้าคนแรกของเมิ่งฮ่าว จ้องมองมาด้วยความกระหาย
“ตีมันให้ตาย, ทุบมันให้ตาย!” มันพูดเงียบๆ ถึงแม้มันจะไม่รู้ว่าหมายถึงใคร
“พี่ท่าน นักปราชญ์ได้กล่าวว่า การแย่งชิงเป็นสิ่งที่ไม่ดี” เมิ่งฮ่าวพูดเนิบนาบ “มา เรามาสนทนากันสักเล็กน้อย ข้าทำการค้าอยู่ที่นี่ แต่ก็ยังไม่ได้เปิดร้านเลย ข้าจะมีหินลมปราณได้อย่างไร?”
“นักปราชญ์? บนที่ราบสูงแห่งนี้ ข้าคือนักปราชญ์” เฉาหยางกล่าว รู้สึกมั่นใจมากขึ้นหลังจากได้ยินเมิ่งฮ่าวพูด “ถ้าข้าต้องการจะตีเจ้า ผู้ใดกล้าหยุดข้า? ถ้าข้าต้องการเชือดเจ้าเป็นชิ้นๆ ใครกล้าปริปากพูด?” มันหัวเราะอย่างเต็มที่ เมื่อคิดเอาเองว่าเมิ่งฮ่าวกลัวจนขวัญผวา ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าจนเกือบใกล้กับเขา ดวงตามันเปล่งประกายเต็มไปด้วยความถือดี
“พี่ท่าน ข้าไม่เคยไปตอแยอะไรท่านเลย ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็ไม่ได้อยู่ในเขตส่วนรวม ดูสิ ข้ายืนอยู่ที่ขอบด้านนอกนะ” เมิ่งลุกขึ้นยืนบนก้อนหินใหญ่ พยายามที่จะพูดจาด้วยเหตุผล
“คำพูดของเจ้าไร้ค่ายิ่งกว่าอุจจาระ” เฉาหยางพูดอย่างหมดความอดทน “ถ้าข้าบอกว่าเจ้าอยู่ในเขตส่วนรวม เจ้าก็ต้องอยู่” มันเดินผ่านป้ายผ้า จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือมาที่เมิ่งฮ่าวอย่างแรง
“ช่างเป็นคนพาลอะไรเช่นนี้!” เมื่อเขาเห็นการเคลื่อนไหวของเฉาหยาง เมิ่งฮ่าวตาเป็นประกาย และเปลี่ยนบุคลิกเป็นอีกคนในทันที เมื่อเฉาหยางพุ่งเข้ามา เขาก็ฟาดฝ่ามือขวาพุ่งออกไป
เกิดเสียงดังกึกก้อง จากนั้นก็มีเสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวออกมาจากปากของเฉาหยาง ตามมาด้วยน้ำพุโลหิตพุ่งกระจาย ร่างของมันลอยกลับไปไกลพอสมควร สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ระดับการฝึกตนของมันสูงกว่าคนที่เมิ่งฮ่าวจัดการไปเมื่อวาน ดังนั้นมันไม่ได้สลบไป แต่ร่างกายเจ็บปวดทรมาน แม้ว่ามันพยายามที่จะลุกขึ้นยืน ก็ยังลุกไม่ขึ้น เมิ่งฮ่าวปรากฎกายขึ้นข้างมัน และเตะมันกลิ้งไปบนพื้น
“นักปราชญ์กล่าวไว้ว่า การรับมาแล้วไม่คืน เป็นการแกว่งเท้าหาความหายนะมาสู่ตน”
“ข้าบอกแล้วว่า ข้าทำการค้า และยังไม่ได้เปิดร้าน ยังไม่มีหินลมปราณ” เขาพูดไป เท้าก็กระทืบไปที่ร่างเฉาหยางอย่างโหดเหี้ยม ลูกผู้ชายอย่างเฉาหยางร้องโหยหวน เสียงร้องอย่าน่าอนาถใจกระจายไปทั่วเขตที่ราบสูง เมิ่งฮ่าวพูดหนึ่งคำ เตะไปหนึ่งที สลับกันไป มันได้แต่ใช้มือปกป้องส่วนศีรษะ กลิ้งไปมา จนในที่สุด ก็มีรอยเท้าเต็มไปทั่วเสื้อยาวสีเขียวของมัน
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่า ข้าอยู่นอกเขตส่วนรวม ไม่ใช่อยู่ด้านใน” เมิ่งฮ่าวพูดอย่างเกรี้ยวกราด ลูกผู้ชายอย่างเฉาหยางร้องออกมาอย่างน่ากลัว ร่างเริ่มอ่อนปวกเปียก ดูเหมือนว่าตอนนี้มันไม่มีแม้แต่แรงที่จะร้องออกมา ผู้ฝึกตนที่มุงดูอยู่สูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ มองดูเมิ่งฮ่าวที่โกรธเกรี้ยวคลุ้มคลั่ง บางคนที่เคยมาแล้วเมื่อวาน ก็เริ่มคิดว่าพวกมันโชคดีที่ไม่เจอแบบนี้
คนที่เข้าใจเหตุการณ์เกือบทั้งหมดก็คือลูกค้าคนแรกของเมื่อวาน มันมองเห็นลูกผู้ชายอย่างเฉาหยางส่งเสียงร้องโหยหวน และเห็นสีหน้าอันดุร้ายของเมิ่งฮ่าวเมื่อกระโดดขึ้นลงกระทืบไปที่ตัวเฉาหยาง ทันใดนั้นมันก็ตัวสั่นหลั่งเหงื่อโทรมกาย ยิ่งมองนานเท่าไหร่ มันยิ่งคิดว่าเมิ่งฮ่าวช่างน่ากลัวและเป็นตัวอันตรายโดยแท้
ดูเหมือนว่าเฉาหยางจะเริ่มหมดสติในไม่ช้า เงาแห่งความตายคืบคลานเข้ามาปกคลุมมัน สายตาเริ่มมืดลง จากนั้นมันก็ยกมือซ้ายอันสั่นเทาขึ้นมา ในมือเป็นหินลมปราณ
“ข้า…ข้าต้องการซื้อเม็ดยา!” มันร้องไห้ รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ร้องเสียงดังออกมาเท่าที่จะทำได้ มันกลัวว่าเมิ่งฮ่าวอาจจะไม่ได้ยินเสียงของมัน
เมิ่งฮ่าวหยุด ยกเท้าค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าดุร้ายหายไปในทันที แทนที่ด้วยสีหน้าไร้เดียงสาของนักศึกษา เขาหยิบหินลมปราณไปด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง
“ทำไมท่านไม่พูดให้เร็วกว่านี้สักหน่อย?” เขาช่วยดึงตัวเฉาหยางขึ้นมา ยกมือปัดฝุ้นและรอยเท้าออกไปจากเสื้อยาวของมัน
ลูกผู้ชายอย่างเฉาหยางตัวสั่นเทิ้ม จ้องมองมาที่เมิ่งฮ่าวด้วยความกลัว ท่าทางของมัน ต้องการที่จะจากไปในทันที ไปให้ไกลเท่าที่จะไกลได้จากปีศาจในคราบมนุษย์ผู้นี้
ตอนนี้ มันก็ดูเหมือนผู้ฝึกตนคนอื่นๆ จากเมื่อวาน
“พี่ท่าน ดูจากสถานการณ์ของท่านตอนนี้ ข้าคิดว่าเม็ดยาแค่เม็ดเดียว คงช่วยท่านได้แค่ชั่วคราว”
เมิ่งฮ่าวโอบไหล่เฉาหยาง ท่าทางเหมือนหยุดคิดชั่วครู่ “ท่านมีศัตรูอยู่มากมาย ทำไมถึงไม่ซื้อให้มากกว่านี้นะ?”
